Echoes of the End review - Een avontuur met haperingen

Echoes of the End is de eerste avonturengame van de IJslandse studio Myrkur games. Het plan oogde al direct ambitieus, omdat de gameplaytrailer van Echoes of the End combat en magische puzzels beloofde. De inspiratie voor de setting van de game is snel gevonden, want de ontwikkelaars hebben het dicht bij huis gezocht. Hoewel IJsland qua landschappen genoeg variatie biedt om daaromheen een game te ontwikkelen, heb je toch meer nodig voor een goede titel. Hoogstens tijd dus om in deze review van Echoes of the End te duiken.  

To study our history is to study our failure

Na een introductie van een van de beschermers van de Wards wordt de toon van de game direct duidelijk. De wereld is in chaos gevallen en de Noi Soyrouve besloten om naar de bergen te trekken en zich te verschuilen bij de zogeheten Wards. Dankzij de Wards en de magie kunnen ze hun eigen stad en dorpen veilig houden, maar er is een catch. Er zijn enkele Vestiges in de wereld die een speciale relatie hebben met de Wards. Een daarvan is de protagonist Ryn. Samen met haar broer is ze op patrouille om te controleren of de Wards nog functioneren en om de beesten uit de weg te ruimen. Het is duidelijk dat haar broer wat jonger is en dat ze zich verantwoordelijk voor hem voelt. Ze hebben nogal een stroeve relatie en Ryn lijkt vooral een slecht humeur te hebben. Die houding heeft ze echter niet alleen tegenover haar broer. Hierdoor komt het verhaal wel op gang, maar miste ik tijdens het verkennen en de gameplaysecties de extra dialogen. Door haar stugge houding staat ze namelijk niet open voor extra advies of informatie. De voice acting van Ryn en alle andere personages zitten prima in elkaar en past goed bij de houding die ze hebben. De worldbuilding wordt gelukkig wel in behapbare stukjes met je gedeeld. Wanneer je nieuwe vijanden of personages tegenkomt, kun je in het dagboek extra informatie vinden. Dit wordt verder uitgebreid met de brieven en items die je vindt in de kisten, waar je wel actief naar op zoek moet, want ze zijn eenvoudig te missen.

De vader van Ryn was al een tijdje bang dat hun vijanden op een dag het geheim achter de Wards zouden ontdekken. Een Vestige heeft de kracht om de Wards te veranderen en laten ze nu net een Vestige hebben die goed met haar vaardigheden kan omgaan. De eerste Ward kleurt daardoor al snel rood en tot overmaat van ramp, wordt Cor gevangengenomen. Hoewel het aan Ryn is om de Wards te beschermen, is het ditmaal haar doel om haar broer veilig terug te vinden. Door een aantal onverwachte gebeurtenissen moet ze uiteindelijk haar aandacht op andere zaken richten, waardoor er net wat meer diepgang in het verhaal aanwezig is. Je bent tijdens deze reis niet alleen, want de onderzoeker Abram vindt jou niet veel later. Met zijn kennis reis je de Dalsman-soldaten achterna. Hierdoor kom je door verschillende gebieden die allemaal gebaseerd en geïnspireerd zijn op IJsland. Prachtige bergen bedekt met sneeuw pronken op de achtergrond, terwijl je ondertussen op het strand dorpen tegenkomt die de typische Noormannen-stijl hebben. Door de setting ziet de game er prachtig uit.

De kracht van een Vestige

Echoes of the End volgt het typische lineaire pad wat je vaak ziet bij dit soort actie-avonturen-games. Het verhaal is leidend en dat is precies de reden waarom ik wat extra dialogen mis. De gameplay van de game is namelijk opgedeeld in twee secties die steeds opnieuw worden herhaald. Laat ik bij het vervelendste onderdeel beginnen. In de bergen lopen enkele beesten rond die je in eerste instantie met je broer moet uitroeien. Later breidt dit zich uit naar de Dalsman-soldaten. Als Vestige heeft Ryn speciale krachten, waarmee ze vijanden met magie van zich af kan duwen of weg kan laten vliegen. Dit is gebaseerd op mana en daardoor kun je dit niet in blijven zetten. Wanneer je gezondheidsbalk bijna leeg is, is het een optie om het leven van een vijand op te zuigen. In theorie is er weinig mis met de combat. De bewegingen die Ryn maakt ogen realistisch en de finishing-moves zien er strak uit.

Tijdens het vechten merkte ik echter dat het allemaal nogal traag gaat. Het voelt aan als een combinatie van lange animaties en een input die niet direct wordt geregistreerd. Hierdoor is het lastig om de aanval van een vijand te pareren en is ook wegrollen geen garantie voor succes. Je moet eigenlijk te veel moeite doen om de combat onder de knie te krijgen en zelfs dan heb je nog geluk nodig. Bij de eerste eindbaas wist het beest mij wel te raken als ik wegrolde, maar als ik naast hem stond miste hij me volledig. Als je twee vijanden tegenkomt dan zijn deze problemen niet op de voorgrond aanwezig, want dan kun je er nog mee werken. Je komt echter regelmatig groepen tegen, waarvan sommige soldaten een schild hebben. Gelukkig helpt Abram een handje mee door vijanden vast te houden of ze tijdelijk te bevriezen. Daarnaast heb je zelf de vrijheid om te bepalen hoe Ryn vecht, want je kunt de skill points in vier verschillende skill trees besteden. Zo kun je Ryn extra gezondheid geven en nieuwe manoeuvres aanleren voor het zwaardvechten of voor haar magie. De vierde skill tree is gericht op Abram, zodat hij een grotere bijdrage kan leveren. Wat de combat niet ten goede komt, zijn de vele haperingen die ontstaan. Dit is vooral aanwezig in het eerste hoofdstuk, maar wordt halverwege hoofdstuk twee al een stukje minder. Ondanks dat het momenteel nog niet volledig is opgelost, zijn de ontwikkelaars al wel bezig om de problemen aan te pakken.

Repetitief puzzelen

De haperingen merkte ik vaker op, maar tijdens de puzzels is dat nog niet zo storend. Door haar magie kan Ryn vanaf een afstand platformen bewegen, speciale obelisken aan het werk zetten en de alsmaar groeiende Stonerot verwijderen. De puzzels die je tegenkomt hebben dan ook met deze drie onderdelen te maken. De obelisken zorgen ervoor dat bepaalde trappen en doorgangen in de tijd stil blijven staan. Dit betekent dat als je een obelisk draait, een trap die is ingestort weer terug in elkaar wordt gezet. Niet alle obelisken zijn actief, waardoor Ryn de magie van een werkende obelisk moet absorberen om vervolgens een andere te activeren. Het puzzelen zit hem in het feit dat de doorgangen instorten als je de magie van een obelisk tot je neemt.

Dankzij Abram kun je ook hekken, bruggen en beklimbare onderdelen vast zetten, waardoor je kunt spelen met de obelisken en platformen. Wanneer je moet springen of over een balk moet lopen, kunnen er wel wat frustraties ontstaan. Door de animaties lijkt het alsof je compleet misspringt, terwijl dit uiteindelijk niet zo is. Dat is een goede uitkomst, maar er zijn ook momenten geweest dat ik naar beneden viel, terwijl daar helemaal geen reden voor was. De puzzels zijn niet lastig te noemen, maar vereisen net genoeg denkwerk om het leuk te maken. Samen met de omgevingen zijn de puzzels dan ook het hoogtepunt van de game. En toch kun je zeggen dat de game redelijk in herhaling valt, omdat het vechten altijd wordt opgevolgd door een puzzel of er verschijnen na een puzzel altijd weer vijanden. Doordat de game lineair is, ben je na ongeveer een uurtje of twaalf klaar en dat is lang genoeg.