Dune: Awakening review - Waan je echt in de wereld van Duin

In de jaren zestig kwam de schrijver Frank Herbert met zijn eerste boek rondom Duin. Nu jaren later wordt het nog steeds gezien als één van de beste sciencefiction boeken. Dat zorgde ervoor dat in 2021 de film Dune werd uitgebracht die in 2024 een vervolg kreeg. Ondertussen is er al ook al een serie van Duin te zien die onder andere de Bene Gesserit belicht. De wereld van Frank Herbert is momenteel dus razend populair en dat zien we ook door de games die verschijnen. Het is niet bepaald vreemd dat Funcom besloot om Arrakis om te zetten naar een survival MMO. Want laten we eerlijk zijn, de wrede woestijn met de gigantische zandwormen leent zich daar in theorie prima voor. De vraag is natuurlijk of het in de praktijk ook interessant blijft of dat Funcom toch nog even moet sleutelen aan Dune: Awakening.

Zoek de Fremen en ga aan de slag als freelancer

Daar sta je dan voor de Reverend Mother om jezelf voor te stellen. Om te kijken of je de waarheid spreekt wordt er van je gevraagd om te benoemen van welke planeet je komt, tot welke sociale klasse je behoort en wie je trainer was. Oftewel, je kiest tijdens de character creation je achtergrond, je class en uiteraard je uiterlijk. De character creation zit goed in elkaar, alleen miste ik een variatie aan tatoeages. Je kunt alles aan je uiterlijk aanpassen, maar als het gaat om de tatoeages dan krijg je drie opties. Dat klinkt een beetje tegenstrijdig, maar in de game ben je altijd zodanig ingepakt dat je amper iets van je personage te zien krijgt. De Reverend Mother is in ieder geval duidelijk. Het is aan jou om de Fremen te vinden en de Sleeper wakker te maken. Hoe, wat en waarom? Tja, geen idee. De game dropt je namelijk letterlijk uit de lucht, omdat je als gevangene wordt vervoerd. Je weet het neerstorten van het vliegtuig te overleven en ontmoet daar de rebel Zantara. Deze vriendelijke gozer wordt gezocht voor de aanvallen die hij heeft gepleegd, maar hij helpt je om de beginselen van het overleven onder de knie te krijgen. Je hebt dan wel de taak om de Fremen te vinden in de zandbak genaamd Arrakis, maar dat is amper tien procent van je reis. Voor het verhaal moet je namelijk de altaren van de Fremen vinden om daar Spice te inhaleren. Hiermee krijg je een soort dromen en visies die meer informatie verschaffen. De main quest geeft je ook toegang tot de belangrijkste gereedschappen. Zo leer je met een Static Compactor Flour Sand te verzamelen en krijg je later ook de kennis om met een machine bloed uit een lijk te halen, om zo sneller water te creëren. Het is dus belangrijk om de main quests te doen, maar je hoeft hier niet direct de focus op te leggen.

Als het gaat om de quests ben je voornamelijk bezig met de contracten die te vinden zijn in de Trading Posts, de contracten die je krijgt van de trainers en de contracten van je Fraction.  De quests die je ophaalt bij de Trading Posts kun je zien als een manier om geld of materialen te verdienen. Je wordt eigenlijk ingehuurd om een object te vinden of wraak te nemen. De contracten bij de trainers zijn voor de gameplay het belangrijkst. Het is in Dune: Awakening namelijk mogelijk om alle classes vrij te spelen en daardoor kun je hun passieve en actieve abilities met elkaar combineren. Dit is niet gratis, want ze sturen je altijd op pad om enkele taken uit te voeren. Het vrijspelen van een class is redelijk eenvoudig, maar als je de skills wilt upgraden dan moet je naar een advanced trainer. Die quests kosten vaak meer tijd. De resterende quests haal je bij één van de twee Factions. Het is aan jou om te kiezen uit House Atreides en House Harkonnen. Atreides wordt gezien als een huis waar eer en diplomatie een grote rol spelen. Door de War of Assassins moeten ze echter ook buiten hun idealen handelen. House Harkonnen wordt vaak gezien als de vijand en is meer gericht op intimidatie, macht en het controleren van de bevolking. Als beloning voor het voltooien van de quests krijg je reputatie, waarmee je toegang krijgt tot skins voor voertuigen en decoraties voor je huis. Voor het multiplayer-gedeelte is je faction het belangrijkste. Je kunt als House Atreides namelijk niet lid worden van een guild die Harkonnen aanhangt. Als guild strijd je voor de macht in de Landsgraad en kun je stemmen op wetten. Deze wetten geven vaak handige bonussen. Je kunt Dune: Awakening echter volledig solo spelen of met een kleine groep. Hierdoor voelt de Langsgraad nogal karig aan voor die selectie spelers, want het draait vaak om pvp en werkt alleen als je aan het no-lifen bent. De quests zijn dus een belangrijk onderdeel van de gameplay, maar diepgaand zijn ze niet. Er wordt hier en daar wel gestrooid met de lore van Dune, maar het zijn voornamelijk fetch-quests. Vooral de fracties sturen je van hot naar her om een object of persoon te vinden. Wat ergerde ik me dood toen ik naar de dieptes van Hagga Rift moest om daar een object op te rapen. Je moet dan eerst weer helemaal uit het ravijn klauteren of rijden om vervolgens naar de Trading Post te reizen. Mijn beloning? Een nieuwe quest die mij weer naar de bodem van Hagga Rift stuurde. Je moet niet te veel verwachten van de quests en kunt beter een route uitstippelen, zodat je altijd meerdere quests per ronde kunt doen. Anders blijf je aan het reizen. Het is daarnaast beter om zoveel mogelijk quests op te halen, want anders moet je bepaalde locaties nogmaals verkennen. 

Aanbid de zandwormen

Het reizen in Dune: Awakening is wel één van de mooiste onderdelen. Het is fantastisch om met de sandbike rond te rijden, maar dat geldt niet voor de omnicopter. Op het land moet je telkens rekeninghouden met de veiligste routes en obstakels in de vorm van huizen en rotsen. De zandworm, bekend als Shai-Hulud, komt graag een kijkje nemen als jij over de open vlaktes rijdt. Je wordt door een handige meter gewaarschuwd, maar dat voorkwam niet dat mijn hartslag telkens wat hoger werd. Als je sterft in Dune: Awakening dan krijg je een graf waar je naar terug kunt. Word je opgegeten door de zandworm dan ben je echter alles kwijt. Deze beesten tonen geen genade en peuzelen alles op. Hierdoor blijft de Shai-Hulud een gevaar vormen en blijven ze indrukwekkend. Het is al enkele keren voorgekomen dat ik op het balkon van mijn huis aan het chillen was en opeens een gebrul hoorde. Met de juiste timing ben je precies op tijd om een zandworm te zien verschijnen en soms zelfs de speler die in paniek probeert te ontsnappen. Het blijft een mooi aanzicht. Het is minder fijn als een andere speler vlak bij je aan het klooien is met een Shai-Hulud, want dan is er een kans dat ze direct naar je toe komt. Het reizen met de omnicopter heeft deze gevaren allemaal niet en van bovenaf ziet de wereld er niet interessant uit. Arrakis bestaat voornamelijk uit zand, rotsen en daarnaast enkele Trading Posts en vijandelijke kampen. Je vliegt daardoor vaak in een strakke lijn naar je bestemming toe en hebt ondertussen niets te doen. Je bent op een gegeven moment wel verplicht om een omnicopter te gebruiken, want dankzij de opslagruimte kun je veel meer materialen verzamelen.

Het verkennen van Arrakis is echter in de eerste uren wel interessant. Met behulp van de Shigawire Claw van de Trooper en de Suspensor Pad van de Planetologist is het eenvoudig om alle rotsen te beklimmen. Dit levert nog wel eens problemen op, want de klimanimaties zijn niet altijd even soepel en vooral de Suspensor Belt zorgt voor de nodige bugs. Hiermee kun je namelijk een tijdje zweven. Door een Survey Orb de lucht in te schieten wordt de omgeving voor je gescand en wordt het gebied volledig ingevuld op de kaart. Door deze actie weet je direct waar alle belangrijke locaties zijn en welke grondstoffen een gebied heeft. Als je een lege map bij je hebt, kun je deze invullen en verkopen aan spelers. Dit werd in alle gameplaytrailers aangekaart als een goede manier om geld te verdienen en om een rol op je te nemen in de wereld. Doordat we leven in een tijdperk met internet is dit onderdeel nogal overhyped gemaakt en doe je er eigenlijk weinig mee. De gebieden zijn qua moeilijkheidsgraad ook verschillend, omdat je te maken hebt met een hogere temperatuur. Als je teveel in de zon loopt, stijgt de zonnesteekmeter en daardoor gaat je dorstmeter rap achteruit. Het is daardoor belangrijk om de schaduw op te zoeken of juist in de nacht op verkenning te gaan. In de noordelijke gebieden schijnt de zon nog heftiger, waardoor je dorstmeter sowieso sneller achteruit gaat. Door je stillsuit kun je echter water halen uit je outfit en je kunt water in flessen meenemen. Verkennen vereist dus wel degelijk enige soort van planning. Al moet ik zeggen dat je na vijftig uur volledig bekend bent met alle systemen en daardoor vooral op de automatische piloot speelt. Om bepaalde materialen te vinden ben je verplicht om de vele Scavenger- kampen en grotten leeg te roven. Hetzelfde geldt voor het vrijspelen van onderzoekspunten. De map geeft netjes aan in welke outposts je deze punten kunt vinden. Je krijgt deze echter ook met elke level-up dus je hoeft niet als een gek direct alle outposts leeg te roven. Het doel van de onderzoekspunten is om nieuwe blauwdrukken voor gereedschappen, wapens, armour en machines vrij te spelen. Dit is dus eigenlijk het gehele progressiesysteem van Dune: Awakening en dat zit goed in elkaar. Om een nieuwe categorie te bereiken moet je namelijk eerst een bepaalde hoeveelheid punten hebben besteed. Het nadeel van al deze Scavenger- kampen, outposts en onderzoekscentra is dat ze allemaal hetzelfde ogen. Na enkele uren heb je ze wel gezien en voelt het frustrerend aan om weer zoveel tijd te besteden aan een kamp. De vijanden hebben op een gegeven moment wel meer schilden of betere wapens, maar echt een uitdaging is het niet.   

Je blijft vechten en grondstoffen verzamelen

Dat is direct een mooi bruggetje naar de combat, want daar valt het een en ander over te vertellen. De eerste uren had ik er nogal moeite mee, omdat het niet bepaald vloeiend aanvoelt. Dit merk je vooral als je besluit om met een mes of zwaard een vijand aan te vallen. Dit ben je verplicht, want schilden kun je alleen met een zwaard doorbreken, totdat je een disruptor pistol maakt. Je moet vooral de aanval van de vijand afwachten om daarna te reageren, maar als er veel vijanden om je heen staan heb je een probleem. Tenzij je hebt besloten om direct een Swordmaster te worden, want dan heb je enkele handige passieve en actieve abilities tot je beschikking. Vanaf een lange afstand vechten had al snel mijn voorkeur en dat paste ook goed bij mijn Mentat training. Ik heb namelijk toegang tot een turret die vijanden voor mij neerschiet, een schild waar ik achter kan schuilen en een gifgranaat. Dankzij de actieve abilites is het mogelijk om meerdere strategieën in te zetten, maar ook hier geldt dat je na enkele uren al snel in herhaling valt. Het schieten voelt echter wel een stuk beter aan dan de melée -combat en vooral het sluipschuttersgeweer is handig om in alle rust te gebruiken. Toch heb ik games gespeeld waar de gunplay een stuk beter aanvoelde. Voor een game waarin combat een grote rol speelt en waar je in de endgame zelfs met andere spelers moet vechten, had dit beter in elkaar kunnen steken. De vijanden reageren wel op jouw handelingen. Ze zullen dus een schild activeren of proberen om zichzelf met een healthkit te genezen. De NPC’s zijn dus niet dom en vijandelijke fracties zullen elkaar ook bestoken.

De meeste tijd in Dune: Awakening gaat zitten in het verzamelen van alle verschillende grondstoffen. Je moet een flinke grind verwachten als je in je eentje speelt en daardoor raad ik echt aan om met een vriend in de game te duiken. Op die manier kun je de taken verdelen. Ik merkte in ieder geval dat ik de game een stuk leuker vond toen mijn beste vriend ook begon te spelen. De quests hebben we grotendeels apart gedaan, dus echt samen spelen is niet de reden. Het is gewoon fijn om samen plannen te maken, de voortgang te bespreken en elkaar te helpen met het verzamelen van spullen. Dune: Awakening is namelijk niet echt een MMO, want je kunt zeer weinig samen met andere doen. Het is daardoor vreemd dat de ontwikkelaars niet gewoon gekozen hebben voor gecombineerde singleplayer en co-op survivalgame, zoals Valheim. Met de grondstoffen volg je een progressiesysteem. Je begint heel simpel met kopererts om daarna over te stappen naar ijzerts. Deze moet je in een machine omzetten naar een koperen staaf. Hiermee kun je vervolgens machines maken, maar ook gereedschappen, voertuigen en wapens. Hoe verder je komt in de game, hoe meer grondstoffen je kunt verzamelen, waardoor je ook weer nieuwe materialen kunt maken. Elk gebied heeft daardoor enkele kenmerkende grondstoffen, waardoor je uiteindelijk lange afstanden moet afleggen om de midgame en endgame spullen te fabriceren. Het craftingsysteem is daardoor best uitgebreid en de stappen die je telkens moet ondernemen zijn duidelijk. Je inventory heeft enkele vakjes en je zit vast aan een bepaald gewicht. Je wordt er gelukkig niet langzamer door, waardoor de inventory management erg prettig in elkaar steekt. Wat je al snel gaat merken is dat je veel machines in je basis moet zetten en dat je te maken hebt met veel gereedschappen. Deze nemen veel ruimte in beslag, waardoor je telkens moet kijken welke gereedschappen je mee wilt nemen. Tijdens het verzamelen van grondstoffen ben je niet echt bezig met andere zaken. Naast de Scavenger-kampen en outposts voelt de wereld namelijk nogal leeg aan. Op de planeet leven geen dieren, tenzij je de kleine muizen en de zandworm meetelt. Je komt daardoor eigenlijk niets interessants tegen. Ik weet dat dit qua lore correct is, want er is gewoon weinig flora en fauna op Arrakis, maar het zou niet verkeerd zijn als ze hier een beetje van afwijken. Qua roleplaying is Arrakis echter wel fantastisch en door de survivalelementen ben je steeds op je hoede. Het kost je tijd en je moet plannen maken, maar daardoor waan je je echt in de woestijn. Ik kan dan ook niets slechts zeggen over het gehele survivalsysteem, want dat zit ijzersterk in elkaar.

Een veilige haven

Om te overleven in de woestijn heb je ook een basis nodig. Deze zul je zelf moeten bouwen en onderhouden. Je bent vrij om twee standaard uitvalsbasissen te bouwen met daarnaast nog je hoofdbasis. Het verschil tussen deze twee vormen is dat je met een hoofdbasis meer land claimt en dit later nog kan uitbreiden door geld te betalen. Het tweede verschil is dat je voor je hoofdbasis belasting moet betalen. Jazeker, de hoge bazen in Arrakis willen gewoon elke twee weken je centen zien. We hebben het over roleplaying gehad en daar past dit goed bij. Alleen zit hier wel een groot nadeel aan. Het systeem is namelijk bedoeld om inactieve spelers te signaleren. Als jij de belasting niet betaald en ook je generators niet voorziet van genoeg energie, dan wordt je basis beschadigd door de zandstormen en de zon. Dit betekent dat je de game maximaal een maand de aan de kant kan leggen, want anders ben je je volledige basis kwijt. Dit is ongelofelijk vervelend, want qua quests ben je al snel door alle content heen. Je zult dus tussen de aankomende DLC’s en gratis updates door alsnog moeten inloggen. Ik heb heel veel tijd zitten in mijn basis, dus die wil ik absoluut niet verliezen. Aan de andere kant is dit systeem ook weer noodzakelijk. Aangezien je niet op het zand kunt bouwen en je meerdere spelers op een server hebt, kom je nu eenmaal veel huizen tegen. Deze zijn vaak gelegen rondom de Trading Posts of belangrijke grondstoffen. De spelers die ik ben tegengekomen op mijn server zijn nog heel fatsoenlijk. Je hebt echter ook spelers die doorgangen blokkeren, waardoor je niet met je sandbike verder kunt rijden. In sommige gevallen blokkeren ze zelfs de grondstoffen of planten die je nodig hebt. Om ruimte te maken voor nieuwe spelers, moet je dus de inactieve basissen opruimen. Het probleem is alleen dat dit vaak niet de spelers zullen zijn die actief andere spelers proberen dwars te zitten.

Het bouwen van je basis is simpel en het systeem zit redelijk goed in elkaar. Met het gereedschap kun je eenvoudig de muren en vloeren plaatsen. Wanneer je de grondstoffen nog niet hebt, komt er een blauwe versie van een muur te staan. Op deze manier kun je dus wel al een planning maken. Wat ik wel merkte, is dat de base building eigenlijk niet heel veel voorstelt. Niet als je games zoals Valheim en Enshrouded bent gewend. Je bent verplicht om de grid te volgen, waardoor je muren op de vier lijnen van een vloer moet zetten. Ik merkte dat ik me redelijk beperkt voelde in mijn creativiteit tijdens het bouwen, vooral als je een basis rondom een rots bouwt. Deze steken namelijk gewoon door de muren heen en kun je verder niet afbakenen. Daarnaast zijn er weinig decoratie opties. Er zijn spelers die vol gaan voor de gameplay en daardoor een heuse fabriek creëren met alle machines. Ik ben iemand die focust op de roleplaying en daardoor een uitvalsbasis wil creëren dat ook als een huis aanvoelt. Die mogelijkheden zijn echter beperkt. Je kunt onder andere een tafel, een bed of boekenkasten vrijspelen. Maar echt je basis leuk aankleden zit er niet in. Ja, er zijn enkele vazen, kleden en schilderijen, maar het blijft leeg aanvoelen. Je kunt uiteindelijk besluiten om de twee fracties met elkaar te combineren. Al krijg je dan een rare mengelmoes van stijlen. In de toekomst zou ik graag zien dat ook wij de decoraties konden maken die veelal in onderzoekcentrums en kampen te vinden zijn. Denk dan aan labmateriaal en wapenkasten. Daarnaast ben je ook beperkt qua aantal lampen en hologrammen. Dit heeft waarschijnlijk met de belasting van de servers te maken, maar als je een grote basis hebt, dan kan het best donker worden. Een persoonlijke basis maken is dus niet echt aan de orde, maar het biedt genoeg om veilig te zijn voor de zon en zandstormen. Als laatste moet ik nog even aankaarten dat de servers momenteel stabiel zijn. Tijdens de Early Access was het moeilijk om in de server binnen te komen, maar sindsdien zijn er geen wachttijden meer geweest.