Review: Apex Legends Xbox One

Respawn en EA dropten deze bom als een Titanfall uit de lucht. Echt niemand had deze game zien aankomen. Apex Legends speelt in op de hype die Battle Royale heet en het was eigenlijk wachten tot er meer van de grote uitgevers volgden. Afgelopen jaar deed Activision een stap met Call of Duty Black Ops 4 en ook Battlefield V (tevens van EA) die al bekend stond om de massale gevechten en grote maps, deed een duit in het zakje. Maar het is nu Respawn Entertainment die met hun kennis en kunde misschien wel de grootste uitdager voor Fortnite en PUBG hebben gecreëerd. De verwachtingen waren er misschien niet, maar juist omdat de oorspronkelijke ontwikkelaars van Call of Duty en Titanfall hierachter zitten, mogen we in onze handjes wrijven van geluk. Zij hebben bewezen een getalenteerde studio te zijn wanneer het om shooters gaat. Kunnen zij zichzelf Legends maken met deze game of wordt hun eerste stap in het Battle Royale-genre een troosteloze K.I.A?

Less is more

Apex Legends heeft qua verhaal en poespas eromheen maar weinig omhanden, hoewel de game deel uitmaakt van het Titanfall-universum. De game heeft een korte introductie en speelt zich af na Titanfall 2. In de Outlands is een toernooi op leven en dood gaande waarin Squads van drie het tegen elkaar opnemen in King’s Canyon. De formule mag inmiddels wel bekend zijn. De basis van de game is dus één gesloten gebied dat kleiner wordt naarmate de tijd verstrijkt. De laatste die overblijft, wint. Respawn heeft goed gekeken naar deze opzet, want zij zijn er wel degelijk in geslaagd om met subtiele verschillen een groot verschil te maken. In plaats van echt een eenmansshow te zijn, plaatst Apex Legends je in een team van drie. Jouw team bestaat altijd uit drie verschillende types, die je vooraf om de beurt moet kiezen op een vastgelegd moment. Schietgrage soldaten, helpende helers en tactische verkenners; jouw team dient echt met deze combinatie elkaar goed aan te vullen. Met zijn drieën dien je dus de overige negentien teams uit te schakelen. De rekenaars onder ons merken meteen op dat je dan maximaal met zestig man speelt. Ook dit is een subtiel verschil, want tot heden werd juist gemikt op tot wel honderd man tegelijkertijd. De start van een game is goed gejat, maar ook hier heeft Respawn een slimmigheid verwerkt. Je springt tegelijkertijd met je team, waarvan één persoon de Jumpmaster is. Hij of zij bepaalt waar je landt, echter kan je ervoor kiezen om jezelf los te lanceren en je eigen pad te kiezen.

Of dit dan zo verstandig is, moet maar blijken. Want tijdens het springen, heb je een gekleurde rookpluim uit je reet waardoor je overduidelijk te zien bent. Iedereen kan zo zien welke teams zich in het begin van de game bevinden. Het loont dus echt om bij je team te blijven. Samen sta je immers sterker. Verder volgt het een aantal bekende paden. Wapens, ammo, bescherming en bonussen vind je her en der verspreid over King’s Canyon. Alvorens de ronde echt van start gaat, dien je jezelf zo goed mogelijk te bewapenen. De wapens zijn de bekende zoals Assault Rifles, Shotguns, SMG’s enzovoorts. Zodoende kan jij je sterker maken, naast de vaardigheden die jouw personage heeft. Er zijn acht verschillende personages met dus elk hun eigen unieke vaardigheden. Zo heb je Bangalore als Professional Soldier. De naam verraadt het al, je bent dus een allround soldaat goed voor het schietwerk. Haar unieke vaardigheden stellen haar in staat om sneller te rennen of artillerievuur op het slagveld te krijgen. Pathfinder (mijn favoriet) is de Forward Scout om sneller over het veld te gaan middels de Grappling Hook die ook te gebruiken is door je team. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar het is echt lonend om elk personage in de vingers te krijgen, omdat de balans van je team hiervan echt beter wordt.

Gameplay is bovengemiddeld op orde

Eerlijk is eerlijk, ik moet bekennen dat ik zuig in dit genre. Ik heb genoeg shooters gespeeld en toch echt wel redelijk vaak bovenaan gestaan met prima scores. Maar dit zijn echte solo shooters zoals CounterStrike of Soldier of Fortune (oude school zeg) of voornamelijk Team Deathmatch met Call of Duty. Dit is serieus andere koek. Desalniettemin bak ik hier niets van en toch vermaakte ik mij prima. Omdat de game minder groots is en je bewust moet kiezen voor je team, word je continu geprikkeld om je best te doen. Run and gun wordt gewoon afgestraft. Uiteraard, als je gewoon erg goed bent, kom je al veel verder. De besturing is volgens een bekend schema en iedere shooterfanaat voelt zich snel als een vis in het water. De gameplay is negentig procent van de tijd soepel en vloeiend. De hoge framerate zorgt voor een snelle respons, wat echt nodig is in games als deze. Wel is het zo dat minder krachtige pc’s en toch ook de Xbox One en PlayStation 4 te maken hebben met lagere framerates. Met games waarbij je tegenwoordig ook tegen Xbox One X en PlayStation 4 eigenaren speelt, kan dit wellicht een onbedoeld nadeel opleveren. Met regelmaat had ik toch wel te maken met haperende framerates. Of dit komt omdat de game nog geoptimaliseerd moet worden of lag; ik denk een beetje van beiden. De heftig aangepaste Source-engine laat echter zien dat het nog prima in staat is een dijk van een game op je scherm te toveren.

Hoewel de besturing dus hoofdzakelijk goed verloopt, is er op de balans wel wat aan te merken. Voorbeelden: shotguns zijn echt overpowered, niet normaal. Het feit dat je heel weinig munitie krijgt voor met name assault rifles bij het oppikken, zorgt ervoor dat je snel door je kogels heen bent en dus machteloos bent. Pistolen werken prima, maar leggen het af tijdens de hectische gevechten en soms heb je echt niet door waarvandaan je onder vuur wordt genomen en kan je verrassend snel het loodje leggen. De balans kan dus echt nog geoptimaliseerd worden. De unieke vaardigheden maken het verschil, hoewel sommige meer tof zijn dan echt nuttig. Zo vond ik Wraith met haar Interdimensional Ability nogal als een gimmick aanvoelen. Maar, wellicht is het oefening baart kunst om deze vaardigheid tot zijn recht te laten komen en is het meer mijn beperking hoe ik zelf speel. Wat erg goed werkt en superslim is gevonden, is de mogelijkheid om met de rechter schouderknop een item of plaats te markeren, het zogenaamde Ping-systeem. Voor de mensen zonder een headset is dit een uitkomst, omdat je op een hele snelle en intuïtieve manier duidelijk kan maken wat je wil, waar je naartoe wil gaan of interessante items voor je team kan markeren. Dat dit niet eerder is toegepast, besef je maar hoe goed Respawn online shooters begrijpt.

Het mes snijdt aan twee kanten

Apex Legends is free to play, maar om de volledige game speelbaar te krijgen moet je uiteraard geld neerleggen. De game kent unieke skins en banners die je een personage een eigen smoel geeft. Deze kan je in zekere zin in-game verdienen, dankzij de zogenaamde Apex-packs (lees: lootboxes). Wanneer je levelt (en er zijn er altijd een paar verborgen tijdens de match!), krijg je een dergelijke pack waarin een item zit en crafting metal. Hiermee kan je, indien je voldoende hiervan hebt, de items maken. Of je gooit er echt geld tegenaan om deze te kopen. Hierin zit het verdienmodel dat Fortnite zo groots heeft gemaakt. Jammer is dan eigenlijk dat de hoeveelheid personages die vanaf het begin tot je beschikking staan bast karig te noemen is. Bovendien is er maar één map beschikbaar. Hoewel deze map echt wel tof is en goed in elkaar steekt voor verschillende vormen van speelstijlen, is het dus maar één. Waarschijnlijk via losse aankopen of een seasonpass krijgen we in de nabije toekomst mogelijkheid tot meer. EA speelt (net als ieder ander overigens) goed in op het zogenaamde marketing principe van Fear of Missing out. Oftewel, om erbij te horen en niets te missen in de game, koop je al deze losse onderdelen wel. De bedragen lijken klein, maar ongemerkt kan je meer spenderen dan de reguliere winkelprijs.

Daarbij is de vraag hoe EA en Respawn de game gaan ondersteunen. Hoeveel content gaan we krijgen en wanneer? Er doemen al wat geruchten op voor singleplayer-opties, maar ik verwacht met het succes dat de game in de eerste dagen al heeft geboekt, dat men zich het liefst wil focussen op het online gedeelte en het optimaliseren van de gameplay. Dit zijn inmiddels best wel bekende nadelen waarvan je merkt dat dit soort games en de opbouw hiervan toch nog redelijk in de kinderschoenen staan. In dat opzicht zijn er toch voorbeelden te noemen die dit beter hebben gedaan zoals Killer Instinct of Middle Earth: Shadow of War. Gelukkig is het overigens geen pay-to-win, waar EA al eens eerder hard op afgerekend is. Maar goed, de game zelf heeft me toch al behoorlijk wat uurtjes plezier opgeleverd en ondanks dat ik dus echt niet goed ben, beleefde ik veel lol. Dan maar mensen redden als Medic, gewoon rondrennen en schieten op alles wat beweegt in de hoop dat ik een kill krijg.