Arctic Awakening review - Welke keuzes maak jij?

Een aantal jaar geleden verveelde ik me dood op oudejaarsavond. Ik had toentertijd een maandje Xbox Game Pass en om de avond te vullen besloot ik om een willekeurige game op te starten. De naam van die game was Firewatch en voordat ik het wist, had ik de game uit en was het al half twaalf. De ervaring is me op een of andere manier altijd bijgebleven en toen de ontwikkelaars van Arctic Awakening hun game met Firewatch vergeleken, was ik meteen verkocht. De screenshots van de game hielpen natuurlijk ook een handje, want Arctic Awakening mag dan vergelijkingen hebben met Firewatch, qua setting en verhaal gaat het een hele andere kant op.

Een onverwachte wending

Het is het jaar 2060 wanneer je samen met een collega over Alaska vliegt om spullen af te leveren bij een dorp. Het is een missie die Kai aan het hart ligt, maar verder weten we eigenlijk weinig over de situatie op de wereld. Lang hoef je daar ook niet bij stil te staan, want het vliegtuig stort neer, waardoor je op een besneeuwd eiland terechtkomt. Je collega weet nog op tijd uit het vliegtuig te springen en komt daardoor op een andere locatie terecht. Welke beslissing Kai neemt ligt aan de keuze die je als speler maakt. Ik ging met het schip ten onder, maar wist dat zonder al te veel problemen te overleven. Het eiland in de buurt van Alaska kent echter een koud klimaat en daardoor is het van levensbelang om warm te blijven. Helemaal alleen ben je niet, want de rechtbank heeft je een therapie bot opgelegd, die te allen tijde bij je moet blijven. Dat klinkt nogal vreemd, want waarom heeft Kai een therapie bot nodig? Gezien zijn humeur en sarcastische opmerkingen weet je dat er in het verleden iets heeft plaatsgevonden, maar de antwoorden op die vragen krijg je pas later in de game.

Hierdoor leer je niet alleen Kai steeds beter kennen. Je bepaalt ook een gedeelte van de interacties met de andere personages. Bij elke dialoog kun je kiezen uit drie opties, die bepalend zijn voor de relatieopbouw. De therapie bot Alfie is in het begin een klein beetje irritant en strooit vooral met positiviteit en typische therapeutische zinnen. Naarmate het verhaal vordert begon ik echter een connectie met die robot te vormen en door mijn keuzes ervaarde Kai hetzelfde. Arctic Awakening valt onder het verhalende walking simulator genre en daardoor is het verhaal het belangrijkste onderdeel. De opbouw van het verhaal zit zeer goed in elkaar en daardoor blijft er een gevoel van mysterie aanwezig. Eén van je eerste doelen is namelijk om je collega te vinden en te redden, zodat je samen kunt proberen om het eiland te verlaten. Bij de tijd dat je zijn kamp hebt gevonden, neemt het verhaal een andere wending. Het eiland kent nogal wat geheimen en die zul je dan ook langzaamaan ontrafelen. Juist door dat gevoel van mysterie en de impact die je hebt via de dialogen, blijft het verhaal boeiend. Kai heeft net als jij geen idee wat er allemaal aan de hand is, waardoor je eigenlijk samen de gegeven informatie bij elkaar zet voor een mogelijk antwoord. 

Het gevoel van mysterie blijft

Aangezien ik het genre van de game al heb benoemd, kun je al raden dat het grootste gedeelte van de gameplay bestaat uit wandelen. Spannender kan ik dat aspect niet maken, maar dat betekent niet dat Arctic Awakening saai is. Het gevoel van mysterie blijft continue aanwezig en je praat regelmatig met Alfie. De dialogen kennen de nodige diepgang en de voice acting zit daarbij goed in elkaar. Tijdens het wandelen word je getrakteerd op prachtige besneeuwde bossen, heuvels en zonsondergangen. Doordat de artstijl vanuit zichzelf al wat kleurrijk is, levert dit mooie beelden op. Het is daardoor geen straf om simpelweg door deze omgevingen te lopen. Daarbij moet ik de muziek niet vergeten, want die past perfect bij de sfeer. Dat het eiland ooit bevolkt is geweest, wordt al snel duidelijk waardoor ook de omgevingen gekoppeld zijn aan het gevoel van mysterie. Naast het wandelen ben je vooral bezig met het rustig bekijken van verschillende locaties. De game vertelt je waar je naar binnen kunt en welke rotsen je moet beklimmen, maar dat neemt niet weg dat goed uit je doppen kijken belangrijk is. Door de weersomstandigheden moet Kai regelmatig eten en even rusten bij een Cairn. Je moet dan wel de flessen water en pakketten met voedsel oprapen. Het is daarbij jammer dat de game bepaalt wanneer je mag eten. Het gebeurde regelmatig dat de hongermeter halfvol was, maar het mij niet lukte om Kai wat ontbijtgranen naar binnen te laten duwen. Het is een kleinigheidje wat verder weinig afbreuk doet aan de gameplay en de ervaring.

Naast het eten zijn er nog allerlei andere voorwerpen die nut kunnen hebben en die je dus kunt oprapen. Als RPG-liefhebber verander ik altijd in een complete hoarder, waardoor ik altijd de neiging heb om zoveel mogelijk in mijn rugzak te proppen. Dat werkte verbazend goed bij Arctic Awakening, want met een gevonden mes kon ik een touw doorsnijden, terwijl een vuurmaker erg geschikt is voor het creëren van vuur. Wanneer je gereedschap ziet, kun je al bedenken dat het ooit nut kan hebben, maar het gaat nog wat verder. Kai probeert het neergestorte vliegtuig namelijk een beetje aan te kleden, waardoor sommige voorwerpen netjes op een plankje belanden. Je moet nu eenmaal het beste maken van de situatie en je tijdelijke thuis opleuken met een knuffel of mondharmonica klinkt dan erg logisch. Het is in ieder geval een leuk detail. Hoewel ik positief ben over mijn ervaringen met de game moet ik toch nog twee kleine problemen benoemen. Het klimmen in first-person is nogal houterig en was zeker niet mijn favoriete onderdeel. Daarnaast zijn er wat kleine bugs aanwezig en moet je niet vreemd opkijken als je arm door een been heen clipt. Ik heb zelf weinig last gehad van impactvolle bugs al moest ik eenmalig de game opslaan en opnieuw opstarten. Het viel voornamelijk op dat de Cairns in hoofdstuk vier niet werkte, terwijl dit één van de manieren is om jezelf te kalmeren. Uiteindelijk bleek ik ze in dit hoofdstuk ook niet nodig te hebben.