Review: BioShock Infinite Pc

Met een hoofd zo zwaar als een sloopkogel word ik wakker in mijn kantoor. Een vrouw komt binnenlopen. Aantrekkelijk, maar buiten mijn bereik. Daarnaast ben ik duidelijk gesloten. Waar haalt zij het lef vandaan om in mijn kantoor te lopen? Het ziet er naar uit dat de vrouw verdwaald is terwijl ze op zoek was naar iemand. Ik ben een gentleman, dus ik help de mevrouw, maar er kan hier beter een beloning aan zitten.

Constants and variables

De sfeer in Rapture zit er goed in. Iedereen is druk in de weer met hun leven. Ik kan het niet laten om hun gesprekken mee te luisteren. Andermans leed is nog altijd het leukst. Ongelofelijk dat een verdronken stad zo levendig kan zijn. Desalniettemin voelt Rapture bekend aan. Een vuurtoren, een meisje die gevonden moet worden, Plasmids en Big Daddies. Elizabeth, zoals de vrouw met wie ik op pad was heette, mompelde iets over "constanten en variabelen". Wat dat ook mag betekenen.

Kort, maar krachtig

Het is dat Andrew Ryan de wapenproductie aan banden heeft gelegd na het akkefietje met Frank Fontaine. De wapens, en voornamelijk de ammunitie, zijn lastig te vinden en vereist me volledig gebruik te maken van mijn plasmids en Elizabeths tears. Het nieuwe wapen, de Radar Range, brengt een heus schouwspel met zich mee. Het is jammer dat ik het wapen tegen het einde van mijn avontuur kreeg. Waar ik meer aan had, was de uitgebreide garderobekeuze verspreid over Rapture. Met weinig ammunitie koos ik voor kledingstukken die mijn Sky-Hook sterker maken. Wie zei er ooit dat je geen mes naar een wapengevecht mee moest nemen?

En weer terug

Om te vinden wat we nodig hadden, heeft Cohen ons geleid naar een verlaten deel van Rapture. Cohen, als niets wat hij zei overliep van pretentie had ik hem misschien geloofd. Vertrouw nooit een kunstenaar. Elizabeth was er echter zeker van dat Cohen de waarheid sprak en dus vervolgden we onze weg. De geest van Rapture waart nog steeds rond in deze verlaten aquariums. Ik kan mij vrij rondbewegen en er is niemand die me dwingt om het pad te vervolgen. Helaas maakte ik de stomme fout om een aantal handelingen te vergeten tot ik bij het eindpunt was aangekomen waar Cohen ons beloofd had te vinden waar we naar op zoek waren. Gedwongen ben ik een aantal kamers teruggegaan waarbij ik tot de conclusie kwam dat de vijanden die ik eerder geklaard had opeens magisch weer terug waren. Zware gevechten volgden, waarbij ik af en toe de weg van de lafaard moest nemen. Gelukkig bleef ik leven en kwam ik terug bij Elizabeth, alwaar de blik van tientallen vurige ogen mij bedreigend aankeken. We zijn allemaal begraven onder de zee. We weten het alleen nog niet.