Drie van die: Redenen om Shadow of the Colossus te spelen

Het is iets meer dan twaalf jaar geleden dat Shadow of the Colossus verscheen voor de PlayStation 2. Nu komt Sony met een waardige remake voor de PlayStation 4, die is afgeleverd door Bluepoint Games. Deze ontwikkelaar heeft absoluut vakwerk afgeleverd. Grafisch lijkt het een compleet nieuwe game en daarbij zijn de animaties aanzienlijk vooruitgegaan, zonder dat er iets aan de gameplay is veranderd. De game bevat daarnaast verschillende besturingsopties, waardoor je kunt kiezen uit een klassieke besturing of voor een meer hedendaagse ervaring. Ter ere van de lancering van de remake hierbij drie van die redenen om Shadow of the Colossus te spelen.

Een verhaal zonder verhaal

Het klinkt misschien raar een verhaal zonder verhaal, maar zo zou ik het verhaal van Shadow of the Colossus toch omschrijven. Je moet het namelijk voor een groot deel zelf erbij verzinnen en de weinige informatie die je krijgt aan elkaar vastknopen. De game begint met de jonge held Wander die met zijn paard Agro zijn gestorven geliefde Mono met zich meedraagt. Na een lange reis komt hij bij een tempel waar hij zijn geliefde op een altaar legt. Hier krijgt hij van een stem te horen dat ze weer tot leven kan worden gewekt mits de held zestien kolossen verslaat. Meer dan dit is het niet, je krijgt geen extra informatie of cutscenes waarin personages met elkaar spreken. Toch zorgt dit voor meer emotie dan een gemiddelde game waarin je cutscene na cutscene te zien krijgt. Juist omdat het verhaal zo tot de verbeelding spreekt. Het is de eeuwenoud plot, een jonge held die voor zijn geliefde strijd en al zijn kracht moet stoppen in het verslaan van een op het eerste oog onoverwinbaar kwaad. David versus Goliath is er niets bij. Bij veel games zou dit op kritiek komen te staan, maar bij Shadow of the Colossus lijkt deze keuze gewoon te kloppen. Hulde aan Fumito Ueda en ontwikkelaar Team Ico.

De kolossen

De belangrijkste reden om Shadow of the Colossus te spelen zijn toch wel de kolossen. De gevechten met de gigantische wezens is waar het allemaal om draait, en deze zijn stuk voor stuk zeer spectaculair. De kolossen zijn zeer afwisselend van elkaar. Zo kom je onder andere een soort sidderaal tegen, een ridder die je via zijn zwaard kunt beklimmen, en een reus met een grote baard. Eén van mijn favoriete is de vogel Avion. Door wat pijlen af te vuren kun je zijn aandacht krijgen waarna deze dreigend op je af komt vliegen. Met een goed getimede sprong beland je op zijn vleugel en vlieg je hoog boven de grond. De zandslang Dirge is ook een waardige tegenstander, die jou razendsnel door het zand achtervolgt. Alleen met Agro kun je hem voorblijven en dit zorgt dan ook voor spannende momenten. Als je eenmaal aan een kolos hangt, merk je pas echt hoe groot deze wezens zijn en voel je je heel nietig. De wezens bestaan uit steen en vacht, en hebben elk één of meerdere zwakke plekken op hun lijf. Elke kolos vraagt een andere aanpak om te beklimmen en te verslaan, en dit kan gezien worden als een ware puzzel. Het geeft dan ook enorm veel voldoening om na het eerste gevecht de kolos neer te zien gaan. Als je terug bent bij de tempel besef je echter dat er nog vijftien over zijn en ga je met je trouwe ros weer op pad om het gevaar tegemoet te gaan.

Een geweldige sfeer

Shadow of the Colossus heeft een geweldige sfeer, die in de remake ook nadrukkelijk aanwezig is. Vanaf het moment dat je Agro bestijgt en op pad gaat, weet je dat dit een hele bijzondere game is die slechts eens in de zoveel jaar voorbij komt. Ten opzichte van andere games met een open wereld voelt deze leeg aan, maar dat is absoluut geen slecht geval. Je voelt je hierdoor eenzaam, en dat geeft des te meer reden om de kolossen te verslaan zodat jouw geliefde weer bij je kan zijn. Zo zijn er nog meer dingen die bijdragen aan de sfeer. Zoals het zwaard dat via de zon een lichtstraal afgeeft waardoor je weet waar de volgende kolos zich bevind en waar zijn zwakke plekken liggen. Ook jouw trouwe paard, die tijdens het epische avontuur nooit van je zijde afwijkt en zo nu en dan even bij Mono gaat kijken, doet wat met je emoties. Tot slot wordt de sfeer in de remake versterkt door de fraaie graphics. Deze zijn opnieuw opgebouwd en dat is absoluut te zien. Het is totaal niet te vergelijken met de PlayStation 3-remaster, die nog steeds wat grauw oogde. In de intro schreef ik al dat het een compleet nieuwe game lijkt, en zo voelt het ook. Regelmatig bleef ik even stilstaan om te genieten van de omgevingen en het detail dat in de wereld is gestopt. In de remake is het gras groener, zijn de lichteffecten fraaier en komen de kolossen nog indrukwekkender in beeld. Dit alles zorgt ervoor dat deze al bijzondere game nog een stukje beter is geworden. Bovendien kunnen niet alleen fans de game opnieuw ervaren, maar krijgt de nieuwe generatie ook de mogelijkheid om deze prachtgame te ervaren.

Het gebruikte beeldmateriaal in deze review is gecaptured tijdens onze speelsessie op de PlayStation 4.

Ga jij Shadow of the Colossus nog een keer spelen, of gaat dit wellicht je eerste keer worden? Laat het weten in de reacties! Ook Rudy is groot fan van de serie. Mocht je meer willen weten, dan is zijn artikel hier te lezen.