Review: DiRT Rally 2.0 PlayStation 4

Met nog twee strakke rechterbochten en haarspeldbocht naar links te gaan staat het zweet me op de bovenlip. Het spant erom, de rally staat op het spel en er is geen marge voor fouten. De eerst bocht zit erop, de tweede stuur ik verkeerd in, maar ik weet het te herstellen. Kom op reflexen, don’t fail me now! Crash! Een dikke koprol en een time penalty van acht seconde aan de broek is het gevolg van een te scherp genomen bocht. Dat is DiRT Rally 2.0 in een notendop. Tergend tot op het bot en niet weggelegd voor de opgevers. Laat ik nou net tot die bepaalde groep behoren…

Een echte skill game

DiRT is onderhand wel een vaste naam binnen de Codemasters line-up. De racinggame ontwikkelaar komt dit jaar niet met DiRT 5, maar met een echte rallygame op de proppen. DiRT Rally 2.0 is een betere, meer responsieve en mooier ogende versie van de al goede rallygame. De puristen onder ons kunnen alvast een dansje doen, de besturing is namelijk snaarstrak, de motoren klinken geweldig en de tuning mogelijkheden zijn uitgebreid. Iedere auto heeft zijn eigen geluid en wanneer er iets stukgaat hoor je dat direct. Een tikkende radiator, een lekke band of een scheur in de ruit veranderd de ervaring en daar moet je constant op anticiperen. Het voelt fantastisch wanneer je het parcours eenmaal in het koppie hebt zitten en in staat bent om de rally af te ronden zonder brokken te maken. Zeker wanneer de modderige wegen worden geteisterd door een indrukwekkende regenbui die de hele grip van je auto op de kop gooit. Als je zo’n race zonder kleerscheuren weet uit te rijden dan is dat absoluut een hele prestatie, want brokken die maakte ik tijdens mijn speelsessies meer dan genoeg. Sterker nog, ik maakte die zo ontzettend veel dat ik op een gegeven moment de haren uit mijn kop trok. Ja, DiRT Rally 2.0 is uitermate frustrerend, maar dat is ook deels de charme van de game.

Tijdens de rally’s rijd je nooit alleen. Je wordt bijgestaan door een bijrijder die je keurig voorziet van een omschrijving van de af te leggen route. Deze bijrijder praat in codetaal, een bocht wordt nooit omschreven als links of rechts, maar wordt aangeduid met een richting plus een bepaald getal. Het getal staat voor de scherpte van de bocht en je doet er dan ook verstandig aan om die getalletjes goed in het achterhoofd te prenten. Spin je of vlieg je uit de bocht, dan is dat geheel je eigen schuld. Je had er immers op kunnen anticiperen. Die frustratie creëer je dus zelf. Wat echter wel frustrerend is vanuit de game zelf, is dat je direct in het diepe wordt gegooid. Je krijgt weinig tot geen begeleiding en de game opent zonder tutorial. Zoek je dus naar een handje om je aan vast te houden? Dan heb je met DiRT Rally 2.0 dikke pech. Nu zullen de veteranen deze begeleiding niet missen, maar de instappers hebben te kampen met een flinke drempel.

Veel detail, weinig inhoud

Bij het opstarten kom je direct terecht in het carrièrescherm. Als volleerd rallycoureur dien je je garage uit te breiden, personeel aan te nemen en natuurlijk races te winnen. Iedere race brengt een bedrag corresponderend aan de geëindigde plaats in het laatje. Dat geld is te investeren in nieuwe wagens, nieuwe upgrades en beter personeel. Het is echter jammer dat alles zoveel geld kost. Hierdoor speel je keer op keer dezelfde race om eindelijk die ene auto te kunnen kopen die je ofwel nodig hebt ofwel graag wil hebben. Die races dien je overigens te winnen in twee disciplines, bestaande uit: Rally en Rallycross. De Rally-afdeling neem het gros van je tijd in beslag aangezien de races vrij lang en lastig zijn. De rallycross is er puur voor de afwisseling, waarbij je het in een aantal qualifiers dient op te nemen tegen een aantal mededingers voor de titel. Hoewel de omgevingen en de auto’s vol zitten met details, moet ik bekennen dat ik de inhoud van de game zelf wat magertjes vind. Afgezien van wat er op de weg gebeurt, valt er daarnaast bijzonder weinig te beleven. Er is weinig show, iets wat de game eigenlijk wel goed kan gebruiken. De rallycross laat je per ronde een viertal qualifiers rijden, vervolgens moet je je zien te kwalificeren in de halve finale voor de finale en wanneer je die uitrijdt, dan is de race voorbij. Kortom, je dient zes keer dezelfde race te rijden. Een vermoeiende klus aangezien er weinig presentatie gaande is.

Datzelfde is eigenlijk ook van toepassing op de rally. Je reist heel de wereld over om een handjevol banen in ieder gebied te doorkruisen. De werelddelen zijn onderscheidend genoeg waarbij je bijvoorbeeld op glad asfalt racet in Spanje, de modderpaadjes in bosrijke omgevingen van Nieuw-Zeeland onveilig maakt en dikke wielen van het wegdek weet te krijgen in de outback van Australië. En toch is het baanaanbod karig. Ze zijn allemaal met de hand gemaakt, in tegenstelling tot de automatisch gegenereerde banen van DiRT 4, maar daar staat dus tegenover dat het een beperkt aantal is. Overigens is het ook mogelijk om klassieke rally’s in kenmerkende wagens te rijden. Zo start je in een tijdperk waarbij er nog in wegklare auto’s geracet werd om te eindigen met monsters van wagens die ziek snel over het wegdek banjeren, maar spinnen bij het minste of geringste. Toch mis ik ook wat sfeer in de vorm van omgevingsgeluid. Je bijrijder is altijd gefocust, zelfs wanneer je vijf keer over de kop rolt en weer verder rijdt zonder enig vuiltje aan de lucht. Op dat gebied mag de bijrijder daar best een opmerking over maken, lijkt mij namelijk sterk dat je gewoon blijft doorlezen, nadat je een bijna-doodervaring had…