Review: Destiny 2 PlayStation 4

Terwijl Destiny dagelijks nog gespeeld wordt door miljoenen mensen wereldwijd, presenteert Bungie het tweede deel in de serie. Een stap die niet bij iedereen evengoed in de aarde is gevallen, want veel mensen zien het als een veredelde DLC. Destiny 2 is echter alles behalve een veredelde DLC, want de game bevalt mij een stuk beter dan het onvolledige product dat het eerste deel bij uitkomst was. Nu moet ik toegeven dat ik niet de meest actieve Destiny-speler ben geweest, maar dit kan weleens een game worden die permanent op mijn harde schijf geïnstalleerd staat.

Vallen en weer opstaan

Zoals gezegd ben ik een gematigd Destiny-speler te noemen. Bij release heb ik de game aardig wat gespeeld, maar het repetitiegehalte zorgde ervoor dat ik op een gegeven moment afgehaakt ben. Vergis je niet, ik heb alsnog ruim tachtig uur in de game zitten, maar er zijn mensen die makkelijk de vijftienhonderd uur aantikken. Het gebrek aan een duidelijk verhaal en een flinke portie afwisseling zorgden ervoor dat de game aanvoelde als een klus. Terwijl ik veel positieve verhalen van vrienden heb gehoord omtrent de DLC, ben ik er zelf nooit aan begonnen, ook al gaven deze de game meer substantie. Nu met dit tweede deel lijken er veel dingen te zijn verbeterd, terwijl dat authentieke Destiny gevoel is behouden. Heerlijk.

Als Destiny ergens goed in is geweest, dan is het wel in een uitstekende co-op-ervaring neer te zetten. De game speelt heerlijk soepel en het is eenvoudig om een fireteam op te zetten. Daarbij voelt Destiny 2 meer aan als een groot geheel. Je weet waar je voor vecht en de game heeft een logische opbouw. Het verhaal is naadloos samen gesmolten met de zijmissies, strikes en online PvP-gevechten wat resulteert in een groter gevoel van voldoening. Maak je progressie in het verhaal, dan unlock je bijvoorbeeld de strikes, want deze grote opdrachten vloeien voort uit conversaties tijdens je speelsessie. Dat verhaal zit overigens eveneens uitstekend in elkaar. De Cabal rukken op en nemen bezit, onder leiding van Dominus Ghaul, van de Traveler. Het licht wordt van de Guardians ontnomen en niemand is meer onsterfelijk. The Last City is gevallen en er rust jou slechts een simpele taak: Get the band back together. Een Oscar zou ik het niet geven, maar The Red Legion-campagne steekt leuk in elkaar en dient als raamwerk voor de rest van de game. Zo maak je middels een logische opbouw opnieuw kennis met Cayde 6, Zavala en Ikora die je weer nieuwe doelen geven om voor te vechten.

Afwisseling is de key

Als je continu hetzelfde doet, is het belangrijk dat je enige vorm van afwisseling hebt. Gelukkig heeft Destiny 2 dat dit keer een stuk meer. Ja, de game bestaat weer voor het merendeel van de tijd uit schietactie, maar er zit dit keer wat meer emotie in en je neemt plaats in diverse voertuigen. Er zijn wederom drie type Guardians om uit te kiezen. De snelle Hunter, de betrouwbare Titan en de hybride Warlock. Ieder type heeft subclasses die je tijdens de playtrough vrijspeelt. In die playtrough ploeg je niet in een ruk door het verhaal heen (wat overigens wel mogelijk is, maar waarom zou je?), maar struin je de werelden af naar diverse public events, adventures, patrols, quests en natuurlijk loot. In totaal zijn er vier planeten plus een HUB-wereld. Het navigeren over deze planeten is godzijdank een stuk eenvoudiger aangezien je nu simpel via de director kunt fast travelen naar verschillende locaties op de map. Iedere planeet heeft weer wat anders te bieden. Planeet Aarde is grauw en toch groen dankzij de flora in de European Dead Zone, IO is koud en kil, Nessus is uitzonderlijk kleurrijk en Titan is een habbekrats van booreilanden en wilde golven. Als laatste krijgen we ook toegang tot de Crucible (online PvP) en de gloednieuwe HUB: The Farm.

Iedere planeet voelt weer anders, bevat andere vijanden en geeft je verschillende opdrachten. Ook na het uitspelen van de verhaallijn word je flink beziggehouden. De vijanden bestaan veelal uit leden van de Vex, de Fallen, de Taken en natuurlijk de Cabal. Niet veel afwisseling op dat gebied, maar wel in het type vijand. Groot, klein, vliegend, blokkend en mateloos irritant, ze zijn allemaal van de partij. Het meest belangrijke is echter dat Destiny 2 nooit aanvoelt als een taak die je af moet vinken (tenminste, niet in de 45 uur die ik er nu in heb zitten). Het moet wel gezegd worden dat de game een stuk leuker is met vrienden in de party. Communicatie kan namelijk een belangrijke rol spelen en vrienden zijn altijd een welkome aanvulling.

Speelkwartier en grafische prietpraat

Heel lang heb ik zitten nadenken over wat Destiny 2 is en over wat het zou moeten zijn. Die praatjes over een grootse RPG is namelijk slechts deels waar. Ja, er zitten RPG-elementen in, maar echt een hardcore RPG is het niet. Een lootshooter is het zeker wel, maar op een gegeven moment vond ik zoveel loot dat deze me niet echt meer boeide. Het is en blijft namelijk een administratieve klus om je personage continu uit te rusten met de meest recente stukken armor. Wat dan wel weer heerlijk is, zijn de verschillende wapens. Drie verschillende classes met elk hun eigen manier van omgang en die ieder een ander nut dient, geeft ruimte voor experimentatie. De armor daarentegen, kon me weinig boeien omdat ik er zoveel van tegenkwam. Naast een character level beschik je ook over een Power level. Dit Power level dient als vervanging voor je lichtlevel en staat momenteel gecapped op driehonderd (hier moet je echter veel moeite voor doen). Dat level wordt berekent op basis van de rating op de verschillende stukken uitrusting. Het gemiddelde hiervan vormt weer je Power level. Dit Power level bepaalt weer of je deel kunt nemen aan bepaalde missies en strikes.

Op The Farm doet het er echter wel weer toe hoe je eruit ziet. Daar speel je namelijk plotseling in third person view en zijn je emotes en manier van kleden van groter belang. Stiekem baal ik er ook van dat ik mijn main Warlock super lelijk heb gemaakt wat direct een puntje van kritiek is. Terwijl de werelden op momenten een waar schilderijtje zijn, vind ik de personages veelal saai en ondermaats (tenzij je een cutscene ziet, die zijn dan weer heel mooi). Jammer, want het valt op wanneer je deze vergelijkt met een mooie omgeving. Ook is de character level cap veel te laag. Met mijn eerste Warlock zat ik namelijk al snel op level twintig. Gelukkig is het mogelijk om meerdere Guardians aan te maken. Zoek je dus wat afwisseling dan kan je ook gewoon eens de Hunter een kans geven. De muziek is daarentegen te alle tijden van hoog niveau. De spanning bouwt op naarmate de muziek aanzwelt en ook de wapens klinken als muziek in de oren.

Tot slot

Toch was ik nog altijd op zoek naar wat Destiny nou zo'n unieke franchise maakt. Tijdens wat klooien op The Farm sloeg plotseling de charme van Destiny 2 in als een bom. Ja, de game is repetitief, maar welke online shooter is dat nou niet? Je speelt een verhaal en werkt vervolgens online aan je skills tot je een ons weegt. Wat Destiny uniek maakt, zijn de mensen. Ze staan open voor communicatie met onbekenden en dat zie je in andere shooters een stuk minder. Zo stond ik op The Farm te kloten met een bal om vervolgens vergezeld te worden door twaalf medespelers. Er brak zowaar een voetbalwedstrijd tussen alle spelers uit. Dat soort kleine dingen is wat Destiny 2 uniek maakt.