DEATHSPRINT 66 review - Neon, chaos en bloed op topsnelheid

Oké, om maar meteen met de deur in huis te vallen; de afgelopen weken heb ik met grote ogen zitten kijken naar de trailers van DEATHSPRINT 66. Neonlichten, robots die door dodelijke circuits rennen en een dystopische cyberpunksetting waar je meteen in wil duiken (of waar je liever ver vandaan blijft). Het zag er allemaal megavet uit. Maar we weten inmiddels: mooie plaatjes maken nog geen goede game. Dus de vraag is nu: is DEATHSPRINT 66 echt die flitsende knaller waar we op hopen, of blijft het alleen bij een glimmende kaft? Tijd om de benenwagen aan te zetten en het uit te zoeken.

Welkom in 2066

Alright, laten me je even meenemen naar het jaar 2066. De wereld zoals je die ooit kende ligt al even achter ons. In een neonverlichte, keiharde cyberpunksetting domineert DEATHSPRINT 66 het entertainmentlandschap. Jij bent een Clone Jockey – één van de velen. Geen stoere heldenverhalen hier; je bent gewoon een kloon, gemaakt om keer op keer levensgevaarlijke races te overleven. En dat is maar goed ook, want op de met vallen bezaaide circuits is één foutje meteen je einde. Gelukkig ben je nooit écht dood, want er staat altijd wel weer een nieuwe kloon klaar om je plek in te nemen. Het voelt een beetje alsof je deel bent van een oneindige, bizarre show waar overleven je enige doel is.

Mocht het nog niet duidelijk zijn: DEATHSPRINT 66 is een racegame, maar niet zoals je ze kent. Je rijdt geen auto's, motor of fatbike, nee, je rent. Gewoon, met de benenwagen, door moorddadige parcoursen vol dodelijke vallen. Het is een kwestie van overleven zou je kunnen zeggen. Dit doe je niet alleen door snel te zijn, maar vooral ook door goed op te letten. DEATHSPRINT 66 is dan ook geen standaard race, maar pure survival op z'n snelst. En het draait niet alleen om de finishlijn. Hoe spectaculairder je moves, hoe meer HYPE-punten je scoort, die weer optellen bij je FAME-meter. Die FAME is belangrijker dan je zou denken: het is je ticket naar cosmetische upgrades voor je personage, zoals schoenen die licht geven terwijl je rent, of zelfs lasers op je schouders. Tof, right? Maar of dat echt verschil maakt in deze game, daar kom ik zo nog even op terug. Eén ding is zeker: het draait hier niet alleen om winnen – je moet de ster van de show zijn, de favoriet van de fans. Leuk gevonden, dat concept.

Bloederig racen

De races in DEATHSPRINT 66 zijn verre van standaard. Je kunt de gameplay vergelijken met Mario Kart, maar dan op steroïden en met een flinke dosis bloed erbij. In plaats van de schattige of sympathieke Nintendo-personages in karts, ren je als kloon of robot door neonverlichte, dystopische straten, terwijl je moet springen, driften en de dodelijkste valstrikken ontwijken. Hier zijn geen vrolijke bananenschillen, maar wapens zoals de Giga Saw en Seeker Drone om je tegenstanders letterlijk uit de weg te ruimen. Het tempo ligt ontiegelijk hoog en elke fout kan het einde betekenen. Je racet niet alleen om als eerste de finish te halen, maar vooral om te overleven. Elk circuit is een gegaranderd bloedbad, van start tot finish.

De PvP-modus is waar DEATHSPRINT 66 het beste uit de verf komt. Acht spelers gaan de strijd aan op dodelijke circuits. Slim gebruik maken van obstakels en wapens is dé manier om als winnaar uit de bus te komen. Een uitdaging waar je U tegen zegt, maar hier zit ook het zwaktebod van de game verstopt. En dat is dat er eigenlijk nauwelijks ruimte is voor redelijke counterplay. Want wanneer je online tegenstanders iets op je afschieten, ben je in negen van de tien gevallen gewoon morsdood. Daardoor heb je in sommige potjes simpelweg geen controle over de uitkomst van je race en dat kan behoorlijk frustrerend zijn. In die zin voelt het alsof je op alle posities 'geblue-shelt' kunt worden. Wat in Mario Kart al irritant is, werkt hier als een echte fun breaker. DEATHSPRINT 66 is een game die redelijk eenvoudig kunt oppakken, maar waar je tegelijkertijd flink wat tijd in moet steken om het echt goed onder de knie te krijgen. De PvE-modus, met 32 verschillende uitdagingen, is ideaal om je skills op te schroeven voordat je je in de chaos van de PvP waagt. Zo word je bijvoorbeeld getest om het tegen de tijd op te nemen, door hoepels te springen om de klok steeds weer op te rekken, of juist om te overleven. De levels en uitdagingen zijn vanaf het eerste moment meedogenloos, dus je krijgt genoeg training om beter voorbereid te zijn op de online arena.

Genot voor het oog, teleurstelling voor de oren

Visueel is DEATHSPRINT 66 echt een pareltje. De neon-cyberpunk stijl knalt van het scherm af en die dystopische steden geven de game een unieke sfeer. Elk circuit voelt alsof je middenin een futuristische nachtmerrie zit, vol met felle neonlichten en een constant pulserende energie die de snelheid van de race perfect weerspiegelt. Het kleurgebruik is lekker levendig en de steden zien er zo goed uit dat je bijna zou vergeten dat je in een levensgevaarlijke race zit. Maar hier komt de grap: de game gaat zo absurd snel dat je nauwelijks tijd hebt om van die mooie visuals te genieten. Alles schiet aan je voorbij in een neonwaas, terwijl je vecht om niet in mootjes gehakt te worden. Visueel is het dus top, maar functioneel? Tsja, daar heb je in de heat of the moment niet zoveel aan.

En dan hebben we het geluid, laten we zeggen dat DEATHSPRINT 66 hier niet zijn sterkste kant laat zien. De soundtrack klinkt alsof hij de spanning een beetje mist. Terwijl jij op volle snelheid door de banen knalt, blijft de muziek een beetje achter. Je zou willen dat het je hartslag omhoog jaagt, maar helaas, dat doet het niet. De geluidseffecten zijn ook prima, maar daar blijft het bij. Je mist dat échte impactvolle gevoel als je iemand van de baan drukt of wanneer je door een val wordt gegrepen. Het is niet slecht, maar het voelt allemaal een beetje oppervlakkig. Wat wel fijn is, is dat de game soepel draait. Dus qua prestaties zit je goed, maar als het gaat om geluid, had DEATHSPRINT 66 best wat meer mogen brullen.