Herdling review - De goede herder kent zijn schapen

Durf ik mezelf een dierenvriend te noemen? Met een bepaalde vorm van schuldgevoel wel. Ik kan enorm genieten van het gezelschap die een hond of kat levert en wanneer ik de koeien in de wei zie staan, dan overvalt me toch vaak een tevreden gevoel van rust. Er is geen natuurdocumentaire die ik voorbarig zou afslaan en de exotische beestjes bij de naampjes noemen is iets wat mij gebruikelijk goed afgaat. Ja, wanneer ik het ooit voor elkaar krijg om te stoppen met het verslinden van kip en vis, dan durf ik me met volle zekerheid een dierenvriend pur sang te noemen. Dat neemt verder niet weg dat ik het beste met de diertjes voor heb. Iets wat alleen maar duidelijker werd in mijn playthrough van Herdling waarin ik ondanks de oogrollende ontstemming met de gameplay toch telkens de extra stap zette om mijn geliefde mormels heelhuids door de wildernis te loodsen.

Flowerpower

In Herdling speel je als een zwerversjochie met niks te verliezen. Geen naam, geen familie en geen vast dak boven je hoofd. Nadat je in het midden van de nacht wakker wordt onder de gebruikelijk brug waar je de avonden doorbrengt, ga je op onderzoek uit. Er komen namelijk vreemde geluiden uit de steegjes. Ditmaal niet de dronken daklozen die precies weten hoe overheden daadwerkelijk in elkaar steken, maar iets anders - iets simpelweg beestachtig. Je komt al snel in contact met je eerste calicorn. Deze gehoornde beesten met volle vachten torenen hoog boven je uit, maar zijn zo vriendelijk als een babygeitje bij de lokale kinderboerderij. Al snel kom je er een paar tegelijkertijd tegen en via de magische muurtekeningen kom je erachter dat ze erg graag naar huis willen. Waar dat is? Het hoogste punt van de berg en daar voorbij. Zo geschiedde begint je reis, want ze hebben jou het beroep van veehoeder toevertrouwd.

Van hobo naar herder - dat is nogal een promotie. De gameplay van Herdling is dan ook uniek te noemen. Je positioneert je achter de calicorns en je stuurt ze aan. Dit is even wennen. Ontwikkelaar Okomotive wil graag een minimalitische UI hanteren, dus er is in de beginfase veel vallen en opstaan aanwezig. Of in het geval van Herdling wil dat zeggen dat je de doerak die vooraan stond uit de bosjes moet vissen. Spelenderwijs kom je steeds meer te weten over de wereld en welke opties je hebt. Okomotive gebruikt graag felle kleuren in het nuchtere berglandschap om aan de speler door te geven wat ze hem/haar graag zien doen. Door de blauwe bloemen stampen is een positief iets - je krijg er letterlijk een boost van. Kleurt de rug van een calicorn rood, dan weet je dat er iets niet helemaal goed gaat. Op een subtiele wijze weet je in Herdling wat er van je wordt verwacht, omdat de wereld letterlijk een dialoog met je voert, maar dan zonder ook maar een woord te spreken.

Dat is namelijk een groot onderdeel van Herdling. Het is een verhaalgedreven ervaring, maar als je de woorden op een A4-tje zou printen, dan verspil je geen druppel inkt. Er wordt namelijk niet gepraat in deze indiegame. Okomotive laat spelers zelf invullen wat er precies gaande is, maar stimuleert tegelijkertijd wel de zintuigen. Herdling ziet er namelijk fantastisch uit. Niet per se op het gebied van grafische spierballen. Het is juist de persoonlijke stijl die de game zo'n nette look geven. De soundtrack weet dynamisch met de speler mee te bewegen en de kunststijl barst van de persoonlijkheid. Het is een game die lang blijft hangen, dankzij de stijlvolle presentatie en de aangrijpende verhaallijn. al komt er veel meer bij kijken dan simpelweg je ogen uitkijken en hopen op het beste.

Wolf in schaapskleren

Natuurlijk maak je deze reis niet zonder slag of stoot. Als het allemaal zo gemakkelijk zou zijn, dan waren deze harige ossen wel zelf de berg opgewandeld. Maar de wildernis zit nou eenmaal vol met gevaren. De wereld van Herdling is ook het broedgebied van gigantische roofvogels die zonder pardon krassen uitdelen. Daarnaast zijn de bergtoppen na eeuwen aan harde windvlagen ook niet meer de stabiele gronden die ze ooit waren. Qua gameplay verandert de loop niet zozeer; je moet nog steeds jouw kudde door deze verraderlijke gebieden leiden. Tip van flip: slow and steady wins the race. Het is bijzonder dat, ondanks de simpliciteit van de uitdagingen, ik toch wel ik toch wel met enige kramp in m'n vingers mezelf en de calicorns erdoorheen sleepte. Het is nagelbijtend om je waggelende bende langs een ravijn te loodsen, waarvan je weet dat een van die stinkerds wel eens de neiging kan hebben om lekker tegendraads naar links te leunen. Het recept voor een paar grijze haren bij de speler.

Dit is zowel een plus- als een minpunt. Ja, ondanks de eenvoudigheid ervan was ik alsnog zo diep verzonken in Herdling, dat ik mezelf streng de verantwoordelijkheid oplegde om ervoor te zorgen dat iedereen veilig door kon lopen. Toch hunkerde ik zo nu en dan tijdens deze relatief korte ervaring naar wat meer diepgang. Kijk, de controls van Herdling zijn vrij onorthodox. Heb je ooit wel eens in een armzalig bootje lopen dobberen in een of andere zoetwaterplas? Je weet wel, dat alles richtingen ineens andersom moeten worden opgevat en je daardoor een paar keer de oever in vaart. Diezelfde learning-curve is aanwezig in Herdling. Je voert de boel van achteren aan en het is even wennen, voordat je deze herdersgameplay onder de knie hebt. Echter, het moment dat je comfortabel bent om als haantje de achterste de clan aan te sturen, is ook het moment dat je hoopt dat de gameplay iets verder wordt uitgebreid. Dat moment gaat alleen nooit komen. En omdat er niet echt een daadwerkelijke evolutie plaatsvindt, heb je in de tweede helft van de game ook het idee dat het tempo erg laag komt te liggen. Wellicht een optische illusie, omdat je gewoon niet echt meer wordt uitgedaagd op het gebied van gameplay.

De goede herder kent zijn schapen

Ja, dat zijn nogal kritiekpunten. Daarbij moet ik ook even de speelduur en de adviesprijs erbij pakken. Dit doe ik niet snel, aangezien er eigenlijk geen peil op te trekken is wat voor mensen nou precies volstaat als 'waar voor je geld'. Toch is het in het geval van Herdling wel nodig om te benoemen dat de gehele reis je geen enkele dagen gaat kosten. Sterker nog, deze game pomp je er binnen een avondje wel uit. Minder dan vier uur had ik nodig om de game in z'n geheel uit te spelen en Okomotive vraagt samen met uitgever Panic toch wel een flink prijsje. Via Steam wordt normaliter €23,79 verlangd. Dit vind ik nogal een steile prijs voor een titel die snel door te lopen valt en gezien de opbouw ook nou niet bepaald veel replay value heeft als een USP. Toch bleef ik na m'n ervaring met Herdling met bijzondere complexe en over het algemeen positieve gevoelens eventjes op de bank zitten.

Ik denk wat Herdling de doorslag geeft, is wat je er zelf thematisch eruit kan halen. Kijk, in mijn leven van nu toch net eventjes wat meer dan twintig jaar zijn er diverse dieren op mijn pad gekomen die een impact hebben gemaakt. Sommige zijn al vertrokken naar een eeuwige rustplek, anderen lopen hier nog vrolijk de boel te verstieren. Herdling voelde enorm als een verwijzing naar hoe het is om te zorgen voor iets wat compleet afhankelijk is van jouw leiderschap en directie. Het kan zijn dat ik het hier gruwelijk mis heb, maar dit is gebonden aan een cryptisch verhaal zonder ook maar één woord te spreken. De speler haalt zelf eruit wat voor hem/haar relevant is. En toch het moment dat ik zelf de keuze kreeg om mijn eerste calicorn te vernoemen naar de eerste hond die ik ooit heb gekend, was ik ervan overtuigd dat de pure intenties van Okomotive hier lagen. Het kunnen reflecteren op de reis die je maakt met je geliefde huisdieren van start tot einde.