Film: Power Rangers

Wanneer men het heeft over de Power Rangers, begint mijn nostalgiesensor op volle toeren te draaien. Vooral de eerste écht bekende versie, The Mighty Morphin' Power Rangers, is een van mijn favoriete jeugdseries aller tijden. De serie uit 1993 komt nu, bijna 25 jaar later, dankzij Independent Films naar het witte doek. Dit is alweer de zoveelste reboot van een populaire serie uit de jaren '90 en hoewel ik zeer sceptisch was, keek ik er tegelijkertijd ook naar uit. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ik ben naar de bios geweest en heb het mogen aanschouwen.

Wispelturig

De oudere garde onder ons weet best dat de Power Rangers-serie behoorlijk cheesy is. De afleveringen varieerden niet bijzonder veel van elkaar en ook de diepgang was menigmaal ver te zoeken. Er duikt een of ander vreemd monster op, de Power Rangers krijgen een pak rammel, roepen de Megazord op, verslaan het monster, poseren als vijf cheerleaders waarna het monster met een grote explosie gedecimeerd wordt. Top, als je het mij vraagt. Deze nieuwere versie van The Power Rangers is net zo cheesy, maar weet tegelijkertijd net niet datgene in mij los te maken wat de oude serie wel deed. Laten we beginnen bij het begin. Bij aanvang van de film zien we de originele Power Rangers strijden tegen de sinistere Rita Repulsa. Een heks van een vrouw en in deze versie van de Power Rangers een stuk angstaanjagender dan in de serie. Er gebeuren wat dingen en poef, we zijn op de aarde. Vijf totaal verschillende tieners komen bij elkaar en vinden vijf magische munten. Deze tieners zijn natuurlijk de welbekende Power Rangers en moeten de strijd aangaan met Rita Repulsa die met behulp van Goldar een magisch kristal probeert te verkrijgen wat het einde van planeet Aarde betekent.

De film neemt zichzelf net iets serieuzer dan de serie, wat op zich natuurlijk prima is, maar gooit er vervolgens een vreemde, noem het maar kinderachtige, flauwigheid achteraan. Zo begint de film uiterst serieus, wat het verhaal tegelijkertijd ook wat diepgang geeft, maar wordt dat in de volgende scene met een flauwe grap teniet gedaan. Het lijkt haast alsof de makers geen duidelijke kant op durfden te gaan, wat resulteert in een film die een beetje in het midden hangt. Daarbij komen natuurlijk ook de verplichte thema's aan bod. Verraad, vriendschap en liefde passeren allen de revue en de één pakt net wat beter uit dan de ander. Aangezien het een reboot is, zijn we al bekend met een groot deel van de personages. Zo is ook Zordon, gespeeld door Breaking Bad's Bryan Cranston, van de partij. Zordon is overigens op een toffe manier vormgegeven en geportretteerd, wat het redelijk vage personage duidelijk nodig had. Bepaalde Rangers missen helaas wel wat diepgang, waardoor ze niet direct de meest aantrekkelijke cast vormen. Rita Repulsa is natuurlijk één van de belangrijkste personages binnen de serie, en hoewel de heks goed wordt neergezet, doet Rita me in deze film niet zoveel. Om de een of andere reden oogt ze wat enger dan de rest, waardoor ze een beetje de vreemde eend in de bijt is.

Pats, boem, baf

Weet je wat zo vet is aan de Power Rangers? Precies, de gevechten. De film begint goed. Er is spanning, actie en mysterie, vervolgens worden de personages geïntroduceerd gevolgd door een te lang middenstuk. Jammer, want hierdoor is het einde zo voorbij. Het is duidelijk dat deze film bedoeld is als opzet voor vervolgdelen. Het is dan ook teleurstellend dat er zoveel aandacht aan het middenstuk wordt besteed. Ja, we zien de Power Rangers trainen, wat op momenten zeer leuk is, maar daardoor is er weinig ruimte over voor het echte gevecht. Voordat je het weet is het voorbij en ik had juist wat meer spektakel aan het einde willen zien. Daarbij wordt de film niet volledig gesloten, maar eindigt het met een soort van net wel-net niet cliffhanger. Een gemiste kans al zeg ik het zelf.

Wel leuk zijn de knipoogjes naar het verleden. Er zaten her en der wat tenenkrommende momenten in, maar dat vind ik juist weer leuk. Zo is de oude serie immers ook. Toch blijf ik zitten met wat onbeantwoorde vragen die de film niet behandeld. Zo vind ik het raar dat Trini het ene moment als een eenling door het leven gaat, vervolgens wel met 'the gang' omgaat om vervolgens weer in het oude patroon terug te vallen. Ook zijn de ietwat kinderachtige grapjes teveel aanwezig. Toch is de film niet vervelend om naar te kijken. Toegegeven, de ene acteur presteert beter dan de ander (zo vond ik de blauwe Ranger uiterst vermakelijk), maar de film is in zijn geheel prima weg te kijken. Het is geen bijzonder hoogstandje, maar is dat echt wat we met z'n allen verwacht hadden?

Eindoordeel

Power Rangers is een heerlijke nostalgietrip. Het is jammer dat de makers niet een duidelijk standpunt hebben gekozen waardoor de film een beetje aan karakter ontbeert. Er zitten zeer vermakelijke stukken in, maar tegelijkertijd is het middenstuk veel te lang waardoor het einde weet wat kort is. Daar staat echter wel tegenover dat deze Rangers een stuk duidelijker zijn neergezet. Er is een duidelijke motivatie en vooral het begin geeft de film wat diepgang. Er zitten behoorlijk wat knipogen naar het verleden in de film en dat ik wel waarderen. Daarbij zitten er best wat toffe dingen in, zoals het redesign van Zordon. Power Rangers is een prima reboot, maar echt broodnodig vond ik het niet. Desalniettemin ben ik de anderhalf uur durende film prima doorgekomen. Geen hoogstandje, maar genoeg om je te vermaken.