Formula Legends review - F1 voor bobbleheads

Formule 1, ik kan er persoonlijk geen genoeg van krijgen. Mocht je onze socials volgen, dan heb je vast weleens gezien dat wij regelmatig trackside zitten. Komt er dus een Formule 1-game voorbij, dan zeg ik nooit nee. Veel zijn die games er echter niet, en dat zet kleinere ontwikkelaars aan het denken. Moet er namelijk niet meer concurrentie op de markt komen? Dat moment is aangebroken, want zie daar: Formula Legends, een bescheiden game die bestaat uit pure passie. Maar is passie voldoende? Je leest het in onze Formula Legends review!

Arcaderacer of sim-like?

In Formula Legends reizen we af naar diverse tijdperken binnen de motorsport. Van de vroege jaren ’60 tot het hedendaagse reglement, ze zijn allemaal vertegenwoordigd. Formula Legends is in geen enkel opzicht een gelicentieerde game, dus verwacht geen bekende koppen, maar eerder cheesy alter ego’s zoals Hans Troll en Charlie LeCreme. Want hoewel ontwikkelaar 3DClouds beweert geen gelicenseerde game te willen zijn, zien we toch bijzonder veel verwijzingen naar het echte leven. Dat komt terug in de liveries, sponsoren en ja, ook in de coureurs. Afijn, qua content kun je je hart ophalen met deze game. In totaal zijn er veertien circuits (losjes gebaseerd op echte banen), talloze coureurs en zeven tijdperken (onderverdeeld in sub-tijdperkjes) om doorheen te sjezen.

Bij het opstarten was ik eigenlijk direct in de war. Wat voor game is dit nou precies? Zonder assists is het haast een asymmetrische sim-like, waarbij je onder- en overstuur ervaart, wielen blokkeren bij het verremmen en je bijzonder snel in een spin raakt. Zet je echter ABS aan, dan nijgt het meer naar een arcade-racer. Op zich leuk, want je kunt binnen een handomdraai schakelen tussen gametypes, maar ergens ook verwarrend. Dat gezegd hebbendel; krijg je de mechanics een beetje onder de knie, dan heb je aan Formula Legends een vermakelijke en vooral uitdagende game.

Hoe zit het onder de motorkap?

Veel valt er niet te zeggen over Formula Legends als het op gameplay aankomt. Je kart over een circuit en probeert simpelweg de beker te winnen over een x-aantal races. Bandenstrategie is afhankelijk van het weer, het aantal rondes en de snelheid waarmee je een pitstop maakt. Pitstops zijn kinderlijk eenvoudig, waarbij je schade herstelt met een trigger, kunt bijtanken met een andere trigger en vier knoppen achtereenvolgend moet indrukken om de banden te wisselen. Lukt dat allemaal, dan ben je binnen no-time weer onderweg. Grappig is dat regen spontaan kan vallen, wat een race volledig op zijn kop kan zetten. Het weer heeft namelijk daadwerkelijk invloed op de wegligging van je wagen. Dat geldt ook voor bandenslijtage. Rijd je te lang door, dan verlies je grip, en ga je echt te ver, dan ploffen ze gewoon. Het is een simpel risk-reward-systeem, niet bijzonder, maar wel leuk gedaan.

Toch moeten we het even hebben over de performance, want die ligt niet helemaal op de racelijn. Textures laden opvallend traag in, waardoor je een groot deel van de tijd naar blurry omgevingen zit te kijken. En dat is zonde, want die omgevingen steken op zich best leuk in elkaar. Ook de collision detection is ronduit matig, waarbij je geregeld een wandje raakt terwijl je er duidelijk langs rijdt, of blijft hangen in een tegenstander zonder overmatig contact. En dat doet zeker afbreuk aan de ervaring. Raak je verwikkeld in een klein momentje van overstuur, dan betaal je daar direct een forse prijs voor. Op den duur werkt dat aardig op de zenuwen en dat is jammer, want de potentie zit er op zich wel in.