Opinion: Mysterie

Als atletiektrainer van een groep kinderen heb je te maken met een grote verscheidenheid aan karakters. Zo ook ik. Om te beginnen bevat elke groep bijvoorbeeld die ene persoon die graag kattenkwaad uithaalt en daar een aantal anderen (of nog erger: de rest van de groep) in meeneemt, zodat het geven van een normale training haast onmogelijk wordt. Ook heeft elke groep een aantal bloedfanatieke types, die er alles voor op willen geven om een begenadigd topsporter te worden. Helaas is er maar een minuscuul deel dat die top ook werkelijk weet te behalen, maar dat vertel je die kinderen natuurlijk niet. Laat ze maar lekker dromen zolang het kan, en wie weet heb je inderdaad net dat ene talent in je groep dat uitgroeit tot de nationale trots. Je weet het immers maar nooit. En dan heb je, als misschien wel het meest interessante personage in de groep, ook die ene mysterieuze jongen waar je maar geen vat op kunt krijgen. Als je denkt dat hij links gaat, gaat hij rechts. Als je eindelijk denkt door te hebben hoe het precies zit, krijg je van zo'n persoon de verrassing van je leven te verwerken. Bij mij in de groep is dit Jan. (Zo heet 'ie natuurlijk niet echt, maar ik heb geleerd dat je altijd een pseudoniem moet gebruiken in dit soort gevallen. Voor je het weet herkent iemand zich - terecht of onterecht - in een personage uit jouw stukje en heb je de poppen aan het dansen.)

Jan heeft namelijk een mobiel. Dat is voor mijn generatie al een vreemd idee, aangezien wij, de kinderen van de jaren '90, van een smartphoneloze basisschool hebben mogen genieten. Dat is tegenwoordig blijkbaar anders, want ook 11-jarigen blijken uitgerust te zijn met de nieuwste iPhone. Tijdens de les blijft zo'n ding in de broekzak of tas zitten; het is immers vrij ingewikkeld om tijdens het hardlopen nog even je WhatsApp-berichten te checken of via Skype een videochat te starten. Ik zeg niet dat het niet kan, maar zodra we dat soort dingen gaan krijgen is de samenleving gedoemd te mislukken. Na de training mag de mobiel natuurlijk wel tevoorschijn gehaald worden, en dan begint eigenlijk het mysterie van Jan. Jan doet namelijk dingen op z'n mobiel die duidelijk erg amusant zijn, maar tot op heden kom ik er maar niet achter wat er op dat schermpje eigenlijk gebeurt. Aan de hand- en oogbewegingen te zien gaat het om een uiterst vermakelijke game, maar alle pogingen die ik onderneem om een blik op het scherm te werpen zijn tevergeefs. Zelfs die ene keer dat ik me verscholen had achter de bank waarop Jan meestal plaatsneemt had ik geen geluk, want prompt koos meneer een andere plek uit om zijn mysterieuze game te gaan spelen. Potverdikkeme! Toch moet en zal ik er binnenkort achterkomen welke spelletje Jan zo dierbaar is dat hij deze training na training speelt. Waarschijnlijk zal ik moeten opereren als een special forces-eenheid en uit een helikopter aan een touw naar beneden moeten komen om een kans te maken, maar dat heb ik er voor over. Ik ga ervoor! Ik ga het doen! Wish me all the luck there is, because I'm going to need it