Demonschool review - Alles voor een goed rapport

Als je aan ‘universiteiten’ denkt, dan denk je waarschijnlijk instinctief aan saaie professoren, studenten die (al dan niet met een kater van de voorbije nacht) in aula’s zitten en die constante druk om goede punten te scoren. Weet je wat het studentenleven eigenlijk nog nodig heeft om pas écht boeiend te worden? Demonen! In Demonschool stap je in de schoenen van een studente die probeert het beste te maken van haar universiteitsleven, terwijl de poorten van de hel openstaan. Een uniek concept, maar werkt het ook? Je leest het in deze review!

Master in de demonologie

Ontmoet Faye, een grofgebekte studente die naar een mysterieus eiland reist om daar school te lopen. Waarom ligt deze universiteit op een afgelegen eiland? Geen idee, maar je merkt al snel dat je je bij het plot van Demonschool niet te veel vragen moet stellen. Faye is er, om één of andere reden, van overtuigd dat er demonen rondlopen op het eiland en dat de wereld binnen enkele weken zal vergaan. Al snel wordt duidelijk dat haar voorgevoel blijkt te kloppen en ze neemt de nobele taak op zich om de apocalyps te stoppen. Ze start hiervoor zelfs de ‘Black Magic Club’ op, een groep eensgezinde demonenjagers.

Het ding is: als je op een technische manier naar het verhaal gaat kijken, dan zal je al heel snel plotholes zien opduiken en de personages zijn (bijna) allemaal kartonnen borden zonder diepgang. Maar om één of andere reden blijft het toch entertainend, ondanks die tekortkomingen. De dialogen barsten van de droge humor en het verhaal neemt zichzelf ook nooit echt serieus. Aan de eindmeet krijg je best wel een leuke ervaring, al zal je je dus wel even moeten afstemmen op de gekke golflengte van de game en dat kan (zeker in het begin) je misschien wel afschrikken.

Een tactische puzzel

Demonschool is een tactische RPG, waarmee we willen zeggen dat je bij gevechten je koppie zal moeten gebruiken. Elke confrontatie verloopt in twee fases: voorbereiding en uitvoering. In de eerste fase kan je naar hartenlust experimenteren met de mogelijke moves. Je moet je gekozen personages juist positioneren, op het goede moment buffs geven, de correcte vijanden aanvallen én uiteraard ervoor zorgen dat ze zoveel mogelijk uit schot staan van tegenaanvallen. Als je tevreden bent met je planning, rond je je beurt af en zullen je personages je meesterplan uitvoeren. Daarna is het de beurt aan je tegenstander om jou te saboteren, ‘rinse and repeat’.

Je wint een gevecht door een minimumaantal vijanden uit te schakelen en minstens één personage aan de overkant van het veld te krijgen. De term ‘gevecht’ is eigenlijk niet heel goed gekozen, het is eerder een soort puzzel waarbij je pionnen met elkaar vechten. Combat is leuk, het zet je aan tot denken, maar tegelijk werd het op den duur wat veel van hetzelfde. Er zijn wel verschillende soorten vijanden die elk op hun manier een gevaar vormen én je speelt ook extra vaardigheden vrij om je personages mee uit te rusten. De ontwikkelaars hebben dus wel enige moeite gedaan om de gevechten fris te houden, maar er zijn gewoon veel te veel confrontaties die uiteindelijk op hetzelfde uitdraaien.

Grote uitzondering: de baasgevechten. Om de zoveel tijd loop je wel één of andere ‘big baddy’ tegen het lijf die wat extra schoppen onder z’n kont nodig heeft. Een skelet dat met zijn lange vingers het slagveld domineert, een behekste hoop tv-schermen - je kan het je zo gek niet bedenken! Ze zijn creatief bedacht, ze vragen strategie en ze zijn een welkome afwisseling. Het is ook (vooral) bij deze gevechten heel belangrijk om de juiste party-leden te selecteren met de meest gepaste vaardigheden, zodat je zonder kleerscheuren het overwinningsscherm kan behalen.

Vrolijke vrienden

Tussen al het demonen slachten door, moet je natuurlijk ook wat tijd vrijmaken om je sociaal leven te onderhouden. Demonschool werkt met een kalender-systeem, waarbij je elke dag je vrije tijd spendeert om zo je banden met je vrienden te versterken. Klinkt je dat bekend in de oren? Ja, de invloeden van de Persona-franchise worden niet onder stoelen of banken gestoken: iets waar ikzelf direct heel blij van werd. Demonschool zit volgestouwd met minigames (vissen, karaoke, koken, etc.) en zijmissies, waarvan de meeste best wel leuk zijn, maar na een tijdje krijg je weer datzelfde ‘ik-heb-het-nu-wel-gezien’-gevoel zoals bij de combat.

Het grootste probleem met Demonschool is niet dat de game geen originele ideeën heeft, maar wel dat die ideeën niet diepgaand genoeg zijn om boeiend te blijven tot het einde. Het duurt 20+ uur vooraleer de credits over je scherm rollen, maar uiteindelijk voel je toch wel dat de game simpelweg te lang duurt. De content die je krijgt is niet verkeerd, maar gewoon niet interessant genoeg om die lange speelduur te verantwoorden. Geen complete ramp, maar wel jammer om te zien.

Een laatste puntje waar we het even over willen hebben, is de art style en de technische stand van zaken. Demonschool kiest voor een pixel art met heel wat abstracte kantjes. Werp één blik op wat beelden van de game en die unieke mix springt waarschijnlijk direct in het oog. Cool gedaan en zeker een pluspunt waard! Technisch doet de game het grotendeels prima, al liepen we wel een paar kleine bugs tegen het lijf en enkele game crashes. Niets wat toekomstige patches niet kunnen fixen, maar het liet wel een lichtjes onaangename nasmaak na.