Opinion: Literaire gameplay

Eerder vandaag kon je een recensie lezen van de Dragon Age-boeken. De afgelopen jaren ben ik weer aardig aan het lezen geslagen, waarbij ik ook geregeld een gamegerelateerd boek pakte. Ik moet eerlijk toegeven dat dit veelal wel gold als de lichtere vorm van leesvoer, al stond ik ervan te kijken dat een aantal van aanzienlijk niveau waren. Literatuur zou ik het niet willen noemen, maar het deed me in een paar gevallen wel stilstaan bij wat nou eigenlijk zou moeten tellen als 'literatuur'.

Geregeld luister ik op radio 1 op zaterdagochtend (zit dan toch in de auto) naar een programma waar men ook een hoop nieuwe boeken bespreekt, waarvan de meeste vallen onder literatuur. Dikwijls gaan de boeken over een man of vrouw die een hoop vreemd gaat, vastzit in diens leefstijl of er compleet op los leeft als een losgeslagen neanderthaler na een lijn coke. De setting is altijd in de 'realistische' vorm van werkelijkheid, al is het soms in het verleden geplaatst. En nog nooit is er in de afgelopen twee jaar dat ik naar de boekreviews luister een literair boek besproken dat mij daadwerkelijk interessant leek.

Blijkbaar is alles wat niet voldoet aan een aantal bekrompen eisen geen literatuur. Een goed doordacht sciencefictionboek of fantasyverhaal vol met uitgewerkte characters en karakterbogen telt voor Nederland niet als een literair verhaal. Laat staan dat we ooit een boek krijgen aan de hand van een game, of de wereld van een game, wat literatuur zou mogen worden genoemd. Het medium wordt niet gezien als een artistiek relevante bijdrage aan de mensheid, dus dan kunnen de boeken dat ook niet zijn.

Er is blijkbaar zelfs iets mis met fantasyschrijvers als George R.R. Martin of Terry Pratchett, die iedere literatuurschrijver weer van diens voetstuk afbeuken met iedere nieuwe boekrelease, want bij de sectie literatuur liggen ze nooit. Het is dus naar mijn mening complete onzin, heel het gebruik van de term literatuur tegenwoordig. Ik weet zeker dat er binnen nu en twee jaar minimaal één boek zal uitkomen dat gebaseerd is op een game en wat men echt literatuur zou kunnen noemen. Metro 2033 (waar juist een game van is gemaakt) en Dragon Age: The Calling komen een eind in de buurt.

Misschien moeten we eerst een game maken over een zware klootzak van een student die niks anders doet dan mensen bedriegen en neuken, en dan Ronald Giphart of Kluun er een mooi literair meesterwerkje van laten schrijven met een verhaal waar eigenlijk niks (boeiends) in gebeurt. Dan kun je net zo goed porno gaan kijken afgewisseld met zitten op een onaangename stoel, starend naar een lege muur, om de ervaring te beleven van hun verhalen. Niemand leeft zoals hun karakters, en niemand mag ze. Is dat dan zo realistisch? Dan ga ik liever Silent Hill 2 spelen, en iedereen die daarvan het einde heeft gehaald, maakt mij niet wijs dat je die game geen literatuur kunt noemen.