Edge of Sanity review - Elke gek heeft zijn gebrek

Horror werkt uitstekend in het interactieve genre. Angst is namelijk een emotie die goed aan te wakkeren is, wanneer je spelers in beknelde situaties plaatst met de verantwoordelijkheid om in leven te blijven, terwijl er vreselijke monsters op de loer liggen. Dan maak je vaak wel wat los. Iets wat men veelal beangstigend vindt, is hetgeen waar geen touw aan vast te knopen is. Fear of the unknown vindt de origine bij H.P. Lovecraft. Althans: in zijn boeken werd deze angst voor het eerst echt goed uitgeschreven en onderbouwd. Het is daarom ook niet heel vreemd dat games graag de Lovecraftiaanse insteek erbij pakken. Je hebt meteen wat interessante visuele elementen en je hebt in principe een stappenplan hoe je je speler de stuipen op het lijf kan jagen. Edge of Sanity had deze gedachtengang en gooit er nog een gezonde dosis The Thing-inspiratie bovenop in de vorm van de koude setting en body horror. Houdt deze horrorgame diens spelers een beetje on edge of is het simpelweg om gek van te worden?

Om gek van te worden

In Edge of Sanity speel je als Carter. Hij is onderdeel van het personeelsbestand van PRISM; een onderzoeksbedrijf die moreel dubieus in het leven staat. Echter, dit gaat Carter allemaal de pet boven, gezien hij simpelweg een medewerker is. Toch krijgt hij onbedoeld meer lucht van de stinkende zaakjes die zijn werkgever achter de schermen uitvoert. Het hoofdkwartier en alle omringende faciliteiten worden namelijk door kosmische horrors belaagd. Hij moet als een malle de benen nemen en komt terecht in de wildernis van Alaska. De strenge winters zijn al erg genoeg, maar nu krijg je dus ook te maken met Lovecraftiaanse terreur. Samen met zijn collega Frank bouwt hij een kamp en doet hij een poging om zo veel mogelijk mensen te redden - al heeft Carter in de loop van het verhaal genoeg interne demonen om mee te dealen.

Edge of Sanity begint ijzersterk. De natuur om je heen is genadeloos en wanneer je dan ook nog te maken krijgt met de visuele horror van een andere dimensie, zorgt dat in de beginfase voor een snijdende spanning. Carter en de andere personages zijn voorzien van solide stemacteerwerk, waardoor je al snel betrokken voelt bij de wandaden die ze moeten verrichten om in leven te blijven. Alle personages die je weet te redden uit de benaderde situaties, zijn voorzien van typerende persoonlijkheden, zodat je ook weet wat je aan ze hebt. Waarbij Jackie een natuurvriendelijke activist was in het dagelijkse leven, vertrouw ik accountant Paul voor geen meter. Max blijft uiteraard mijn favoriet. Ja, Max is een hond - letterlijk. Waarom denk je dat het mijn favoriete personage is?

Echter, wat Edge of Sanity in de weg zit - en dit is helaas een typerend kwaaltje voor de rest van de game - is dat het niet weet voort te bouwen in een betekenisvolle manier. Het narratief kent een aangrijpende start, maar weet eigenlijk daarna niet meer verder te imponeren. Het Lovecraftiaanse aspect is iets wat je eigenlijk al tig keer gezien hebt en ondanks dat het in de basis nog steeds zorgt voor een mystiek fundament, weet het na de eerste act niet meer onverwachts uit de hoek te komen. Je ziet een aantal hints voorbij komen in het dialoog tussen personages en je kan eigenlijk daarna wel gissen waar het plot naartoe gaat. Jammer, want het gevoel dat hier meer te halen viel, zit mij dwars. Edge of Sanity kent echt wel een degelijk verhaal met prima geschreven personages, maar er viel meer te putten uit het inspiratiebronmateriaal.

The dark universe is yawning

Afijn, persoonlijke groei en het ontrafelen van de geheimen in het dagboek van Cthulhu is allemaal leuk en aardig, maar je hebt er natuurlijk geen stront aan als je morsdood op de grond ligt weg te rotten. Daarom is het van belang dat je tussen de verhaalexpedities door veel tijd spendeert aan het managen van je bonte crew. Het is redelijk recht voor je raap. Je hebt elke dag eten en drinken nodig; een te lange tijd zonder kan leiden tot gezondheidsklachten en uiteindelijk die chronische ziekte, genaamd de dood. Daarnaast verzamel je hout, metaal en andere ongein om upgrades te kunnen veroorloven en je zo efficiënter kan lijden. In de basis is er plezier te vinden hier. Edge of Sanity heeft een beetje afgekeken bij Darkest Dungeons als het gaat om het managen van je medemens, maar het biedt niet zulke diepgaande systemen aan. Toch is het zeker in de beginfase aangrijpend genoeg om je bezig te houden. De omstandigheden zijn niet ideaal en de dagen dat je genoeg voer hebt voor iedereen, zijn op één hand te tellen. Het is daarom altijd een uitdaging om je middelen goed te verspreiden, zodat je iedereen enigszins tevreden kan stellen en gebruik kan blijven maken van de expertises die ze in huis hebben.

Maar - en dit is een grote maar - na een paar uur heb je gezien wat het magementsysteem in de kinderschoenen te bieden heeft. Met een vragende blik loer ik richting Vixa Games. Ik snap wat jullie proberen, maar nu is het tijd voor een evolutie, toch? Pretty please? Helaas komt het nooit zover. Het management-onderdeel blijft enorm laagdrempelig en dat zou prima zijn, als het ook niet zo vitaal is voor de kern van Edge of Sanity. Je bent er constant mee bezig en op een gegeven moment heb je er echt geen zin meer in. Het duurt vreselijk lang, voordat je de materialen hebt verzameld die nodig zijn voor progressie en in de tussentijd moet je maar weer een beetje zelf op expeditie gaan om extra zooi te verzamelen - al is het puur om de tijd te doden. Het trage tempo zorgt ervoor dat je te veel tijd spendeert in de systemen die je niet moet overladen. Spanning wordt op den duur vervangen door een soort onverschilligheid. Whatever, zolang ik maar eindelijk die extra blokken hout te pakken krijg, zodat ik eindelijk door kan. Niet ideaal, zeker niet voor een game die zich bevindt in dit genre. Het zou voor Vixa wijsheid zijn om de grind flink te verminderen, omdat het dusdanig in de weg zit van de elementen die de game wel onder de knie heeft.

It's Trauma!

Wanneer je niet bezig bent met het management, dan ben je als Carter zijnde te vinden in de bossen, mijnen of laboratoriums van PRISM. De middelen om te overleven vind je namelijk niet zomaar. Je moet naar het hol van de leeuw - of in dit geval de monsters afkomstig uit het werk van H.P Lovecraft. Je hebt een aantal opties wanneer het gaat om de confrontaties met deze beesten. Stealth speelt een grote rol en je kunt door te sluipen en jezelf te verstoppen vaak de aanvaring vermijden. Mocht je daar niet het geduld voor hebben - want even serieus: de oorwurmen glibberen zo verschrikkelijk traag voorbij - dan kan je ze altijd nog voorbij rennen of je hakbijl erdoorheen jassen. Door te craften krijg je toegang tot wat essentiële items hierin. Dit verschilt van een simpel mes tot een geavanceerdere berenval - of je maakt een fakkelpistool dat door de realiteit heen scheurt. Afijn, wat je voorkeur ook is: Carter is geen vechtersbaas. Hij voelt stroef wanneer het om combat gaat en dat is grappig genoeg een compliment. Je kan niet zomaar beginnen met steken; het is een stukje methodischer dan dat. Het is vergelijkbaar met de houterige combat in old-school horrorgames wat bijdraagt aan de spanning, mits die niet al verloren geraakt is door de hersendodende grind in het management.

Naast het feit dat de monsters een flinke hap uit je gezicht kunnen nemen, doen ze ook een aanslag op jouw mentale gesteldheid. Carter wordt langzaam maar zeker krankzinnig door in aanraking te komen met deze gruwelijkheden - simpelweg oogcontact heeft al impact. Er zijn diverse manieren om je mentale gezondheid op pijl te houden. Je kan een paar dagen rust nemen tussen expedities door, maar dan loop je wel het risico dat je je middelen uitput. In de wereld kan je inheemse totems vinden en die dienen als een flinke oppepper voor je grijze massa. Echter, wanneer je een beetje begint te spelen met de ontoerekeningsvatbaarheid van Carter, dan krijgt de game ineens een interessante dimensie. Trauma's zijn effecten die impact hebben op de gameplay. Je kan bijvoorbeeld ervoor zorgen dat Carter voedsel kan halen uit wormen of dat hij zijn gezondheid zelf op pijl houdt in het heetst van de strijd. Trauma's zijn dus bijna een positief iets in de game, totdat je te veel oploopt. Dan neemt de krankzinnigheid dusver toe, dat Lovecraftiaanse horrors een bezit nemen op je ziel. Het is een beetje een vreemde mix, want de game wil dat je het behandelt als iets wat je eigenlijk constant in de kiem smoort, maar vervolgens beloont het je wel wanneer je op dun ijs waggelt. Interessant genoeg om te benoemen, maar ook hier had iets meer balans veel kunnen helpen.

Tot slot is het ook niet geheel onbelangrijk om te erkennen dat Edge of Sanity met wat technische schoonheidsfoutjes kampt. Zo waren bijvoorbeeld nog niet alle achievements ingeladen, waardoor ik op een gegeven moment tijdens het spelen door een soort lawine aan pop-ups werd overspoeld. Fijn om te weten dat ik progressie maakte in de absolute basis van de game, Vixa. Maar daarnaast zijn er ook andere issues te spotten, zoals het wegvallen van dialoog-audio, het aantonen van de verkeerde tekstblokken en de ietwat schokkende hoeveelheid taalfouten die nog te vinden zijn. Beetje vergelijkbaar met hoe ik een artikel aanlever, terwijl ik vier avonden aan nachtrust heb geskipt, om maar deze game door te komen. Afijn, het zijn kleine dingetjes en hopelijk zijn ze vlug verholpen - maar nu weet je het wel.