Retrospectief: Retro gamen hoe en waarom?

Het is hot, het is hip, het is welk populair woord dan ook! Vandaag ga ik jullie zeeschuimers iets bijbrengen over een op het moment überpopulair fenomeen in de gamewereld. Ik heb het hier over retrogamen. Het kan met je ouwe Nintendo, je stoffige Atari of je antieke Magnavox 2, heck, het kan zelfs handheld op je ouwe monochrome Gameboy. Natuurlijk houdt iedereen met een beetje gamegeschiedenis zich bezig met het spelen van oude games, maar ik wil hier ingaan op het waarom achter het retrogamen; wat zet mensen ertoe aan om verouderde games te spelen?

Oké, oké, ik weet het, het klinkt allemaal heel filosofisch, maar is het niet vaag eigenlijk dat de gamer op het moment oude games best vaak boven nieuwe, vaak grafisch veel dikkere, toppers verkiest? Eerst wil ik even een reden kwijt die niet zoveel met het gamen zelf te maken heeft, maar wel voldoet aan een patroon dat je vaker terugziet, maar die ga ik jullie niet zomaar vertellen (publiek: 'Jawel, doe maar wel!' Nou oké dan, omdat jullie zo aandringen. Een voorbeeld. Een vent van midden 40 wil een nieuwe auto kopen. Hij heeft de keuze uit twee auto's een oude en een nieuwe Volkswagen Golf. Wedden dat hij voor de oude zal gaan? Hij kiest natuurlijk niet zomaar blind een auto, daar heeft hij redenen voor (althans, dat mag ik aannemen).

Ten eerste is er het vertrouwen. Hij weet, van vroeger uit nog, toen onze vent nog een klein ventje was, dat de ouwe Golf een sterke en duurzame auto was. Dat wil dus zeggen dat als hij de oude Golf neemt, hij een sterke auto kan verwachten waar hij weinig problemen me zal krijgen. Ten tweede is er de nostalgie. Tijdens het rijden in de oude Golf zal hij waarschijnlijk weer dat gevoel van vroegâh krijgen, toen de drempels nog kuilen waren en de koeien nog met mitrailleurs rondliepen (kuch). Heel vaak krijg je van mensen te horen dat 'vroeger alles beter was', vraag maar aan je pa. Of, oudere lezer, ga maar eens bij uzelf na, hoe vaak heeft u wel niet om sentimentele en nostalgische redenen voor een product gekozen, ook al was de nieuwe versie waarschijnlijk een stuk beter? En hier komen we terug bij het gamen, want inderdaad, de Gamecube, bijna Revolution, is beter dan de SNES, maar damn wat voelt het lekker om die ouwe joypad (zo heette dat vroeger, sorry) op te pakken en een stoffige retrogame op te starten!

Het bovenstaande patroon geldt niet alleen voor auto's. Kijk om je heen en je begrijpt wat ik bedoel. Mensen willen oude auto's, oude meubels, oude schilderijen en dus ook oude games en consoles. Neem mijn eerste reden om een ouwe Golf te kopen. Is het bij retrogamen niet precies hetzelfde? Denk bij jezelf na: oude games hebben inderdaad verouderde graphics, maar daar speel je die shit ook niet voor. Je speelt je retrogames omdat bijna geen enkele game na de SNES zulke perfecte gameplay heeft kunnen evenaren. Ik bedoel, kom op, ooit wel eens een game gezien die betere gameplay heeft dan bijvoorbeeld Super Mario Brothers, of Sonic the Hedgehog? Je kunt eromheen draaien, maar er zijn gewoon echt heel weinig games die voor zo'n speelervaring zorgen als deze superklassiekers. Het is zo, je weet niet wat het is, maar het klopt gewoon. Daarnaast is het die felbegeerde X-factor die games vroeger bijna allemaal hadden, maar die nu veel moeilijker te vinden is. Waarom? Games worden steeds commerciëler! Back in the days of oldschool werden games, volgens mijn bescheiden mening, met veel meer liefde gemaakt dan in deze tijd. Niet dat men nu niet meer hun best doet, maar sinds de komst van bijvoorbeeld licentiegames (en EA) worden games toch met minder zorg in elkaar geknutseld. Games van nu waarvan ik hetzelfde X-factor gevoel krijg als de gouwe ouwe zijn games als Ico, Final Fantasy en veel Japanse spelletjes. Ze roepen gewoon een magisch gevoel bij je op. En daar moet een game bij mij heel erg zijn best voor doen!

Over een bepaald gevoel bij je game gesproken, hier komt ook de nostalgie zijn edele schedel om de hoek steken. Denk weer terug aan de auto. Dat heerlijke gevoel kun je gewoon alleen krijgen door aan die oude, zorgeloze dagen terug te denken, toen alles nog goed was. Het is niet veel anders in de wondere wereld van de games. Veel mensen spelen die klassiekers om dat oude vertrouwde gevoel weer terug te krijgen. Hell, ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik word helemaal euforisch en nostalgisch als ik een retrogame speel. Natuurlijk is Super Mario Sunshine mooier en uitgebreider qua mogelijkheden dan Super Mario Brothers 3, maar om eerlijk te zijn geeft laatstgenoemde mij een tien maal zo geweldige speelervaring dan de eerste. Het is een completer gevoel, ook al was de game-industrie nog niet zo ver ontwikkeld als nu.

Dan is er nog een element dat ik niet in mijn autotheorie kon toepassen, en wel het volgende. Al die games van nu, heel leuk, allemaal heel uitgebreid, maar voor een hoop beginnende gamers veel te moeilijk om door te krijgen, en als men de game in kwestie dan door heeft, moet hij ook nog eens uitgespeeld worden. Of ben je er zon eentje die op de hype meegaat en zijn games met vijf uur op de teller in de hoek gooit? Stinkhippie Anyway, niks van deze shit bij de gemiddelde retrogame. Ondanks dat de game moeilijk uit te spelen kan zijn, is hij toch toegankelijk voor iedereen, of het nou je broertje van zes is of je oma van honderdzes, iedereen kan het spelen, en dat is heel knap. Bijna net zo knap als vliegtuigjes van twee meter vouwen en die van de balustrade af flikkeren!

Deze dingen bij elkaar opgeteld geeft denk ik wel een beeld waarom zoveel mensen toch voor oude games gaan. Het doet iets met je, ondanks hun leeftijd overdonderen, overrompelen en overwinnen ze. Deze geniale spelletjes hebben de tand des tijd moeiteloos doorstaan en dat zullen ze waarschijnlijk nog vele jaren doen!