Battlefield 6 review - Ultieme knaldrang

Horen we Battlefield, dan denken we direct terug aan de hoogtijdagen van de franchise. Zie je het al voor je? De grootschalige veldslagen, intense actie en toch ruimte voor de nodige tactiek? Dat leek in voorganger Battlefield 2042 er een beetje bij ingeschoten, maar Battlefield 6 moet de Battlefield der Battlefields worden. Wij mochten ruim op tijd aan de slag met de gloednieuwe game van Battlefield Studios. En ja, ook met de multiplayer. Krijgen we er een beetje knaldrang van? Dat lees je natuurlijk in de Battlefield 6-review!

Van ondergeschoven kindje naar blockbuster

Battlefield is natuurlijk de shooter van Electronic Arts. Ditmaal in handen van Battlefield Studios, een collectief van DICE, Criterion, Ripple Effect en Motive, niet de minste namen! De vier studio’s hebben uiteraard weer een uitvoerige multiplayergame neergezet, maar dat is dit keer niet alles. Battlefield 6 bevat namelijk een flinke singleplayer campaign die haast blockbusterproporties aanneemt. De NAVO is op de knieën gedrongen door de private militaire organisatie Pax Armata. Landen treden uit het collectief en stellen Pax Armata aan als militaire macht. In 2027/2028 bereikt dat een kookpunt, want Pax Armata heeft absoluut niet het beste met de bevolking voor. Gelukkig is er nog Dagger 1-3, een Marine Raider-brigade die de organisatie koste wat kost wil stoppen.

Logischerwijs stappen wij in als aanstuurder van die squad. Dit verhaal draait niet om één individu, maar om het hele team. Via flashbacks ontvouwt zich een verhaal vol actie, intrige en indrukwekkende setpieces. Alhoewel de singleplayer de nodige issues bevat, zoals ondermaatse AI, her en der wat bugs en zelfs één keer volledig wegvallende audio, moet ik toegeven dat ik me bijzonder goed vermaakt heb. Het is niet het meest complexe verhaal en zeker geen diepgaand meesterwerk - zo heb ik geen idee wat de grote bad guy motiveert, waar Pax Armata überhaupt vandaan komt of wat er precies gaande is met de NAVO - maar dat hoeft ook niet. De missies zijn gevarieerd dankzij de verschillende invalshoeken van de squadleden, geven genoeg reden om door te spelen en zijn voorzien van de nodige explosies, overdreven momenten en semi-emotionele tranentrekkers. Dit zie ik graag vaker terug in Battlefield, al voelt het vooral als opwarmertje voor die geduchte multiplayer!

De bread and butter

Laten we elkaar niet voor de gek houden: Battlefield kopen en spelen we voornamelijk voor de multiplayer. De game lanceert met negen maps verspreid over de hele wereld. Die zijn weer op te delen in diverse subgenres voor bepaalde modi; grofweg is er onderscheid tussen large- en small-scale maps. Negen maps klinkt misschien karig, maar het oog voor detail, het formaat en vooral het destructiegehalte zorgen voor ruim genoeg variatie. Destructie is namelijk een groot onderdeel van Battlefield 6. Geen vaste “levelution”, maar een continu proces waarbij de map langzaamaan verandert dankzij de handelingen van de spelers. Vrijwel alles kan kapotgeschoten worden en zo open je nieuwe routes naar je doel. Loopt je squad continu in een fuik? Pak de RPG en blaas een muur op voor een nieuwe doorgang. Het haalt niet het Battlefield: Bad Company 2-niveau, maar deze "Tactical Destruction" is effectief genoeg om als prominent onderdeel uit te blinken.

Qua modi is het vertrouwd: Conquest, Rush, Breakthrough, Team Deathmatch en meer. Conquest blijft wat mij betreft de superster, met grootschalige maps, allerlei voertuigen en een volledig wapenarsenaal. Over die wapens gesproken; Battlefield 6 introduceert een Open Weapon-systeem. Wapens zijn niet langer strikt gebonden aan classes. Het class-systeem zelf keert — na korte afwezigheid — gelukkig terug, wat een pluspunt is. Speel jij graag met de Recon-class? Dan ben niet langer gebonden tot alleen longrange-wapentuig. Is de map bijvoorbeeld kleiner of vooral close quarters, dan wissel je zo van sniper naar SMG zonder van class te hoeven wisselen. Handig, maar het zorgt soms voor onbalans binnen squads. Zo werd ik opvallend vaak gematcht met drie Engineers en geen Support-speler. Geen ramp, maar het geeft het class-systeem wel een apart smaakje.

Performance, engine en grafisch spektakel

Battlefield 6 vraagt het nodige van je hardware. Toch draait de multiplayer opvallend stabiel. Op PlayStation 5 kun je kiezen uit twee performance-instellingen. Balanced presenteert een native 4K-resolutie met 60 fps. Ga je voor Performance, dan lever je wat resolutie in, maar draait de game op een variabele framerate van 60 á 80 fps, zonder merkbare dips. Niet slecht, zeker gezien de constante explosies, neerdwarrelend stof, rookpluimen, straaljagers, deinende grashalmen en ga zo maar door.

De Frostbite-engine levert sowieso een topprestatie. Het uiterlijk van de personages zijn tijdens gameplay misschien niet het hoogtepunt, maar de omgevingen zijn simpelweg imposant. Kleuren spatten van het scherm, achtergronden zijn prachtig en het spektakel knalt letterlijk de woonkamer in. Ook de cutscenes in de singleplayer zijn om van te smullen. Battlefield 6 is by far de best uitziende shooter van het moment. Er is wel een klein minpunt. De dichtheid van rookpluimen is soms dermate intens dat je er niet doorheen kunt kijken. Realistisch, dat zeker, maar in een intens vuurgevecht is het soms net iets te veel van het goede.