Opinion: Een kinderhand is snel gevuld

-

Rare titel voor een column zou je zeggen. Ben ik volledig met jullie eens, maar tijdens een E3 is een dergelijke titel geeneens zo raar. De E3 (en gamescom) zijn momenten voor iedere game-liefhebber waar er iets magisch ontstaat. Tenminste, vaak dan. Natuurlijk zijn er ook echte gedrochten langsgekomen, maar daar ga ik natuurlijk nu even niet op in. Ik ga mij ook niet richten op de voorgaande versies van de E3 en zal mijn enkel en alleen richten op de E3 van 2015.

Laat mij beginnen met mijn complimenten uit te brengen naar Microsoft. Backwards compatibility onthullen voor de Xbox One en pronken met de 'HoloLens'. Natuurlijk voelt die backwards compatibility wel redelijk aan als de zogenoemde 'sigaar uit eigen doos'. Die functie heeft er altijd natuurlijk al ingezeten, maar werd nu als cadeau gebracht. De HoloLens kan echt geweldig gaan worden, let op het woord 'kan'. Want als dit ding 600 euro gaat kosten, wie gaat het dan daadwerkelijk aanschaffen? Ik niet. Nu heb ik geeneens een Xbox One, maar ik was even op de filosofische toer.

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben een gamesliefhebber pur sang, maar ook een criticaster. Ik ben tegenwoordig niet meer snel tevreden met een game. Wat zeg ik? Een game moet echt van goede huizen komen wilt het mij omver kunnen blazen. Do I dare to say it? I do

'Hey, de Sony-persconferentie begint en de eerste game is The Last Guardian'

En toen knapte er iets in mij. Deze game was het lachertje van Sony geworden. Niemand geloofde er nog in dat deze game ooit het levenslicht zou gaan zien. Ik hoopte er ieder jaar weer vurig op. Ik wilde iets zien, al was het maar een klein filmpje. Een teken van leven. Iets! Wat ik kreeg was gameplay. Gameplay van een game die afgeschreven was! De game ademt een unieke sfeer uit, een sfeer die ik mis in de meeste games van tegenwoordig.

Terwijl ik nog aan het bijkomen ben van mijn eerste hartverzakking, zie ik groene golven over het scherm glijden. Een stem in mijn hoofd zegt; 'Livestream'. Ik weiger aan deze stem toe te geven. Sony heeft mij vorig jaar al blij gemaakt met een dode mus en dat zullen zij niet nogmaals doen! No more! I stand my ground! Terwijl ik mijzelf heldhaftige woorden toespreek waardoor mijn baard spontaan begint te groeien, breekt het kind in mij.

'Het gaat echt gebeuren. Final Fantasy VII. Remake! Mind is going blank. Must breath. Don't cry. Man yourself!'

De korte trailer sluit met die typische Final Fantasy VII-muziek af. Ik voel kippenvel opkomen en ben werkelijk geëmotioneerd. De beste RPG uit mijn jeugd, nee, misschien wel de beste RPG ooit, gaat een echte remake krijgen. Dit is voor mij de enige echte game die het verdient om een remake te krijgen. Misschien gaat die remake wel helemaal verkeerd uitpakken en kan het niet opleven tegen de torenhoge verwachtingen die ik nu al heb. Het zal mij niet kunnen deren, want het is Final Fantasy VII en een kinderhand is nou eenmaal snel gevuld