Opinion: Penalty's

Het is al diep in de nacht. Aan negentig minuten hebben we niet genoeg gehad, en ook de verlenging van twee keer een kwartier bracht ons niet datgene waar we allemaal zo naar snakten. Honderdtwintig minuten voetbal, maar geen enkel doelpunt. Kansen waren er genoeg, in overvloed zelfs, maar de eeuwenoude voetbalwet zegt dat je niet kunt winnen als je niet vaker scoort dan de tegenstander. Er ziet dus niets anders op, we zullen penalty's moeten gaan nemen. Een gevreesd scenario voor alle Nederlanders, alleen maar omdat de vijf doelpogingen vanaf elf meter in het verleden niet altijd een positief resultaat hebben gekend. Maar goed, dat was vroeger, en nu is nu. De nieuwe generatie is opgestaan, en zal ons helpen om voor eens en voor altijd af te rekenen met het strafschoppentrauma. Hopelijk, toch?

De eerste twee penalty's worden onberispelijk ingeschoten door zowel de tegenstander als door onze oranje leeuwen. Twee keer in dezelfde hoek, twee keer links onderin het doel. Niks aan de hand, maar de spanning loopt inmiddels op tot een nog nooit eerder bereikt hoogtepunt. Op naar het tweede salvo, beginnend met de tegenstander. Kom op nou, laat ons niet langer in spanning en schiet die bal heen waar je wilt, behalve in ons doel. De aanloop komt, en JA! We hebben 'm te pakken. Wat een ongelofelijke prestatie, wat een ontlading! We hebben echter nog niks als we de tweede er zelf niet in schieten. Kies de goede hoek jongens, alsjeblieft. Hoppa, hard in de bovenhoek en onhoudbaar voor de keeper. Zou het dan toch een keer gebeuren, kunnen we eindelijk eens zelf die euforie na het winnen van een strafschoppenserie ervaren? Niet te vroeg juichen, maar de vooruitzichten zijn uitstekend.

Nummer drie zit erin, voor beide partijen, evenals nummer vier. Maar die ene gemiste pingel, die telt voor onze tegenstander zwaar, heel zwaar. Nummer vijf van de tegenstander is in aantocht en gaat scoren. Ze moeten wel, anders is het over en uit. Exit. De passen worden opgestart vanaf de zestienmeterlijn. Doorgaans een goede afstand voor een aanloop, want dat is niet te kort maar ook zeker niet te lang. De omstandigheden zijn dus ideaal te noemen, daar kan het niet meer aan liggen. Oh, wat is het spannend. Waarom zou onze keeper niet nog eens zo'n heldendaad kunnen verrichten. Kom op jongen, nog één keer volledig gestrekt en je brengt ons naar de halve finale op een wereldkampioenschap. Hoor je wat ik zeg? Een we-reld-kam-pi-oen-schap! De aanloop komt weer, de passen zijn kort, maar krachtig en tot op de centimeter nauwkeurig uitgemeten. Het standbeen komt naast de bal, de voet zwiept naar achter, raakt de bal, hij vliegt naar de linkerhoek, en

Wat is voetbal toch heerlijk als je wint. Mooier dan dit kan bijna niet, hoewel er nog twee stations zijn te passeren alvorens we met de wereldbeker in onze handen kunnen staan. Het allermooiste van zo'n voetbaltoernooi heb ik echter nog niet eens opgenoemd. Het brengt namelijk iets terug in mij, of beter gezegd brengt het me terug naar iets. Het leidt me terug naar mijn liefde, naar het spel dat ik in het echte leven en waarschijnlijk nog veel vaker in digitale vorm al uren, dagen, maanden heb gespeeld. Voetbal. FIFA 14, binnenkort versie '15. Als er toch één game is die ik zou willen houden als alle andere zouden vergaan, laat het dan de beste voetbalgame zijn die ooit is gemaakt.