The Last of Us Part II voor pc is de ultieme versie

Een sequel weet de hoge verwachtingen waar te maken of stelt ontzettend teleur. Als het gaat om The Last of Us II dan is de fanbase volledig in tweeën gedeeld. De controversie is dan ook groot als je aangeeft dat het qua schrijfwerk en psychologische impact een meesterwerk van een game is. Het is een game die misschien niet voor iedereen is weggelegd en dat kun je ze ook niet kwalijk nemen als je kijkt naar de scene waar iedereen over valt. Het leven is hard en dat geldt al helemaal voor Ellie en de vele andere overleveraars in The Last of Us Part II. Het is waarschijnlijk overbodig om mede te delen dat ik behoor tot de voorstanders van de game. De pc-versie is daarbij de versie die we eigenlijk jaren geleden al voor de PlayStation 5 hadden moeten krijgen. Dankzij alle extra's en de grafische instellingen is het de ultieme ervaring en de beste editie van de game. Met If I ever were to lose you. I'd surely lose myself wordt de toon gezet en daar gaan we dan ook mee beginnen.

If I ever were to lose you. I'd surely lose myself

Na het einde van The Last of Us Part I is het overduidelijk dat Joel hel en aarde zou bewegen om Ellie veilig te houden. Ze is al lang niet meer een pakket dat afgeleverd moet worden, maar juist een nieuwe dochter geworden. Bij de tijd dat we aanbeland zijn in The Last of Us Part II hebben ze al jaren in relatieve veiligheid geleefd. Jackson is zelfvoorzienend en redelijk welvarend en dan vergeet je dat er nog steeds gevaar dreigt in de wereld. Als je achterna gezeten wordt door een horde geïnfecteerden en besluit om een vreemde te helpen dan vermoed je niet dat het gevaar niet ligt bij de geïnfecteerden. Uiteindelijk is dat wel het geval en ontstaat de cyclus van wraak. Abby wil wraak op de moordenaars van haar vader en Ellie wil wraak op de moordenaars van iemand die dicht bij haar staat. Het maakt niet uit hoeveel slachtoffers er vallen of waar het uiteindelijk toe leidt, totdat je er aan het einde erachter komt dat je veel te ver bent gegaan. In de psychologie hebben ze een mooi woord voor wat er met Ellie gebeurt. Via de zogenoemde self-fulfilling prophecy zorgen je eigen daden ervoor dat hetgeen waar je bang voor bent ook daadwerkelijk uitkomt. Het menselijke brein is er een van vele doolhoven en valkuilen, waar je zelf zonder dat je het in de gaten hebt intrapt. En Ellie is doodsbang om alleen te eindigen en de mensen om haar heen te verliezen.

Het is dan ook verschrikkelijk als je verplicht wordt om als Abby te spelen en dat is nu net de bedoeling van de schrijvers. Net als Ellie wil je wraak op Abby, maar juist doordat je haar kant van het verhaal meekrijgt, begin je de overlap tussen de twee personages en hun geschiedenis te zien. De terugblikken zorgen voor de nodige emoties en maken het extra moeilijk om je los te trekken van de psychologische oorlogsvoering. Het is pas aan het einde dat je net als Ellie begrijpt wat de gevolgen zijn van je keuzes. Abby is misschien helemaal niet de slechterik in het verhaal en geweld leidt altijd tot meer geweld. Het helpt daarbij dat Abby gespeeld wordt door de getalenteerde stemactrice Laura Bailey. Je hebt niet alleen zakdoekjes nodig voor de enkele emotionele scenes, want door de hordes aan geïnfecteerden zitten er meer dan genoeg donkere en spannende momenten in de game. Dankzij de nieuwe facties die je tegenkomt leer je meer over de wereld na de uitbraak en kun je nieuwe vijanden neerhalen. Het verhaal en de facties die erbij horen zijn dus een stukje uitgebreider dan in de eerste game het geval was. Hierdoor is The Last of Us Part II het perfecte vervolg.

I know dark clouds will gather around me

Niet alleen de wereld is uitgebreider, maar ook de gameplay heeft veranderingen ondergaan. Door de nieuwe facties heb je te maken met vijanden met hun eigen specifieke voorkeuren, waardoor je telkens moet anticiperen. De Scars fluiten om gevaar aan te duiden en vallen vooral met pijl-en-boog aan. De WLF heeft dan weer honden die eenvoudig jouw geur kunnen oppakken, zodat je nooit helemaal veilig bent. Je kunt de honden wel afleiden, maar ze zullen je op een gegeven moment toch weer ruiken. Het is daarom fijn dat we nu eindelijk kunnen tijgeren en ons kunnen verstoppen in het gras. Wel zo handig, wanneer vijanden besluiten om je te flanken. In het eerste deel was Joel er om je te helpen en ook dit keer heb je redelijk vaak iemand bij je. Zo kun je sneller twee vijanden stilletjes met je mes uitschakelen. Je mes breekt in dit deel ook niet en in plaats daarvan kun je geluiddempers voor je pistool maken. Met de pillen, materialen en onderdelen kun je de wapens van Ellie en Abby aanpassen, hun nieuwe upgrades geven en de nodige spullen maken. Denk daarbij aan een rookgranaat of een molotovcocktail. Je zult dus weer als een gek elk gebouw op zijn kop moeten zetten, maar daar maak je jezelf het wel gemakkelijker mee. The Last of Us Part II had voor mij dan ook altijd het perfecte tempo. Je moet vechten, maar kunt ook rustig verkennen en tegelijkertijd craften. Dat is voornamelijk fijn als je alle kaarten en notities wilt vinden, die veel meer informatie verschaffen over de staat van de wereld.

Mocht je besluiten om de game alsnog met een PlayStation-controller te spelen dan biedt deze versie haptic feedback. Voor pc-gamers zou ik juist aanraden om lekker met muis en toetsenbord te spelen, want de keybindings zijn direct al erg prettig. Je hebt daarnaast de keuze om deze helemaal naar je eigen wensen aan te passen. Met een muis heb je daarnaast veel meer nauwkeurigheid, waardoor het eenvoudiger is om mensen en geïnfecteerden direct in hun hoofd te schieten. Op deze manier verspil je ook minder kogels en dat is vooral op de hogere moeilijkheidsgraden belangrijk. Ik vind het altijd fijner om dit soort games met een muis en toetsenbord te spelen en nu is het eindelijk zover. Een pc geeft daarnaast veel meer grafische opties. Bij het opstarten kun je direct controleren of de resolutie en ververs ratio kloppen met het beeldscherm dat je hebt. Bij de upscale methode kun je DLSS, FSR en XeSS verwachten, terwijl Vsync direct een optie is. In de game zelf liggen er meerdere opties voor je te wachten, mits je natuurlijk een goede pc in huis hebt staan. Met een 2060 super en Ryzen 7 5800x kun je veertig tot vijftig fps verwachten op de medium instellingen. Je kunt zelf natuurlijk besluiten om de schaduwen of texturen hoger te zetten, terwijl je de kwaliteit van de reflecties lager zet. Bloom, Motion Blur, Depth of Field en lens flare, om even met een aantal termen te gooien, zijn uiteraard ook naar je eigen wensen aan te passen. Dit betekent dat je zelfs met de minimale systeemeisen kunt genieten van The Last of Us part II. Hierbij geldt wel dat hoe beter je pc is, hoe meer je kunt sleutelen met de instellingen en de hoogste grafische kwaliteit. Het zorgt in ieder geval voor een goede port, want met de optimalisatie is weinig mis en de game ziet er zeer goed uit.

Ik had het in de inleiding er al over dat dit de ultieme versie is en dat komt niet alleen door alle grafische opties. In deze versie kun je namelijk drie levels spelen die het niet hebben gered tot de volledige game. De dialogen zijn weliswaar niet ingesproken en sommige animaties missen, maar de ontwikkelaars vertellen wel wat hun plannen waren met het level en waarom de scene uiteindelijk is geschrapt. Het voegt misschien niet veel toe voor de pure gamer, maar het is zeker interessant als je meer wilt weten over de ontwikkeling van de game. Daarnaast geeft het meer inzicht in Ellie en haar posttraumatische-stressstoornis. In hetzelfde menu kun je luisteren naar de podcasts over de ontwikkeling en de Behind-the-scenes video's. Dit was op het internet en via YouTube al te bekijken, maar nu heb je alles mooi op één plek zitten. Voor nog meer informatie kun je The Last of Us Part II spelen met de commentary optie. Bij elke cinematische scene krijg je vervolgens van de ontwikkelaars en stemacteuren te horen hoe de scene in elkaar zit. Je hoort dus niet alleen Neil Druckman, maar ook Ashley Johnson, Laura Bailey en Troy Baker. Het is ongelofelijk interessant voor een tweede playthrough, waardoor je direct een reden hebt om de game nogmaals te spelen. Vooral als je moeite hebt om de psychologische kanten van het verhaal te begrijpen of te accepteren. Je moet het zeker niet te doen als je nog nooit de game hebt gespeeld, want dan mis je de emotionele impact. Als laatste minimale toevoegingen heb je nog de speedrun collectie, waardoor je je tijd officieel kunt bijhouden en de mogelijkheid om gitaar te spelen. Het hoogtepunt ligt echter bij de No Return modus wat misschien niet de gehoopte multiplayer modus is, die jaren geleden al bij de game had moeten zitten.

I fear no evil because I'm blind to it all

No Return is eigenlijk een roguelike modus, waarbij je op bekende plekken uit het verhaal wordt gedumpt. The Last of Us Part II wordt altijd geprezen om de gameplay en met deze modus kun je extra genieten van de gunplay en het vermoorden van alle facties. Het begint allemaal in een hideout waar je telkens in terugkomt. Dit is de plek waar je de loot van de encounters verzamelt en direct opmaakt. Bij de wapenkast in de hoek kun je recepten, wapens en kogels kopen, maar wat er verkocht wordt is compleet willekeurig. De bekende werkbank is ook aanwezig in de hideout, hier kun je met de verkregen onderdelen je wapens aanpassen en verbeteren. Het prikbord is de plek om de encounters en je gekozen route te starten. Jij bepaalt zelf welke encounters je aangaat en op die manier neem je automatisch één van de drie routes. De fracties die je bent tegengekomen tijdens het verhaal zijn volop aanwezig. Het ene moment moet je vechten tegen waves van geïnfecteerden en daarna word je voor enkele minuten opgejaagd door de WLF. Naarmate je meer encounters voltooit, krijg je toegang tot nieuwe personages, eindbazen, doelen en modificaties. Met No Return word je dus op allerlei manieren beloond, waardoor je blijft spelen.

Laten we Ellie eens als voorbeeld nemen, want zij is in het begin het enige personage dat je kunt kiezen. Als Ellie heb je toegang tot een pistool en het recept voor een molotovcocktail. Tijdens de eerste encounter moest ik het opnemen tegen de WLF in een scheepswerf. Met elke wave kwamen er drie a vier vijanden op me af. Op het moment dat je ze vermoord hebt, krijg je een voorraadkist met handige materialen. Ook in het gebied liggen meerdere flesjes of doeken, zodat je tussendoor snel een verbanddoos kunt maken. Later wordt dit uitgebreid met vijanden die actief naar jou op zoek zijn, een hold-out uitdaging waarbij je een bondgenoot moet beschermen tegen hordes aan geïnfecteerden. In de Capture uitdaging is het de bedoeling dat je een kluis leegrooft die door vijanden wordt beschermd. Wanneer je de tijd voorbij is, sluit de kluis automatisch en heb je gefaald. Hoe je het aanpakt, ligt natuurlijk helemaal aan jezelf. Door gebruik te maken van gras kun je de Scars eenvoudig stilletjes uitschakelen en zo ammunitie sparen. Bij de geïnfecteerden wil je misschien juist met een molotovcocktail smijten. Het ligt eraan wat voor mods er worden toegevoegd aan een encounter. Het kan zomaar zijn dat je in een gebied wordt gedropt met dikke mist. Dit is een voordeel, omdat vijanden moeite hebben om jou te zien, maar tegelijkertijd zie jij de vijanden ook niet. Met een andere mod, ontploffen de lichamen van gedode vijanden, waardoor je niet op een lijk moet blijven staan. De mods hebben dus voordelen, nadelen en soms een mengeling van beide. Het maakt de beleving en stresslevel net iets hoger, en jij hebt de optie om dit allemaal zelf te bepalen. Naast dat je de moeilijkheidsgraad van een run bepaalt, kun je ook kiezen voor een custom run. Zoals de naam doet vermoeden mag je zelf de facties, de eindbazen, de challenges en mods bepalen. In totaal kun je met twaalf personages spelen, waaronder Lev, Joel, Jesse en Dina. Je kunt eenvoudig twintig tot zestig uur in No Return modus steken, waardoor je speeltijd met The Last of Us Part II een stuk wordt verlengd. Ik zie de modus voornamelijk als een tussendoortje, maar wel een tussendoortje dat zeer goed in elkaar zit. Je hoeft helemaal geen fan te zijn van roguelikes om er van te genieten en door alle moeilijkheidsgraad opties is het ook nog eens toegankelijk. Het is daardoor verrassend dat het zo lang heeft geduurd tot dit onderdeel werd van de game. Het zorgt er wel voor dat pc-gamers direct toegang hebben tot de beste versie van The Last of Us Part II.

Voor vijftig euro kun je als pc-gamer dus eindelijk aan de slag met The Last of Us Part II. Het verhaal gaat verder en neemt een hele andere wending dan het eerste deel. Daarnaast zorgen de grafische opties, de mogelijkheid om met muis en toetsenbord te spelen en de vele extra’s ervoor dat je direct de ultieme editie hebt. Met de No Return modus kun je extra veel uren in de game stoppen en de game ziet er prachtig uit. Met de optimalisatie is ook helemaal niets mis, dus waar wacht je nog op? Wil je in meer detail weten waarom de game zo goed wordt aangeprezen dan hebben wij een review van The Last of Us Part 2 voor je klaarstaan.