Opinion: Urine bij de wijn

Geplaatst: 20 november 2009 07:25
Aangepast: 1 januari 2018 00:00

OK. Games moeten verkopen, en het gaat in eerste instantie om de winst, dat kan ik heus begrijpen. Het is daarom natuurlijk een must om ervoor te zorgen dat je zoveel mogelijk mensen tevreden probeert te maken met een game, net als bij grote blockbuster films. Het gaat er niet om dat het een goed verhaal is of dat het diepgang heeft of een sterke sfeer, nee, nee, nee. Het moet vermaken! Geen moment moet je je hoeven te vervelen (lees: even twee seconden stil staan), maar alles moet aan één stuk door knallen, en in de meeste gevallen letterlijk. Nadenken of iedere andere vorm van cognitief vermogen wordt niet verwacht van de consument, sterker nog, een streng advies is dat in het geval dát je voor jezelf kunt nadenken je dit maar beter tijdelijk laat. Blijkbaar is dat populair op dit moment.

Verder ga ik het over deze persoonlijke ergernis niet veel hebben, maar aan het komende onderwerp ligt wel deze bekrompen gedachtegang ten grondslag. Ik wil het hebben over het 'jumpen' van de zogeheten 'bandwagon' bij game developers. In de filmindustrie is dit al jaren bekend, maar in de game industrie erger ik me ook al jaren aan het feit dat developers niet voet bij stuk houden met het maken van een game. Ok, Japanners houden weer veel te veel voet bij stuk, maar dat komt in een volgende column wel aan de beurt.

Wat ik hier nu allemaal mee bedoel is dat wanneer men een game uitbrengt zoals GTA 3, niet gelijk iedere game grauwig, hard en free-roaming hoeft te worden. Toch werd bijna iedere gameserie die destijds bezig was beïnvloed door deze titel. Pakte dit goed uit? Volgens veel (smakeloze) mensen misschien wel, maar naar mijn eigen mening niet. Jak & Daxter vind ik erg vette games, maar de minst goeie uit de reeks is het tweede deel, dat de hele serie ineens volwassener en grimmiger probeerde te maken, en zelfs vrijwel exact speelt als GTA. Ander voorbeeld: Stealth gaming wordt populair, dus laten we in iedere game iets van stealth gameplay in stoppen, ook al speelt het voor geen ene meter en slaat het helemaal nergens op, gezien de rest van het spel. Heej, maar het is populair, dus laten we het er toch maar erbij proppen.

Dankzij dit soort concessies, een laffe instelling en bang programmeerwerk krijgen we dus zoveel van die slappe titels op de markt die geen ballen hebben of pit tonen. De sfeer is weg, het heeft geen eigen charme meer en prompt: de game zuigt. In een aantal gevallen verkoopt de game wel goed tot wellicht beter, want er zit meer schieten in, maar het is dan een titel die men zo weer vergeten is. Een kunstwerk is het in ieder geval niet te noemen. Op dit moment is het erg populair om je constant te laten rennen en schieten, het volledige spel. Halo en Gears Of War waren één van de eerste die dit zo vloeiend en over de top deden, en ja hoor; nu hebben we Killzone 2, Resident Evil 5 en een complete ADHD versie van Call of Duty genaamd Modern Warfare 2, om maar een paar voorbeelden te noemen.

Smaken verschillen uiteraard, en dat is juist prima. De één houdt van veel schieten, de ander juist van puzzelen. Ik zelf houd van beide, maar ik zou het wel op prijs stellen als de volgende Myst game geen FP shooter is, en dat Doom 4 niet ineens stealth game elementen 'introduceert'. Want het meest vervelende van dit is dat ik nu al meerdere malen een geliefde gameserie van mij onderuit heb zien gaan aan populaire game-elementen die erbij gepropt worden. Hierdoor verliest de gamereeks uiteindelijk heel zijn originaliteit en eigen charme. Blijf daarom bij wat werkt en je concept, beste developers, en durf origineel te zijn en vooral te blijven. Heb je een gameseries met veel sterke puzzels, zoekwerk en rust, ga dan niet het volgende deel ineens voor schieten, explosies en IQ-kamertemperatuur puzzels. Stel nu dat Chessmaster binnenkort ineens enorm populair wordt, zou iemand het dan leuk vinden om straks bij de nieuwe Call Of Duty bij ieder level in het midden een potje te moeten schaken? Nee. Checkmate Killing Spree, bitches!

Lees meer