Terugblik: Ruud Oomens

-

Het jaar 2015 stond voor mij in het teken van veranderingen. Dat was vooral achter de schermen het geval, maar heeft er voor de schermen voor gezorgd dat ik me meer heb kunnen richten op het spelen en bespreken van games. Dat is overigens aardig gelukt, want slechts een handjevol games heb ik dit jaar, veelal opzettelijk, niet gespeeld. In plaats van een Top 10 (zoals in 2013 en 2014), heb ik dit jaar een Top 15 opgesteld, en zelfs daar zijn nog een aantal games buitengevallen. Let's go!

15. Remakes & remastered edities

Het feit dat ik een zooitje games op deze vijftiende en dus laatste plaats in deze lijst zet, heeft een dubbele lading. Aan de ene kant was ik dit jaar erg blij met bijvoorbeeld DmC Devil May Cry: Definitive Edition en Borderlands: The Handsome Collection, maar daartegenover stonden tal van opnieuw uitgebrachte titels die vaak onnodig of oninteressant waren. Ik denk dat menig gamer dit met me eens is: ik wil originele titels of nieuwe delen in lopende series! Laat het nu dus maar klaar zijn met dat opnieuw uitbrengen van gedateerde titels.

14. Until Dawn

Until Dawn vond ik dit jaar één van de opvallendste producten in de gameschappen. Ik zeg expres 'producten', omdat Until Dawn in mijn ogen meer een kruising tussen een film en een game is. Daarmee kaart ik meteen een gemiste kans aan, want ik denk dat een breder publiek bereikt had kunnen worden door een optie toe te voegen om alle quick time events achterwege te laten. Zo toonde ik Until Dawn aan een paar non-gamers, die de sfeer en het verhaal helemaal te gek vonden. Toen ze echter de controller op moesten pakken en als een gek op knoppen moesten rammen, hielden ze het weer voor gezien. Desalniettemin gaat Until Dawn op een heel toffe manier om met de keuzes die je als speler maakt. Dat zorgt ervoor dat je de game wellicht meerdere malen wilt doorlopen en staat bovendien garant voor leuke gesprekken met gamers die Until Dawn ook hebben gespeeld.

13. Dying Light

Je zou hem bijna vergeten, maar in januari kwam Dying Light uit. Een verrassend toffe zombiegame waarvan ik vooraf helemaal niets verwachtte en wat een kruising tussen Dead Island en Assassin's Creed genoemd zou kunnen worden. Nog altijd heb ik de game niet in zijn totaliteit weten te doorlopen, want het vergt je heel wat uurtjes om alle zombies uit te roeien, maar de momenten die ik reeds in de game heb beleefd, waren bloedstollend en heel erg tof. Bovendien is dit een leuke game om samen met maximaal drie vrienden of vriendinnen te spelen, zeker als jullie allemaal gek zijn op het onthoofden van zij die niet dood lijken te willen.

12. Destiny: The Taken King

Met Destiny was ik destijds snel klaar, maar Destiny: The Taken King wist me toch weer naar de game te trekken. The Taken King bood veel elementen die wellicht al in de oorspronkelijke game hadden moeten zitten, maar die het vooral een stuk interessanter maakten om te blijven spelen. Helaas ben ik na een aantal weken toch weer afgehaakt, vooral vanwege de vele games die na The Taken King nog verschenen, maar wie weet pak ik de game volgend jaar weer een keer op. Tip: Mocht je Destiny nog nooit hebben gespeeld, dan is de Destiny: The Taken King - Legendary Edition voor de huidige spotprijs echt een driedubbele aanrader. Iedere shooterfan zal zich hier hoe dan ook wel wat uurtjes mee vermaken.

11. Tom Clancy's Rainbow Six: Siege

Na het horen van de premisse van Tom Clancy's Rainbow Six: Siege, was ik erg sceptisch. Vegas 2 lag me zo na aan het hart, dat ik even nodig had om aan de nieuwe opzet te wennen. De uiteindelijk game bood echter ijzersterke gameplay, maar Siege kende ook de nodige haken en ogen. Daardoor staat Siege wat lager dan mijn regenboogkleurige hart vooraf had gehoopt, maar dat betekent niet dat ik de game er minder door speel. Nog altijd zit de game vastgeroest in mijn PlayStation 4, iets wat ik in een recente column onder woorden probeerde te brengen. In Siege draait alles om communicatie en teamwork, dus als je een team van vijf fanatieke vrienden hebt, dan moet je deze game gewoon in huis halen!

10. PES 2016

Dé footie van 2015 is PES 2016 geworden. Dat zal niet direct in de verkoopcijfers zijn terug te zien, maar het geeft wel hoop voor de toekomst. Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat ik FIFA 16 slecht vond, want momenteel speel ik die game ook sporadisch met enig plezier op de bank. Het genot dat een wedstrijd in PES 2016 kan opleveren, is echter moeilijk te evenaren. De gameplay en animaties van de game weten vooral te imponeren, maar nog altijd wil de doorgewinterde FIFA-speler er niets van weten. Jammer, want ze doen zichzelf tekort.

9. DiRT Rally

Als racefanaat werd ik dit jaar op mijn wenken bediend. Aan racegames was er namelijk geen gebrek. Een drietal heeft het tot deze lijst weten te schoppen, waarvan DiRT Rally de eerste genodigde is. De game verkeerde lang in Early Access op Steam, maar zelfs in de beginfase was het al duidelijk dat dit een échte rallygame was. Zweten en schelden, dat gaat daar uiteraard mee gepaard, maar vooral ook euforie wanneer het een keertje wel lukt. DiRT Rally is daardoor niet voor zachte eitjes die de vorige DiRT-delen met rally associeerden, maar juist voor de puristen die vroeger al zand hapten. De game is inmiddels officieel uitgebracht met tal van toegevoegde features en verschijnt volgend jaar zelfs voor de consoles. Ben jij iemand die een zandweggetje in Grand Theft Auto al vermijdt, blijf dan vooral ver weg van DiRT Rally.

8. Project CARS

Project CARS is DiRT Rally op asfalt. Eigenlijk gebruikte ik deze vergelijking destijds andersom, omdat Project CARS eerder verscheen, maar op deze manier is hij ook prima te gebruiken. In Project CARS is het namelijk ook zweten geblazen. Ontoegankelijk, maar oogverbluffend, noemde ik de game destijds in de review en daar is werkelijk niets aan gelogen. Ik omarmde direct de enorme hoeveelheid tracks, want ik ben werkelijk gek op bestaande tracks die in groten getale kunnen worden voorzien van de snelste tijden. Het is daarom jammer dat ik de game na de review te weinig heb gespeeld. Nu ik zo over de game aan het rakelen ben, begint mijn racershart alweer te kloppen. Zo'n hart heb je overigens wel echt nodig, want Project CARS is absoluut niet voor arcadefans. Je zal dan ook meer dan eens het gras of de grindbak omarmen, maar wanneer je dat een keer weet te voorkomen, dan geeft dat een heerlijk gevoel van voldoening. Het was lang geleden dat er een serieuze racegame als Project CARS op deze schaal werd uitgebracht en ik kan nu al niet wachten op het tweede deel.

7. Rise of the Tomb Raider

Laatst besefte ik me dat ik verdacht veel Tomb Raider-delen heb gespeeld voor iemand die weinig met de serie heeft. De reboot vond ik destijds ronduit geweldig, maar dat wist er niet voor zorgen dat ik uitkeek naar Rise of the Tomb Raider. De ongelukkige release (tegelijk met Fallout 4), waarover Peter eerder deze maand een pijnlijke column schreef, hielp daar ook niet bij. Ook ik kroop liever in een vault suit dan in het strakke pakje van Lara, waardoor ik de game nog veel te weinig heb gespeeld. De kwaliteit spat er tijdens de eerste uren echter al vanaf en ook door hier en daar wat meegekeken te hebben terwijl onze Melloney de game voor de review doorkruiste, kan ik niets anders dan erkennen dat ook Rise of the Tomb Raider weer een uitstekend deel binnen de langlopende serie is.

6. Evolve

Ik kan me niet voorstellen dat veel mederedacteuren, of gamers in het algemeen, Evolve in hun terugblik zullen noemen. De game kwam niet alleen vrij vroeg in het jaar uit, ook hebben te weinig mensen de game een kans gegeven. Evolve wist mij destijds te overtuigen van een gedeeltelijk nieuwe gameplaymechaniek die ik erg zag zitten en die me veel toffe momenten heeft opgeleverd. Het spelen als monster was bruut, maar het samenwerken als hunters vond ik eigenlijk nog veel vetter. Menig monster heeft het onderspit moeten delven, toen mijn vaste team van verschillende nationaliteiten met goed teamwork ieder scenario wist te domineren. Dit team viel na een maandje actief spelen net zo snel weer uit elkaar als dat we elkaar in-game hadden gevonden, waar ik achteraf wel een beetje van baal. De game lijkt in essentie misschien wel een beetje op Tom Clancy's Rainbow Six: Siege, waar je ook met een team dient samen te werken, maar bood in mijn ogen aanzienlijk meer originaliteit. Eigenlijk kan iedere vriendengroep die Siege momenteel aan het bestormen is, tevens blind Evolve aanschaffen en vice versa. Deze twee games hebben me er dit jaar dan ook eens goed op gewezen dat samenwerken in games vaak veel toffere momenten oplevert dan een eenzaam avontuur, ook al ben ik zelf toch meer van de laatste categorie. Evolve is hoe dan ook een mooi startpunt voor een serie, waarvan het tweede deel met wat meer variatie en opties wellicht nog meer gamers naar zich toe kan trekken.

5. Forza Motorsport 6

Forza-fans hoeven tegenwoordig geen jaar meer stil te zitten. Dit jaar was het de beurt aan Forza Motorsport 6, wat in mijn ogen de game was die deeltje vijf had moeten zijn. De eerdergenoemde racegames, DiRT Rally en Project CARS, waren beide origineler en leverden meer memorabele momenten op, maar Forza Motorsport 6 is de racegame die ik dit jaar het langst heb gespeeld. Dat komt vooral door de vele tracks en de enorme hoeveelheid auto's, wat de ervaring continu fris houdt. Zelfs aan de multiplayer heb ik me dit keer gewaagd, iets wat ik door de vele Forza-spelers die niet remmen in de eerste bocht, vaak vertik. Ben ik het racen even zat, dan kijk ik met veel plezier rond in mijn persoonlijke showroom met de meest uiteenlopende bolides. Daarna ga ik weer gauw het asfalt op, vooral als het geregend heeft of de nacht is gevallen, want dat levert uiteindelijk toch de spannendste confrontaties op. Dat Forza Motorsport 6 dit jaar in mijn top 5 zou komen, daar had ik eigenlijk geen rekening mee gehouden. Na nog een blik op de gehele lijst te hebben geworpen, moet ik toegeven dat de game hier wel degelijk thuishoort. Deeltje 7 mag overigens nog wel even op zich laten wachten, ik ben voorlopig nog wel even onder de pannen.

4. Metal Gear Solid V: The Phantom Pain

Simon beloonde Metal Gear Solid V: The Phantom Pain met de maximale sterrenscore. In tegenstelling tot hem, heb ik weinig met de serie en op momenten begrijp ik bepaalde keuzes in The Phantom Pain dan ook nog steeds niet. Hoewel ik de game nog lang niet heb uitgespeeld, vanwege mijn chronische gebrek aan tijd, moet ik toch bekennen dat dit een heel, heel toffe game is. Zodra ik de keuze heb, speel ik een game altijd op de sneaky manier en The Phantom Pain sluit dan ook precies aan op mijn speelstijl. Heerlijk vind ik het, om op een slakkentempo een stadje van vijanden te verlossen. Meer kan ik helaas nog niet over Metal Gear Solid V: The Phantom Pain melden, omdat ik dus nog te weinig tijd in de game heb geïnvesteerd. Dat zorgt er mede voor dat de game net buiten mijn top 3 valt.

3. Fallout 4

De game die uit het niets kwam en tegelijkertijd langverwacht was: Fallout 4. Lang niet zo vernieuwend als menigeen hoopte, maar daardoor niet minder boeiend of verslavend. Weinig games houden je zo lang bezig en geven je zo veel vrijheid. Met politieke onderwerpen schuilend onder de oppervlakte en dialoogkeuzes die je op den duur kunnen redden of de kop kunnen kosten. Waar ik de eerdere Fallout-delen altijd minder interessant vond dan de tegenhangers in de The Elder Scrolls-serie, weet Fallout 4 me toch al vele tientallen uren zoet te houden. Hoewel ik dit vierde deel nog altijd blind in zou ruilen voor een The Elder Scrolls VI, gaan er toch nog vele tientallen avontuurlijke uurtjes in Fallout 4 gestopt worden. Voordat je deze gehele apocalyptische wereld naar je hand hebt gezet, ben je immers wel weer een jaartje ouder.

2. Batman: Arkham Knight

Als ik er geen aantekening van had gemaakt, dan was ik Batman: Arkham Knight waarschijnlijk helemaal vergeten bij het opstellen van dit lijstje. Misschien heeft dat te maken met de release van mijn nummer één een maandje eerder, want een andere reden kan ik gewoonweg niet bedenken. Bovendien is Arkham Knight geen game die vergeten mag worden, want zowel Batman-fans als liefhebbers van actiegames in het algemeen kunnen zich hier urenlang in verliezen. Met een geweldige verzameling helden en schurken, de toevoeging van de Batmobile en een boeiend verhaal dat door de geweldige audiovisuele presentatie nog interessanter wordt, is dit de beste Batman-game na Arkham City (wat in mijn ogen een van de betere games ooit is).

1. The Witcher 3: Wild Hunt

Het is dit jaar wel heel eenvoudig om de beste game van het jaar aan te wijzen, dat is namelijk The Witcher 3: Wild Hunt. De beste RPG sinds The Elder Scrolls: Skyrim, de mooiste open wereld van het jaar en tegelijkertijd de meest toegankelijke game uit de serie. Het tweede deel wist de overzetting naar de consoles ook al prima te overleven, maar wist toen nog geen groot publiek te bereiken. Dat was met Wild Hunt wel anders, ook al is iedere speler die de game (nog) niet heeft gespeeld er één te veel. Als de DLC van een game beter is dan menig volwaardige game, dan weet je dat je een parel in handen hebt. Van de diepgang tot de schoonheid en van de diversiteit tot de vele prachtige verhalen die je hoort, meemaakt of zelfs creëert, The Witcher 3: Wild Hunt benadert op praktisch ieder vlak perfectie.

Beste downloadbare games

Ik heb me dit jaar erg vermaakt met OlliOlli 2: Welcome to Olliwood, Inside My Radio, Submerged en Rocket League. OlliOlli 2 was dit jaar de enige game die me lange tijd naar mij PlayStation Vita wist te trekken. Het vervolg op de vermakelijke skateboardgame die ik destijds op de pc heb gespeeld, kwam op de Vita uitstekend tot zijn recht en na enige oefening schudde ik de gekste tricks uit mijn mouw. Inside My Radio wist me met de aanstekelijke platformactie en muzikale basis ook flink te verrassen. Deze pc-game houdt je slechts een uurtje of drie bezig, maar die uurtjes zijn dan wel weer hartstikke tof. Inmiddels is de game ook op de Xbox One verschenen en iedereen die niet vies is van wat ritmische platformactie, moet Inside My Radio echt eens checken! Daarnaast wil ik Submerged op de PlayStation 4 nog even genoemd hebben. Deze game is op papier totaal niet boeiend, maar wist me in de praktijk toch heel erg te intrigeren. Zonder dialoog, maar met tekeningen en ervaringen, probeer je zelf een verhaal aan elkaar te knopen. Ondertussen navigeer je door een overspoelde, verlaten stad om je broertje te redden. Een avontuur dat je haat of juist helemaal te gek vindt, een middenweg lijkt hier gewoonweg onmogelijk. Tot slot is Rocket League op het laatste moment nog deze alinea binnengeboost. Toen ik deze voetbal-racegame een paar weken terug voor het eerst splitscreen speelde, was ik meteen verkocht. Rocket League is een zeer verslavende game, waarachter meer schuilt dan je in eerste instantie denkt. Game je vaak op de bank met een vriend of vriendin? Dan ga je genieten van Rocket League!

Verrassing van het jaar

Dying Light vormt in mijn ogen de grootste verrassing van het jaar, maar ook DiRT Rally kwam uit het niets. Toch wil ik tevens Assassin's Creed: Syndicate even noemen. Niet omdat de game nou zo verrassend goed was, want vernieuwing en originaliteit was weer ver te zoeken, maar omdat ik Syndicate van begin tot eind geboeid heb gespeeld. Andere games wisten daar maar moeilijk tussen te komen, wat op zich best een verrassing genoemd mag worden. Een onoplettende vijand met souplesse in zijn nek steken, levert nog altijd een heerlijk gevoel op.

Teleurstelling van het jaar

De slechtste game van het jaar, en daarmee de teleurstelling van het jaar, was Tony Hawk's Pro Skater 5. De legendarische skateboardserie bleek te lang in de ijskast te hebben verkeerd, want werkelijk ieder aspect van de game was ondermaats. Van het slechte leveldesign tot het afgrijselijke uiterlijk en van de beperkte hoeveelheid content tot de vele bugs en glitches, deze game had gewoonweg nooit mogen verschijnen. Dat gezegd hebbende, had ook Need for Speed van mij wel wat meer mogen bieden. De game speelt lekker weg en ziet er prachtig uit, maar ik was er naar mijn mening veel te snel mee klaar, terwijl ik een racegame juist vele tientallen uren wil kunnen spelen.

Nog niet gespeeld

De enige game waarvan ik echt baal dat ik hem nog niet gespeeld heb, is Xenoblade Chronicles X. Ik ben op zijn tijd wel te porren voor een JRPG, maar om hier nou speciaal een Wii U voor aan te schaffen, gaat me net iets te ver. Ook heb ik dit jaar voor het eerst sinds tijden de jaarlijkse Call of Duty-game overgeslagen en eerlijk gezegd mis ik er niets aan. Nu we het toch over shooters hebben, ook Halo 5: Guardians moet ik nog spelen. Ik ben geen fan van de serie, maar heb je toch ieder deel gespeeld, dus ook aan dit vijfde moet ik me binnenkort maar eens gaan wagen. Tot slot hebben de wilde verhalen van Simon me toch lichtelijk nieuwsgierig gemaakt naar Just Cause 3, ook al heb ik de serie nooit echt interessant gevonden.

Ik zou nog veel meer kunnen vertellen over het gamejaar 2015, maar aangezien dit nu al het langste artikel ooit op de site is, laat ik het hier maar bij. Alvast de beste wensen en op naar 2016!