Review: Forza Motorsport 2 Xbox 360

Wie voor het eerst een Xbox 360 aanzet, zal waarschijnlijk schrikken van de hoeveelheid geluid die de witte doos produceert. Ook ik dacht bij mijn eerste 360-thuiservaring dat het dure apparaatje al meteen kapot was gezien de herrie. Afgelopen tijd produceerde de console echter nóg meer geluid. Niet vanwege een fout in Microsofts console, maar vanwege de game die erin zat. Forza Motorsport 2 parkeerde zich namelijk in mijn 360 en liet de motoren flink ronken en de wielen spinnen.

Ronkende motoren

Dat ronken kan op twee manieren. Ten eerste kun je voor een carrièremodus gaan, waarin je begint met het kiezen van een regio. Dit is van belang, omdat je op automerken uit de gekozen regio steeds meer korting krijgt. Vervolgens kies je een simpele auto, al komt dit neer op een toch al aardig snelle bak. Daarna kun je beginnen met racen. In het begin alleen in kleine toernooitjes, later in grotere wedstrijden. Voor elke wedstrijd en elk toernooi krijg je credits. Deze laten zowel jou als racer als de wagen waarmee je racet in level stijgen. Met hogere levels speel je bepaalde dingen vrij, zoals onderdelen om aan mee te mogen doen. Ook kun je met credits nieuwe auto's kopen of mindere auto's upgraden met nieuwe onderdelen, zoals een turbomotor. Daarnaast kun je de auto's een beetje pimpen. Je kunt ramen blinderen, je auto een kleurtje geven en eigen stickerontwerpen maken. Het upgraden van onderdelen is soms zeker niet misplaatst. Om aan bepaalde onderdelen te mogen meedoen, moet je namelijk een auto hebben die aan eisen voldoet, zoals het aantal PK's onder de motorkap.

Maar de carrièremodus is niet de enige optie. Ten tweede is er namelijk de arcademodus. In deze modus kun je kiezen tussen vrij racen, time trials en 'exhibition'. In deze laatste race je tegen andere computergestuurde racers om in de top drie te komen. Elke keer dat je een minitoernooi wint, unlock je het volgende toernooitje en krijg je er een nieuwe auto bij.

Realisme ten top

Nu zul je misschien denken dat de arcademodus helemaal niet bij Forza past, omdat het eerste deel ten slotte bekend staat als een realistische racegame. Vrees niet, de arcademodus is net zo realistisch qua racen als de rest van het spel. En omdat het een realistische game is en ik meer een arcaderacer ben, leek Forza 2 me op het eerste gezicht ook niet echt iets. Toch schroomde ik niet de controller te pakken, 'n van de ruim driehonderd snelle auto's uit te kiezen (wat een hele opgave was) en met de rechter trigger vol ingedrukt het hete asfalt te betreden. Eenmaal aangekomen bij de eerste bocht dacht ik er met gemak doorheen te kunnen. Dat verliep iets anders. De auto raakte in een slip, ramde vol tegen een muurtje en verloor daarbij de achterbumper. Je zou denken dat ik van mijn fout geleerd had en bij de tweede bocht zou remmen. Dit was de bedoeling, maar ook dit verliep niet geheel volgens plan. Een frontale botsing met de vangrail veroorzaakte flinke motorproblemen, waardoor het scheurijzer nog maar met pijn en moeite vooruit kwam. Herstarten was nodig, want dankzij dit schademodel kon ik niet meer verder. Eenmaal wat meer geoefend te hebben bleek een bekend spreekwoord gelijk te krijgen.

Moeilijke keuzes

Want naarmate ik meer speelde, werd ik beter en won ik meer wedstrijden. Hierdoor verdiende ik meer credits. Ik kocht betere wagens en merkte al snel dat niet elke auto hetzelfde reed. De ene auto was wat beter voor het bochtenwerk, de ander voor de lange rechte stukken. Hierdoor werd de keuze van een auto nog moeilijker. Ik moest nu niet alleen letten op m'n budget en wat er leuk uitzag, maar ik moest ook nog kijken of de auto wel een beetje paste bij mijn rijstijl en de wedstrijden die ik ging rijden.

Mooie bolides, kale omgevingen

Maar het realisme is niet alleen te vinden in het rijgedrag en het schademodel van de auto's. Ook de vormgeving van de auto's is weer natuurgetrouw. Elke auto is tot in detail nagemaakt. Wat wel jammer is, is dat de omgevingen er niet net zo goed uitzien als de auto's. Natuurlijk waaien er stofwolkjes op als de auto door het zand rijdt en is er schaduw, maar de omgevingen zijn allemaal een beetje kaal. Zo heb je af en toe alleen weilanden om je heen met hier en daar wat boompjes en een huis. New York is daarentegen wel een goedgevulde raceomgeving. Het is echter wel jammer dat het daarbij blijft.

Lastig

Omdat het vooral in het begin een lastige game kan zijn, zijn er tal van mogelijkheden om de moeilijkheidsgraad aan te passen. Er is onder andere keuze uit het aangeven van de perfecte racelijn en 'stability control'. De instellingen hebben ook invloed op het aantal credits dat je na afloop krijgt; weinig hulpmiddelen staan voor meer credits. Ook de AI is van niveau te veranderen. Dit is misschien weleens nodig, want de computergestuurde racers dragen hun steentje bij aan het realisme. Ze rijden niet altijd perfect, racen ook tegen elkaar en houden rekening met jouw positie ten opzichte van henzelf. Mochten deze racers je toch te makkelijk zijn, kun je het ook in de multiplayer proberen. Deze is zowel lokaal als via Live te spelen en werkt zoals het hoort. Een leuke toevoeging aan Xbox Live is dat je eigen auto's te koop kunt aanbieden. Zo kun je jouw opgepoetste wagens voor een hoog bedrag verkopen of juist zonder al te veel moeite een pareltje aanschaffen.