Opinion: Verzuiling van games is de toekomst

Menig Nederlander kent de term verzuiling wel. Makkelijk gezegd is dit het inkaderen van geloof, ideologie of denkwijze. Met name in de media is dit heel herkenbaar. Nu wil ik niet specifiek ingaan op de theorie, maar ik zie iets vergelijkbaars opkomen in de gamingindustrie, wat al menig jaar binnen de rest van de entertainmentindustrie vrij gewoon is geworden. Grote ontwikkelaars, uitgevers of andere mediabedrijven kopen meer en meer studio's op. Nu denk je wellicht, 'dat is niet bijzonder of erg, toch?' Op zich niet, maar ik kijk met argusogen toe hoe deze ontwikkeling zich wellicht kan ontvouwen. Lees, denk eens mee en laat vooral jouw mening hieronder achter.

De reden om deze column te schrijven was vanwege het nieuws dat Microsoft -wederom- twee studio's heeft overgenomen. Afgelopen E3 heeft het al een aantal redelijk grote en bekende studio's toegeëigend. Het is op zich niet raar; iedereen doet het. Sony en Nintendo als producenten van hardware doen al jaren hetzelfde, maar uitgevers als Ubisoft, EA en Zenimax ook. Dit doen zij niet alleen om de beste studio’s tot zich te binden, maar tevens om hun concurrentiepositie te versterken. We weten vandaag de dag niet beter dat Ubisoft de uitgever is van alle Tom Clancy gerelateerde games, EA heeft de rechten van zowat alle grote sporten dankzij FIFA en NBA of Zenimax van Fallout en Wolfenstein. En dat is vrij logisch als je allemaal bedenkt dat er tenslotte rechtenhouders (moeten) zijn. Dit levert games op en dan is iedereen blij.

Nintendo en SEGA hebben al jaren hun eigen mascotte en zodoende zijn daar talloze games omheen gecreëerd. Nintendo is onlosmakelijk verbonden met Mario, Link, Metroid en Donkey Kong (en zoveel meer). SEGA is praktisch ondenkbaar zonder Sonic. En hoewel SEGA geen uitgever meer is van hardware, was het voorheen zo dat wanneer je de één wilde spelen, je die specifieke console moest kopen. Dus wilde je Mario? Dan Nintendo. Wilde je Sonic? Dan SEGA. Ook Sony en Microsoft maakten hun tactische zetten. Sony had heel lang exclusiviteit van franchises als Final Fantasy, Tekken en niet te vergeten hun officieuze mascotte Crash Bandicoot. Microsoft heeft Halo. Afijn, ik kan nog veel voorbeelden noemen en ik denk dat jullie ondertussen wel snappen welk punt ik hiermee maak. Maar waar wil ik naartoe met deze feiten waar we al jaren volledig tevreden mee zijn?

Streaming van games of enig vorm van een abonnement, is een zeer reële toekomst. Microsoft gaat hier 99,9% gebruik van maken bij hun volgende console, Nintendo doet dit al in Japan om zwaardere games alsnog op de Nintendo Switch te kunnen spelen en Sony doet dit eveneens. Oftewel een Netflix van games. Naast Netflix kennen we andere internationale varianten als HBO en Amazon. In Nederland hebben we bijvoorbeeld Videoland. Iedere aanbieder heeft zo hun eigen series. De meeste grote mediabedrijven brengen hun content dan ook uit op beide. Sommige wat eerder op het ene platform dan de ander, maar steeds vaker exclusief. De grootste van allemaal, Disney, heeft onlangs aangekondigd hun eigen content middels een eigen streamingdienst op de markt te zetten. Dus, Pixar, Marvel, Lucasarts en Disney zelf zijn nergens anders meer te zien via een vergelijkbare, maar concurrerende dienst. Dit betekent dat je als consument steeds meer wordt gedwongen om voor jouw favoriete content los te gaan shoppen.

Welnu, het is niet ondenkbaar dat grote uitgevers dit op een vergelijkbare wijze gaan toepassen in te toekomst. Want een aantal ontwikkelaars/uitgevers hebben reeds hun eigen distributiekanalen. EA heeft Origins, Ubisoft heeft Uplay en Valve heeft de bekendste: Steam. Hoe zou het er allemaal uit komen te zien zodra deze bedrijven besluiten om hun content exclusief beschikbaar te maken middels een eigen streamingdienst? Beeld je dan het volgende scenario eens in: naast het kopen van een console van een paar honderd euro, dien je online te kunnen. Bovendien heb je maandelijkse kosten voor de provider om überhaupt internet te hebben. Vervolgens maak je kosten voor de mogelijkheid om online te kunnen met je console, wat voor elk van de drie giganten zo is. Top, je kunt online gamen. 'Oh shit, ik dien ook nog eens extra geld te betalen om toegang te hebben tot die games'. Los zijn ze niet meer te koop. Ze zijn exclusief achter de streaming- of abonnementenservice gestopt. Ach, een tientje voor Origins om voortaan FIFA te kunnen spelen; wat is dat nou? Maar daarnaast ben ik ook fan van Call of Duty. En jongens, we weten dat Activision niet vies is van geld. Dus gooien zij hun IP’s ook achter een betaalmuur. Weer een tientje per maand. Plus, thuis heb ik nog een Switch staan et voilà, Nintendo vraagt mij eveneens een tientje per maand.

Jullie zien inmiddels wel waar ik naartoe ga en welk scenario ik schets. Ja, ook nu kan je soms games maar exclusief kopen voor één console. Echter grote uitgevers als Ubisoft, Activision, EA, Zenimax, Koch, enzovoorts, brengen hun content naar vrijwel alles. Dit scenario kan een kale en tegelijkertijd dure bedoeling worden als zij allemaal besluiten om hun content achter een betaalmuur te zetten. In een wereld die steeds meer open lijkt te worden, is een keerzijde dat individualisering en online vrijheid een kostbare aangelegenheid kan worden. Ik zeg hier dus niet mee dat we niet moeten betalen voor content. Integendeel. Ik voorzie echter een toekomst waar dus een vorm van verzuiling optreed, ook in de gamesindustrie. Wat mij betreft is dit geen goede ontwikkeling en hoop ik dat er volledige keuzevrijheid blijft, die ook betaalbaar is.