Autopsy Simulator review - Zit met het mes in de buik

Iedereen baalt er wel eens van om naar z'n werk te gaan, vooral de maandag na een weekend comazuipen. Maar wanneer je patholoog anotoom bent en jezelf elke dag ruk voelt omdat je maar niet over de dood van je eigen vrouw geraakt, dan raak je al gauw uit de lijken geslagen. In Autopsy Simulator van Woodland Games mogen we eigenhandig ervaren hoe dat voelt, terwijl we al documenterend en snijdend in kadavers proberen alles op een rijtje te houden. Spannend, spannend.

Jack 'I need to take my pills' Hanman, at your service

Eén ding is zeker, het zit allemaal niet mee voor onze protagonist. Jack Hanman is een getroebleerde patholoog wiens dagelijkse routine bestaat mensen ontleden, rapporten opstellen, wiskey zuipen en zich afvragen of hij zijn pillen al heeft ingenomen. Sinds Jack zijn vrouw verloor is hij verre van mentaal stabiel en ondanks dat mensen hem aanraden om misschien eens een dagje vrij te pakken, spendeert Jack liever zijn tijd met kadavers en Sean Ridley, een receptionist die met zijn ogen wijd open slaapt.

Zoals de naam van de game al doet vermoeden draait een groot deel van Autopsy Simulator om het ontleden van lijken, het documenteren van je bevindingen en laboratorisch onderzoek doen om tot een doodsoorzaak te komen. Woodland Games pocht zelfs fier met het feit dat het inspiratie heeft opgedaan bij daadwerkelijke klinisch pathologen om dat proces zo waarheidsgetrouw in de game te verwerken. Van het opensnijden van organen om ze van binnen te onderzoeken tot het centrifugeren van lichaamssappen welke nauwlettend moeten worden gedoseerd in een reageerbuis, Autopsy Simulator laat het je allemaal doen, zij het in de vorm van een minigame.

Lijk en subscribe

Maar ook het sociale aspect van Jack speelt een flinke rol in de game. Een beetje borstkasten openknippen en naar verteerde longen en een vettig hart turen kan best leuk en interessant zijn, maar Autopsy Simulator is naast een sim ook een first-person horror experience. Dat verknipte persoonlijk leven van Jack moet dus ook breed uitgemeten worden. Woodland Games doet dat door gaanderweg wat schimmen op het scherm te toveren, wat met de lampen in het lab te rotzooien en met stereotiepe hersenspinsels te rommelen. Naar verloop van tijd begin je naast je eigen chaotische monologen andere stemmen te horen, dingen te zien die er niet zijn en bij te beunen als congierge om je aftandse toko draaiende te houden.

Autopsy Simulator springt hierdoor nogal van de hak op de tak. Het ene moment sta je nog super geconcentreerd een afgietsel van tandafdrukken rondom iemand afgebeten pielemuis te maken en enkele ogenblikken later sta je de aardlekschakelaars te resetten, omdat je centrifuge wederom de tent zonder stroom heeft gezet. En terwijl je vloekend door de hal vol knipperende TL-buizen naar het onderhoudshok stiefelt - want zo gaat dat wanneer de stoppen eruit zijn gevlogen - slaat de duizeligheid toe en doet alles je ineens aan je overleden vrouw denken, die je ineens overal denkt te zien en horen. Toch maar weer een tweetal pillen in je mik gooien, waarbij de normaliter zo hygiënebewuste Jack keer op keer verzaakt om zijn handschoenen uit te trekken. Ach, dat lijk zal vast niet aan iets besmettelijks zijn overleden, dus who the f#ck cares?

Cause of death: saaiheid en slordigheden

Mocht het kwartje nog niet zijn gevallen, Autopsy Simulator zit als je het mij vraagt nogal met het mes in de buik. Het wil aan de ene kant een serieuze sim zijn, maar aan de andere kant wil het een horrorgame zijn. En in dat laatste slaagt het niet echt. Het autopsie-gedeelte is in grote lijnen nog de saving grace. Woodland Games lijkt daar in ieder geval nog de meeste tijd in te hebben gestoken, ook op grafisch gebied. Details als littekenweefsel op een hart wat duidt op een hartfalen, zorgen voor dat stukje realisme dat je verwacht in een sim. En hoewel de meeste acties dus worden gereduceerd tot een minigame, voelt het labwerk bijna aan als daadwerkelijk labwerk.

Maar de voornaamste doodsoorzaak van Autopsy Simulator schuilt toch wel in diens lineaire karakter. Andere Simulator-games van concullega's zijn vooral leuk en interessant omdat ze je de vrije hand geven, iets wat Autopsy Simulator dus niet doet. Alles moet volgens het stramien en fouten maken laat de game simpelweg niet toe. Zelfs wanneer je behendig begint te worden in het uitvoeren van een autopsie, straft de game je af. Want een handeling voltooien voordat de prompt ervoor op het scherm is verschenen, laat de game helaas wel eens op tilt slaan. Dus ja, een sim waarbij je niks fout kan of mag doen en een backstory welke je amper serieus neemt omdat de protagonist na een massive freakout weer kalmpjes de scalpel ter hand neemt, dat slaat kant noch wal.

Dat Autopsy Simulator naar verloop van tijd ook geen moeite meer lijkt te doen om dingen echt af te wisselen, helpt ook niet mee. Wanneer je voor de zoveelste keer je 'vergeten' notitieboek van je bureau moet vissen, alweer vloeistoffen moet centrifugeren en analyseren in het naastgelegen lab en gegarandeerd een run naar de wc moet maken om je zoveelste haffel pillen in je smikkel te kieperen, slaat de verveling hard toe. En ja, dan ga je jezelf ineens ergeren aan de vele slordigheden, zoals onduidelijke prompts, spontaan verdwijnende padlocks, een jerrycan die pas na twee keer oppakken nuttig is en een receptionist die met de ogen open slaapt.