Review: Fire Emblem Warriors Nintendo Switch

De laatste keer dat ik een Warriors-game speelde, deed ik dat op de originele Xbox, Dynasty Warriors 5. Veel van deze game kan ik me niet herinneren, maar ik weet wel dat het niet om het verhaal draaide. Dynasty Warriors is 'n van die games die het vooral moet hebben van gameplay in tegenstelling tot het verhaal. Ik hoor je al denken: "Geen verhaal in een Fire Emblem game?". En als dat is wat je dacht, dan heb je voor het grootste deel gelijk.

Even inkomen

Nadat ik de, grafisch gezien, prachtige intro had bekeken, werd ik blootgesteld aan het eerste level. In dit level was het de bedoeling dat ik alle belangrijke vijanden met de grond gelijkmaakte, omdat het kasteel waarin de personages wonen aangevallen wordt. Het eerste personage waar ik mee speelde was Rowan. Daarnaast kon ik ook nog kiezen om midden in een gevecht te wisselen naar zijn zus: Lianna. Ik begon al snel de eerste vijanden die voor me spawnden dood te maken, maar het viel me al snel op dat ze niet terug aanvielen en snel weer opstonden nadat ik ze had afgemaakt.

Toen ik mijn eerste echte tegenstander tegenkwam, eentje die w'l terug aanviel, werd het me wel duidelijk; de grote hordes vijanden die zich te allen tijde om me heen bevonden waren niet belangrijk, het draaide in de Warriors games voornamelijk om de sterkere vijanden. Zo krijg je constant missies met: "Val deze speciale vijand aan" of "Dood vijf van dit soort vijanden." Deze vijanden waren dan ook zo dood, maar ze gaven op zijn minst een beetje meer weerstand dan de anderen. Het eerste level had ik zo gehaald zonder enige moeite. De combo's in het spel bestaan voor het grootste deel uit twee knoppen, met daarnaast een aantal 'specials' die je kunt gebruiken.

Een beetje teleurgesteld

Na weer een cinematic gezien te hebben, ging ik door naar het tweede level. Een level dat erg veel op het eerste level leek. Zo was ieder deel van het level gewoon een grote kale vlakte zonder ook maar enigszins hoogteverschil. Op dit moment was ik een beetje teleurgesteld, ik rolde er namelijk met nóg minder moeite doorheen dan het eerste level en het gaf de indruk alsof er erg weinig moeite was gestoken in het maken van het spel.

In tegenstelling tot het, in mijn ogen, slechte leveldesign, is het vechten echt heel erg goed gedaan. Alle dingen die je kunt doen voelen erg soepel aan en de mini cinematics die plaatsvinden op het moment dat je een 'special' doet, geven erg veel voldoening. Als je dan al Rowan zijn attacks zat bent, dan kun je in het heetst van de strijd omwisselen naar Lianna. Het wisselen van personage gaat enorm soepel, zo kun je je dan ook makkelijk naar andere delen van het level verplaatsen zonder enige moeite. Daarbij krijg je de keuze om de game te draaien in twee verschillende modi. De game is te draaien in 60 fps, maar met een resolutie van 720p, of je kunt de game draaien op 30 fps, maar op 1080p.

De comeback

Een paar levels later begon ik toch weer de charmes van de Warriors games in te zien. Tegen deze tijd had ik al een hoop personages verzameld, waren de levels al wat interessanter geworden, de vijanden wat lastiger, en kwam er flink wat tactiek aan te pas. Het constant moeten wisselen van personage om er zo voor te zorgen dat je op de juiste momenten op de juiste plek op de map bent, voegt een leuke dynamiek toe aan het "hersenloos" rondslaan. Je krijgt namelijk constant nieuwe missies, die vaak ook door elkaar heen lopen. Het is dan ook te allen tijde belangrijk om de map in de gaten te houden en eventueel via het menu troepen naar de juiste plekken te sturen.

Ondanks dat je bij alle personages dezelfde knoppen aan het spammen bent, heeft Omega Force het toch voor elkaar gekregen om de meeste personages uniek aan te laten voelen en ieder zijn eigen krachten en speelstijl te geven. Helaas zie je niks van deze uniekheid terug in het verhaal. Het verhaal dat verteld wordt, voelt, ondanks dat de cinematics er heel goed uit zien, geforceerd en niet op zijn plaats.