Fast Fusion review - F-Zero schuif aan de kant

Terwijl menig gamer met smart wacht op een nieuwe F-Zero of Wipeout, is het het Duitse Shin’en Multimedia die de grav-racing-honger weet te stillen. Zelf had ik nog nooit van Fast Fusion gehoord, maar mijn nieuwe Nintendo Switch 2 heeft behoefte aan games. Voor slechts vijftien euro haal je Fast Fusion binnen, en ik moet zeggen: het is de best bestede vijftien euro in tijden. Maar hoe weet deze kleine indiedeveloper dat voor elkaar te krijgen? Gordels vast, magneten aan, Nintendo Switch 2 uit; dit is de Fast Fusion review!

Gassen maar!

Laten we beginnen bij het begin: wat is Fast Fusion precies? Fast Fusion is een typische grav-racer, een ietwat uit de mode geraakt concept waarin je los van de grond racet met hypersnelle voertuigen. Heb je ooit F-Zero gespeeld? Dan weet je ongeveer wat je te wachten staat. In de game kies je simpelweg een voertuig met eigen stats, selecteer je een cup, en vervolgens is het gassen geblazen! Dit is geen partygame waarin je elkaar zoveel mogelijk dwarsboomt, Fast Fusion focust zich puur op hogesnelheidsracen. Dat doen we op in totaal twaalf locaties, die er zonder overdrijven fantastisch uitzien op de Nintendo Switch 2.

Tijdens het racen beschik je over een boost die je kunt aanvullen met credits. Die credits verzamel je onderweg, en ze dienen tevens als beloning aan het einde van de race. Met credits ontgrendel je nieuwe cups, hogere snelheden en nieuwe voertuigen. Van die voertuigen moet Fast Fusion het vooral hebben. Het aantal circuits stelt enigszins teleur, maar de game kent een leuke gimmick: het woord “Fusion” wordt namelijk letterlijk toegepast. Je kunt twee voertuigen met elkaar fuseren. Meestal levert dit een verbetering in performance op, maar er kleven ook risico’s aan. Zo kan het gewicht van het voertuig bijvoorbeeld ineens door het dak gaan, waardoor je opnieuw moet sleutelen aan de fusie. Elke nieuwe fusie levert een ander uiterlijk en nieuwe statistieken op. Waar je begint met een bescheiden roster van veertien voertuigen, groeit dat al snel richting de vijftig. Fast Fusion nodigt je dan ook uit om zoveel mogelijk voertuigen te kopen en nieuwe combinaties uit te proberen. En om die voertuigen te kunnen kopen, moet je natuurlijk gewoon racen. Het is een simpele, maar o zo verslavende gameplayloop.

Lastig, pittig, duivels

Laat ik meteen duidelijk zijn: Fast Fusion is geen makkelijke game. De weinige tracks die de game telt, worden met krankzinnige snelheid gereden en een crash ligt constant op de loer. Zelfs de eenvoudigste cup wist mij al flink uit te dagen voor een eerste plek, en hoe verder je komt, hoe pittiger het wordt. Uiteraard helpt het als je een goede fusion hebt weten te creëren, maar makkelijk wordt het nooit. De belangrijkste modus is logischerwijs "Championship", oftewel de singleplayermodus. Elke cup bestaat uit drie races, en als jij de meeste punten scoort, win je de beker en ontvang je credits. Daarmee kun je dan weer wagens of nieuwe cups ontgrendelen. Ontgrendeld is ook echt ontgrendeld: je behoudt de content, maar je moet wel blijven kiezen waar je je credits aan uitgeeft. Spendeer je de credits naar willekeur, dan loop je het risico dezelfde cup nog een aantal keer te rijden. Denk dus na alvorens je de credits spendeert.

Zit je even krap bij kas, maar wil je tóch iets nieuws spelen? Dan is er nog Super Hero Mode. Of, zoals ik ‘m noem: “ik-trek-mijn-haar-uit-mijn-kop-modus”. De naam klinkt heldhaftig, maar geloof me: deze modus is ontworpen om je gek te maken. Je moet uiteraard weer winnen, maar dit keer verminderen jumps je boost- en schieldbalk. En je mag absoluut niet crashen, want dat resulteert in een directe failure. In andere woorden: dit is super ultra hard mode. Er is ook ruimte voor wat multiplayer, dit is immers de Nintendo Switch 2. Lokaal kun je aan de slag met vier spelers in splitscreen, en via Game Share kun je zelfs met twee consoles tegelijk spelen. Dat is echter alles wat multiplayer betreft. De online multiplayer ontbreekt. Ikzelf mis dat niet, maar ik kan me voorstellen dat sommige spelers dit als een gemis ervaren en het is dus belangrijk om rekening mee te houden.

Handjevol mensen bewijst: spektakel is mogelijk

Kleinschalige indieontwikkelaars winnen in rap tempo terrein. Vorige maand stond ik nog te juichen om Clair Obscur: Expedition 33, en nu is het Shin’en’s Fast Fusion dat met een klein team weet te imponeren. Fast Fusion klinkt fantastisch en ziet er nog beter uit. De omgevingen zijn origineel vormgegeven, grafisch is de game indrukwekkend en de stabiele 60 fps (zowel docked als handheld) is echt knap werk.

Zoals eerder benoemd; het aantal circuits is beperkt. Toch zijn ze stuk voor stuk van hoge kwaliteit. Elke omgeving is memorabel, zit vol slimme shortcuts en heeft zijn eigen unieke uitdaging. Het is zelden leuk om meerdere keren achter elkaar dezelfde track te rijden, maar bij Fast Fusion is dat absoluut geen straf. Voor een team van minder dan tien mensen is dit een prestatie van formaat.