Preview: Legend of Zelda: Twilight Princess

Lang heeft het moeten duren. Het wachten op een nieuw Zelda spel uit de stal van Nintendo. Eindelijk was het zover, donderdag 19 oktober mocht ik ruiken aan een nieuw begin. Een nieuw begin met mijn op afstand meest favoriete held in de gehele gamesindustrie. Ik mocht stoeien met The Legend of Zelda: The Twilight Princess (TTP).

De zaal was ietwat donker en we werden ontvangen door medewerkers van Nintendo Benelux. Ik keek naar de vijf Wii's die ons al tegemoet lachten een blauwe glimlach. Vluchtig keek ik naar de schermen die lieten zien wat de console ze opdroeg. Ik zag Wii Sports, Wii Play, Elebits, Wario Ware en the Legend of Zelda. Nog voor dat ook maar één medewerker kon vragen wat we wilden spelen, zat ik al lang en breed op de bank bij de nieuwe Zelda. Ik kreeg een controller in mijn hand geduwd en daar begon mijn avontuur met de nieuwe Zelda. Ik had de keuze uit twee mogelijkheden. Een rustig potje vissen of rondstruinen in de kerker. Door al die adrenaline begon ik natuurlijk met de kerker.

De kerker
Ik kreeg Link te zien in een mooi strak uitziende omgeving. Het was echt te vet voor woorden hoe alles eruit zag. Ik liep wat en ik kreeg instructies hoe ik de game moest spelen. Er stond een gezellige oefenpop te wachten die ik meteen in kapot mocht maken. Ik schudde met de Wii-mote (vanaf hier controller) en Link trok zijn zwaard. Weer schudde ik wat en Link tovert de eerste dodelijke combinatie uit zijn mouw. Bij stom toeval schudde ik ook met de Nunchuk en mijn eerste spin-attack was een feit. De vernietiging van de oefendummy overigens ook. Voor mij lag een duidelijk uitgestippeld pad, en ik ging door. Ik kwam meteen mijn eerste vijand tegen en trok wederom mijn zwaard. De controller drukte ik naar voren en Link maakte een stekende beweging. Het ding waartegen ik vocht viel op de grond en door op A te drukken maakte ik mijn eerste instant kill. Link sprong op het mannetje en plantte zijn zwaard in de borst van de vijand. Het voelde goed om te zien hoe nauwkeurig alles geregistreerd werd en hoe lekker de besturing eigenlijk speelt.

Het pad splitste zich op naar twee kanten. Ik ging vol goede moed een kant op en tot mijn verbazing viel er weinig te beleven. Overigens kon ik kiezen na eerst wat met de boog gespeeld te hebben. Je richt de boog met de controller en schiet vervolgens met de A knop. Erg stoer om te zien hoe de mannetjes van de rotsen af donderen met een erg mooie sterf animatie.

Niet veel verder vond ik een kleine schatkist met wat Rupee's erin en vervolgens mocht ik met de grappling hook naar een klimwand schieten. Het richten gaat hierbij precies hetzelfde als met de boog, en werkt ook hier dus zeer nauwkeurig en erg fijn. Ik liep verder en kwam aan bij mijn eerste deur. Met een uiterste krachtsinspanning rolde Link de immense steen opzij. De volgende kamer was nogal vurig en in de verte zag ik mannetjes lopen. Ook zag ik een boogschutter op een verhoging staan en instinctief als ik was trok ik mijn boog en schoot hem neer. Ik maaide mannetjes aan de kant en kreeg een stille hint. Het zat zo, de brug was namelijk omhoog, kon ik maar iets vinden om de touwen stuk te maken. Iedereen weet dan al, je pakt de boog en richt op de touwen. Na dit laatste opstakel kwam ik bij de bekende deur met het grote slot. Ik maakte mij op voor een gevecht met een zogenaamde baas.

De deur ging open en een groot zwart monster stond op. Hekel mij, ik ben zijn naam vergeten. Maar hij was groot en zwart en vurig. Hij was dus eng. Een grote diamant glom op zijn hoofd en met mijn Zelda instinct schoot ik er een pijl tegen aan. Hij deed raar. Plots zag ik kettingen achter hem liggen. Een vluchtige blik in mijn inventaris leerde mij dat ik beschikte over de stalen laarzen. Ik rende naar de kettingen toe, deed de schoenen aan en liep achteruit. Het beest viel om, snel deed ik de schoenen uit, trok mijn zwaard en rende naar het glimmende ding op zijn hoofd en sloeg er op los. Na twee keer was het voorbij. Mijn eerste avontuur in de kerker van Zelda was voorbij. Het was machtig en machtig mooi en alles verliep lekker vlot.

Links en rechts zag ik mensen nog druk bezig met de andere demo's, dus ik besloot nog een keer te spelen. Nu liep ik alleen de kant van de puzzel op. Als ik dit eerder had gedaan, had ik al geweten dat ik de ijzeren laarzen had, want een enorme magneet was het grote onderdeel in deze puzzel. De puzzel was van lekker Zelda niveau en hield me best een tijdje bezig. Toen ik klaar was, kwam ik weer in de tweede kamer en weer mocht ik de baas spelen. Eén ding zag ik echter nog niet, hoe Link doodging. Gelukkig was de journalist na mij zo vriendelijk mij dat te laten zien, door onvoorzichtig te werk te gaan en ook deze animatie was van werelds niveau. Link gaat namelijk zo heerlijk theatraal naar de grond dat je bijna echt geloofd dat hij pijn heeft.

Naar het kabbelende water kijken
Na al dit schoons en deze spanning was het tijd om een beetje naar het kabbelende water te kijken. Ik ging vissen. Link zit in een bootje en gezellig peddelend over het schitterende water, ging ik op zoek naar vis. Ik vermoedde dat onder die rotspartij wel eens vis zou kunnen zitten. Ik haalde de controller naar achter en drukte A in. Met een flinke zwaai wierp ik de controller naar voren en liet A los. De hengel ging op het beeld naar voren en het haakje suisde door de lucht. *Plons* en daar zag ik een vis. Ik zwiepte de controller wat heen en weer en het aas ging heen een weer. De vis reageerde niet en ongeduldig als ik ben haalde ik de ik hengel binnen, door met de Nunchuk te draaien, alsof je een hengel binnenhaalt. Ineens beet er een vis en ik ging het beestje binnen halen. Nu moet ik toegeven dat het me niet lukte om het beest binnen te halen. De eerste keer sprong de vis uit het water en was hij vrij, de tweede keer lukte het me niet om precies op tijd op twee knoppen tegelijk te drukken. Toen wilden ander mensen en met pijn in het hart, voornamelijk gevoed door de schaamte van het falen in het vissen, stond ik de controller af.

Eindoordeel
De rest van de spellen deden die middag er eigenlijk niet meer toe. Zelda TTP was het gevoel dat ik kwijt was. Het gevoel dat ik miste en ik kan nu niet meer wachten op het gevoel dat ik zal gaan krijgen als ik de uiteindelijke versie van dit spel speel. Ik ben nu één en al euforie over deze game en ik moet heel erg hard nadenken om een minpuntje te vinden aan de game of aan de Wii. Toch weet ik er nog één of twee. De Wii was wel strakker dan de kubus, maar de 360 is echt al een klasse beter, grafisch gezien dan en de cursor van de boog was de hele tijd te hoog gericht, volgens een medewerker van Nintendo kwam dit door het zitten. Door het zitten, alsof ik straks veertig uur staand Zelda TTP ga spelen. Ik denk dat het komt, doordat ik zat op bank, waarop je automatisch onderuitzakt. Zit je recht is er niets aan de hand. Kortom het is vooralsnog moeilijk om iets wat negatief is aan The Legend of Zelda: the Twilight Princess op te noemen, maar vooralsnog heb ik niet kunnen spelen als wolf en de mogelijkheden die daarbij komen kijken uit te proberen. Dat is jammer, maar nu blijft er ook nog iets over om naar uit te kijken. Acht december is voor mij niet meer Wii-day, maar Z-day.