Opinion: Waarom ik niet van platform-games houd, maar ze toch speel

Rennen, springen, duiken, sliden, vliegen en klimmen, allemaal dingen die niet tot mijn favoriete dagelijkse bezigheden behoren. Zowel in het echte leven niet, als in videogames. Mocht je het nog niet doorhebben, ik bedoel hiermee te zeggen dat ik enerzijds niet de meest sportieve persoon ben en anderzijds absoluut geen fan ben van platform-games. Ja, een van de meest bekende en geliefde game-genres is absoluut niet aan mij besteed. Ondanks mijn afgunst voor het genre, wil ik me toch nog weleens aan een platformertje hier of daar wagen. Waarom ik mezelf dit aandoe, dat ga ik je proberen uit te leggen in deze Opinion.

Goed verhaal, lekker kort

Als je de kleine biografie onderaan mijn berichten en artikelen hebt gelezen, dan weet je dat ik een enorme fan ben van (Japanse) RPG's. Geef mij een game met een lang en meeslepend verhaal en herkenbare personages en je ziet mij de komende paar weken niet meer terug. Als het in een game met die twee elementen goed zit, dan maakt het mij ook totaal niet uit hoe de gameplay in elkaar zit of hoe de graphics eruitzien. Laten platform-games nou net een van de genres zijn waarbij een meeslepend verhaal en interessante personageontwikkeling niet de boventoon voeren. Ik bedoel, zeg nou zelf, Toad meerdere malen "But our princess is in another castle" horen roepen, is nou niet bepaald een interessante dialoog of bijzondere karakterontwikkeling te noemen.

Goed, het is misschien wel een beetje oneerlijk om een game uit 1985 de grond in te boren om haar ietwat glansloze storytelling, maar in mijn verdediging, Final Fantasy, Dragon Quest en Phantasy Star kwamen slechts een of twee jaar later uit. Nu moet ik wel zeggen dat er de laatste jaren steeds meer aandacht wordt besteed aan het verhaal en de personages in platform-games en dan moet ik ook vooral bekennen dat de indie-ontwikkelaars hier erg goed in zijn. Perfecte voorbeelden hiervan zijn Ori and the Blind Forest, Dust: An Elysian Tail en het recent verschenen Skul: The Hero Slayer waar ik me toch uren mee heb kunnen vermaken, puur vanwege het verhaal en de hoofdpersonages. Nu hoor ik je al denken, maar Claudia, hoe zit het dan met games als Spyro, Crash Bandicoot en Ratchet & Clank? Ja lieve lezer, je hebt helemaal gelijk. Dit zijn inderdaad platform-games met een verhaal en personages die iets diepgaander zijn dan een loodgieter in een overall die op een willekeurige dag probeert een prinses te redden. Het probleem met deze series is echter dat ik de personages allesbehalve boeiend vind. Ik kan me om een of andere reden gewoon niet tot ze relateren en dat weerhoudt mij ervan om het verhaal te willen volgen en al helemaal om een game te spelen in een genre dat ik niet leuk vind.

Ah frustratie, mijn favoriete emotie

Als een platform-game een goed verhaal en leuke personages heeft, is dat echter nog niet genoeg om mij over te kunnen halen om er eentje te spelen. De gameplay speelt in dit geval een net zo belangrijke rol. Ja, daar waar ik een paar alinea's geleden nog had gezegd dat de gameplay mij niet uitmaakt wanneer het verhaal en de personages goed zijn, gaat deze vlieger niet op wanneer het om een platform-game gaat. Bij platform-games en al haar subgenres draait het namelijk om precisie. Spring je een paar frames te laat of druk je je analoge stick niet helemaal in de juiste richting, dan haal je je sprong niet en dan kun je opnieuw beginnen. Het is daarom belangrijk dat de controls en de mechanics van de game goed aanvoelen en de game gewoon soepel speelt. Ik ben namelijk de meest ongeduldige persoon ter wereld en wil het liefste zo snel mogelijk overal doorheen speedrunnen. Er is dan niets zo frustrerend als elke keer weer doodgaan door controls die niet goed reageren of game-mechanics die net niet helemaal lekker werken. Ik wil dan ook liever niet meer terugdenken aan die ene keer dat ik The Forbidden Arts moest reviewen.

Wanneer de controls en de gameplay mechanics wel gewoon meewerken, dan kan het spelen van een uitdagende platformer stiekem best leuk zijn. Het is namelijk ontzettend bevredigend om na meerdere malen proberen een lastig level eindelijk uit te spelen. Leveldesign is daarnaast ook een aspect dat gewoon goed moet zitten. Het liefste zie ik levels waar je duidelijk progressie kunt zien naarmate je verder komt in de game en waar elk level uniek aanvoelt. Niemand heeft er namelijk zin in om honderd levels te spelen die allemaal op elkaar lijken. Daar is de lol na de eerste vijf levels wel vanaf. De levels moeten voor mij dus niet alleen langzaamaan moeilijker worden, maar ook nieuwe mechanics introduceren en een uitgesproken eigen stijl hebben. Dit vind ik bijvoorbeeld in Super Mario Odyssey erg goed gedaan. Elke wereld heeft een eigen visuele stijl met unieke personages en een of meerdere nieuwe Cappy mechanics.

Te kieskeurig?

Om het allemaal even op te sommen, komt het er eigenlijk op neer dat ik veel te kieskeurig ben wanneer het om platform-games gaat. De standaard gameplay loop van een platformer boeit mij gewoon te weinig om platform games te willen spelen voor wat ze zijn en ik ben bij dit soort games dus altijd op zoek naar iets extra's. Is het verhaal niet boeiend genoeg of zijn de personages te oppervlakkig en niet sympathiek genoeg? Dan weet ik zeker dat ik niet door de game heen ga komen. Zijn de controls of de game mechanics slecht uitgevoerd en is het level design niet creatief genoeg? Dan heb ik er het geduld niet voor om de game uit te kunnen spelen. Bevat een platform-game echter wel een leuk verhaal en toffe personages, werken de controls soepel en zijn de levels op een interessante manier vormgegeven, dan wil ik het zeker een kans geven. Ik kan dan ook niet wachten totdat Super Mario 3D World + Bowser's Fury mijn haat-liefde relatie met platform-games op de proef komt stellen.