De Rondvraag: Wat is de slechtste game die je ooit hebt gekocht?

Het uitzoeken van de juiste game is soms lastig. Naar wie moet je luisteren om te bepalen welke game jouw collectie mag verrijken. Lees je de goede en slechte reviews van de game, luister je naar het advies van je vrienden of wacht je eerst tot er een demo is uitgebracht? Je wilt natuurlijk je geld niet verspillen aan een game die zo slecht is dat hij je verzameling naar beneden haalt. Toch glipt er wel eens eentje door het net, omdat je met de hype bent meegegaan of niet kon wachten. Zo hebben ook onze redacteurs hun herinneringen aan games die ze zo slecht vonden dat het moeite kost om toe te geven dat ze deze in hun bezit hebben. Laten we gaan kijken welke game hen nog lang zal heugen, maar niet op de positieve manier.

Patrick haat Hatoful Boyfriend

Soms laat je je wel eens leiden door de mening van anderen en ga je toch mee in iets waarvan je op voorhand eigenlijk al had kunnen weten dat je het niet had moeten doen. Dat is een beetje de story of my life, maar het perfecte voorbeeld hiervan is mijn aankoop van Hatoful Boyfriend voor de PlayStation Vita. Tsja, dikke scores voor deze game hebben ervoor gezorgd dat ik het toch heb geprobeerd en daar heb ik me toch een spijt van. Het zuurverdiende geld dat ik daar heb ingestoken, zou ik eigenlijk dubbel terugbetaald moeten krijgen. Wat een bagger. Oke, eerlijk is eerlijk. Visual Novels zijn niet bepaald mijn favoriete games om het maar even zacht uit te drukken, maar als de hoofdrol wordt vertolkt door een stelletje duiven met de vogelgriep dan haak ik af. Hatoful Boyfriend is verreweg mijn slechtste investering ooit.

Claudia zou Pokémon Ultra Moon het liefst naar de maan schieten

Wanneer het gaat om games die ik zelf gekocht heb, zijn er eigenlijk maar vrij weinig titels waar ik echt spijt van heb gehad. Uiteraard heb ik een flink aantal bizar slechte games gespeeld, maar deze games heb ik of gekregen of bij iemand thuis gespeeld. Ik heb er dus zelf geen geld aan verspild. De enige game waar ik wel geld aan heb uitgegeven en waarvan ik achteraf liever had gehad dat ik er een andere game van had gekocht, is Pokémon Ultra Moon. Als enorme Pokémon-fan vind ik het moeilijk om te zeggen dat een main series Pokémon-game één van de games is die ik het slechtste vind, maar ik kon van deze game gewoon echt niet genieten. Pokémon Sun & Moon vond ik an sich al vrij lastig om doorheen te komen. Die hele Alola-eilanden boeiden me niets en het feit dat Game Freak de gyms en de Pokémon League eruit had gesloopt, kon ik ook niet behappen. Toch had ik Pokémon Moon netjes uitgespeeld, net zoals alle andere Pokémon-games die haar voorgingen. Toen The Pokémon Company echter met Ultra Moon aankwam, begreep ik niet goed wat het voor moest stellen. Het was een soort Pokémon Moon, maar dan anders, maar ook weer niet? Nog geen jaar nadat ik met veel pijn en moeite het origineel had uitgespeeld, kon ik het gewoon niet opbrengen om nogmaals dezelfde game, maar dan een beetje anders (anders betekent in dit geval niet beter), te gaan spelen. Ik had de game na de eerste paar badges of wat je in die game ook moet verzamelen, weggelegd en nooit meer aangeraakt. Misschien pak ik ‘m ooit nog een keer op, als de pleuris of corona-epidemie uitbreekt en ik aan het einde van mijn games-backlog toe ben gekomen, doordat ik een paar maanden in quarantaine moet of iets dergelijks.

Wesley vecht met zijn liefde voor kooi vechten door UFC 2009: Undisputed

Deze sportliefhebber houdt heel erg van het kooi vechten. En als je kooi vechten en gaming met elkaar kruist, kom je al snel uit bij UFC Undisputed. En in dit geval de editie uit 2009. Toen ik deze game in de winkel zag liggen, moest ik deze gelijk hebben. Het begin van de game ging makkelijk. In de tutorial was de kans op winst zo’n beetje negentig procent. En het belangrijkste, op dat moment lagen de controls nog lekker ‘in de vingers’. Maar daar houdt het wat mij betreft op met positieve punten voor de game; gelukkig vind ik vechtgames nog steeds geweldig. Na de tutorial stortte mijn plezier meteen in, want ik kreeg de controls écht niet in de vingers. Het staande vechten ging dan nog wel, alleen met de grondtechnieken legde ik het altijd af tegen de tegenstanders. En ja, bij vechtgames horen wat (goede) frustraties, ook deze game bood dat. Maar niet om de goede redenen.

Timo kom niet snel genoeg wegkomen van The Getaway

De slechtste game in mijn bezit is best lastig eigenlijk. Voor Gameliner krijg je een hoop games waarvan er genoeg helaas slecht zijn. Dus ik heb als voorwaarde gesteld dat ik de game zelf gekocht moet hebben. Hiervoor moet ik wel even terug naar het verleden. De game is in een artikel al eens de revue gepasseerd en dat is The Getaway op de PlayStation 2. Destijds vond ik Grand Theft Auto: Vice City erg vet en had ik net een PlayStation 2 in mijn bezit. Ik had nog maar weinig games en naast mijn GameCube werd het tijd voor meer toffe titels. The Getaway had alle potentie om dit te zijn, maar man daar werd ik echt niet vrolijk van. Matige besturing, fogging zo erg dat de Britten er zelf om moeten lachen. Wat? Zelfs de Nintendo 64 draaide zich om in zijn graf. Grafisch was het flets en grauw. Nee, alles viel tegen. De game moest het ook opnemen tegen Vice City in die tijd en dat was dus al geen makkelijke opgave. Ok, eerlijk is eerlijk. De game is nu niet meer in mijn bezit, maar nog altijd synoniem voor kut.

De waren de dieptepunten voor onze redacteurs. Heb jij deze games ook weleens gespeeld of heb jij ook een game in je verzameling staan die zo slecht is dat het bijna pijn doet? Laat het ons weten in de comments.