Retrospectief: Sin and Punishment

Jongens, zoals jullie misschien wel hebben gemerkt aan een aantal van mijn artikelen, heb ik een voorliefde voor de Nintendo 64. Deze console heb ik zelf ook gehad dus vandaar mijn referentiekader dat vooral is gericht op echte ervaringen. Dit keer gaat het niet om een eigen ervaring, maar wel om één die ik had mee willen maken. Dit is geen excuus, want ik kon er weinig aan doen dat ik deze game niet kon spelen. De game die ik vandaag met deze retrospectief wil uitlichten, is Sin and Punishment op de Nintendo 64. De game kwam aan het einde van de levenscyclus van deze console uit, waardoor de game, ondanks goede recensies, slechts matig succes had. Sin and Punishment is echter nooit buiten Japan uitgebracht (los van de Virtual Console) omdat de game is gebaseerd op een anime en voor het westerse publiek als te moeilijk beschouwd kon worden. De game heeft mij echter vanaf het begin af aan gefascineerd. Vooral omdat het een technisch hoogstandje was. Daarbij werd de game ook ontwikkeld door Treasure. Een ontwikkelaar die tot de dag van vandaag heer en meester is van old-school moeilijke shooters.

Sin and Punishment?

De game zelf is een on-railshooter, vergelijkbaar met Star Fox 64 (Lylat Wars in Europa) of in zekere zin Pokémon Snap! Er waren maar weinig games van dit principe op de console van Nintendo, terwijl er behoorlijk wat vraag was naar dit soort shooters. Nintendo had al een gebrek aan shooters als Contra, R-Type en Gradius, maar kreeg daar wel een hoop slappe aftreksels voor in de plaats. De meesten weten wel dat Contra gemaakt werd door Konami. Treasure is opgericht door medewerkers van Konami. De opgedane ervaring zette zich om in eigen unieke games, waaronder dus Sin and Punishment. Je snapt dus dat het met de ontwikkeling voor deze game wel goed kwam. En mensen, de eerste beelden logen er niet om. Eindelijk hadden we daar onze eigen Contra, of tenminste, een exclusieve concurrent. Toentertijd was het namelijk vooral Sony versus Nintendo. De ontwikkeling van de game verliep alleen verre van vlekkeloos en de relatie tussen Nintendo en Treasure was niet optimaal. Waar Treasure een pittige game af wilde leveren, opperde Nintendo voor een lagere moeilijkheidsgraad. Dit vertraagde de ontwikkeling van de game met een heel jaar. De game werd uiteindelijk uitgebracht in 2000, maar deed dat wel met de lagere moeilijkheidsgraad.

Sin and Punishment is in totaal drie jaar in ontwikkeling geweest, van concept tot release. Het ontwikkelteam bestond uit slechts vier man, maar het ontwikkelen voor de Nintendo 64 werd als zeer moeilijk ervaren. Desalniettemin heeft Treasure een parel afgeleverd, zeker als je er vandaag de dag naar kijkt. Nee, de roze bril heb ik niet op, want kijk zelf maar naar de beelden in de video hierboven. Voor de Nintendo 64 werd alles uit de kast getrokken, zonder al te veel in te boeten als het gaat om de kwaliteit van de graphics. Als je goed kijkt, zie je dat er wel wat kartels zijn te vinden en dat de game best hoekig oogt. De game draait echter wel op een bizar hoog aantal frames per seconde, vergelijkbaar met bijvoorbeeld F-Zero X. De game is erg kleurrijk hoewel en hoewel textures misschien simpel ogen, zijn de lichteffecten geslaagd. De personages ogen samen met de vijanden uniek en dan heb je al snel een streepje voor in de gamingscene. Kortom, dit was dé game om nog in huis te halen zo richting het einde van de Nintendo 64. Vrienden hadden een Dreamcast en wanneer ik ze deze game liet zien, verstomden ze zich wijselijk.

Toch speelbaar

Games zijn vandaag de dag makkelijker te releasen en het is ook niet gek dat deze game nog uit is gebracht via de Virtual Console hier in het Westen. Uiteraard is dit niet op de Nintendo 64, wat ervoor heeft gezorgd dat de besturing wellicht wat makkelijker is geworden. Treasure had namelijk diens zinnen gezet op een afwijkende besturing voor de N64. Zij wilden namelijk dat de linkerkant van de Nintendo 64-controller werd gebruikt. Destijds een behoorlijke afwijking daar de meeste knoppen zich rechts bevonden, maar Treasure hield voet bij stuk. De game kent uiteindelijk een prima besturing al moest je wellicht even wennen. Gameplay was verder rechttoe rechtaan. Je verdiende punten door vijanden uit te schakelen terwijl er een timer afliep. Je verdiende meer tijd als je bepaalde items kapot schoot, terwijl je ook nog rekening moest houden met hoe je je vijanden uitschakelde. Dit bracht een tactisch element met zich mee, waardoor de uitdaging bleef.

Vandaag de dag hoef je geen import uit Japan in huis te halen, de game is namelijk beschikbaar op de Virtual Console. Zelf heb ik hier niet de beschikking over, maar toch zou ik nog eens de game willen spelen. Misschien als de Nintendo Switch een overstap gaat maken naar iets vergelijkbaars, dat deze kans er nog in zit. Voor diegene die toegang hebben tot de Virtual Console, zou ik aanraden om deze game eens een kans te geven. Vooral als je van shooters en van pittige games houdt, dan weet je dat je niet teleurgesteld wordt door Treasure. De game heeft zelfs nog een vervolg gekregen op de Wii, genaamd: Sin & Punishment: Star Successor (ook bekend als Successor of the Skies). Deze is in tegenstelling tot het origineel wel in het Westen uitgebracht. Een echt groot commercieel succes waren beide games niet, maar dat maakt ze gelukkig niet minder goed.