Hollow Knight: Silksong review - Meesterlijke Metroidvania

Hoe doe je dat? Een vervolg uitbrengen op een game die volgens vele gamers al het toppunt van het Metroidvania-genre is? Niet alleen stond deze gigantische taak op Team Cherry te wachten, ze namen ook ruim de tijd ervoor. De ontwikkeling van deze sequel duurde meer dan zeven jaar. Ongehoord en ongekend - vele gamers zijn in de tussentijd verloren geraakt door de krankzinnigheid die ze hebben opgelopen; of ze hebben permanente huidproblemen door het toepassen van alle clown make-up. Ja, het heeft ondertussen kunnen bezinken, maar Hollow Knight: Silksong is hier. Een onwerkelijke game en het ongeloof groeit eigenlijk alleen maar na elk gespeeld uur. Waar ik het over heb? Dat lees je in de review van Hollow Knight: Silksong.

Zacht als zijde

Waar je in de originele Hollow Knight jezelf bezighield met een afdaling, staat in Silksong juist een poging om naar boven te klimmen centraal. De kersverse protagonist Hornet is gevangen genomen door de inwoners van het behekste koninkrijk Pharloom, maar ze weet snel te ontsnappen. Ze is flink verzwakt en heeft veel vragen. Voornamelijk de stelling 'why me' blijft hangen. Hornet weet dat het moment dat ze ervoor kiest om terug te vluchten naar haar vertrouwde thuishaven, dat ze wederom wordt opgejaagd. De enige weg is dus naar boven. Het acrobatische lid van de arachnoïdea-familie is op jacht naar de waarheid. Ze stelt genoeg vragen; ze is niet doofstom zoals de holle ridder uit het origineel. Echter, tijdens de klauterpartij naar de top ziet ze dat niet alleen haar leven wordt beïnvloed door de druk van het royale systeem. Het corrupte web reikt verder dan het oog toelaat.

Hollow Knight: Silksong bevat een wereld die je vanaf moment één bij de strot pakt en daarna pas weer loslaat als je de credits hebt zien rollen - en zelfs dan kan je het argument maken dat je blijft plakken als een vlieg op een lepel honing. Sinds de release zijn mijn dagen met de Metroidvania voorbij gevlogen. Het is bizar hoe makkelijk het is om jezelf compleet te verliezen in deze insectachtige setting. Om te beginnen ziet Silksong er schitterend uit. De pracht en praal op je scherm is om in te lijsten. Je kan elke uithoek van deze game vastleggen en het zou geweldig dienen als een wallpaper. Deze visuele kunsten worden bijgestaan door animatiewerk van de hoogste orde. Alles vloeit fantastisch en de kracht van de bewegende tekeningen zijn altijd goed op te merken. Het detailwerk is ongekend en de interactiviteit die je treft binnen de wereld doet je versteld staan.

Daarnaast moeten we het hebben over de audio in Hollow Knight: Silksong. Nogmaals: echt bijzonder goed. Van het geinige gemompel die de NPC's slaken tot de sissende bedreigingen die de wilde beesten op je afvuren - het past allemaal precies in de visie die Team Cherry voor dit crue milieu in gedachten heeft. De audio is niet alleen genot voor het oor; het dient een informatief doel. Elke keer weet je precies waar je mee te maken hebt. Het gegrom verklapt de aanwezigheid van een monsterlijk type buiten je gezichtsveld, terwijl het vriendelijke gezang een lokroep is voor een moment van rust. Verder keert Christopher James Larkin terug voor de soundtrack en als je de originele Hollow Knight hebt gespeeld, dan weet je dat dit goed nieuws is. Ik durf te claimen dat Larkin een van de beste soundtracks ooit heeft gemaakt in Hollow Knight: Silksong. Period. Het sprookjesachtige sounddesign heeft in het algemeen de neiging om snel generiek aan te voelen, maar de expertise van deze meestercomponist schijnt hier door met vakmanschap waar je u tegen zegt. Ik betrapte mezelf vaak zat op het feit dat ik simpelweg op een bankje ging zitten - zowel in-game als thuis - om simpelweg te genieten van de emotionele mokerslag die een soundtrack heet.

Float like a butterfly

Metroidvania's zijn qua gameplay-loop in drie belangrijke stukken te hakken. Voordat we met het daadwerkelijk hakken, snijden en steken beginnen, wil ik eerst de platforming onder de loep nemen. Hornet is een stuk mobieler dan de Hollow Knight uit het gelijknamige origineel. Ze is sneller en leniger, waarbij de speler meteen toegang krijgt tot een divekick. In principe begin je dus niet met een rechttoe rechtaan moveset, maar eentje die meteen jouw inschattingsvaardigheden op de proef stelt. De divekick geeft je namelijk een schuine trap die je natuurlijk moet inzetten om bepaalde platforming-uitdagingen te overwinnen. Dit is kenmerkend voor de rest van de game. Mocht je heel erg gewend zijn geraakt aan de voorganger, dan moet je even schakelen. In Silksong voelt de bewegingsvrijheid van Hornet uitstekend aan, mits je jezelf de tijd gunt om te wennen aan de ongeremdheid. Je racet namelijk als een libelle met een jetpack over de graslanden, maar zoals een andere spinachtige held ooit zei: ''with great power comes great responsibility''. In dit geval is het dus jouw verantwoordelijkheid om niet als een debiel overal langs te hollen, anders kan je al snel een aantal stekels uit je achterste trekken.

Want Hollow Knight: Silksong heeft ook voor de ervaren platform-rot genoeg in huis om interessant voor de dag te komen. Uiteraard ontgrendel je gaandeweg in deze Metroidvania meer vaardigheden, waardoor het allemaal stapsgewijs complexer wordt, maar het is vooral de creativiteit en de feilloze uitvoering van de concepten die ervoor zorgen dat Silksong straalt in de platforming. Je zintuigen worden op de proef gesteld, waarbij concentratie en compositie noodzakelijk zijn, mits je een beetje vaart wilt maken in je doldwaas gedartel. Je moet nauwkeurig aan de slag gaan, maar alles werkt hoe het hoort. De controls voelen goed, de verplaatsing van Hornet is logisch en de creativiteit van de uitdagingen is keurig in orde. Je kan deze platforming-secties aanvliegen hoe het hoort, maar jouw eigen inventiviteit wordt op prijs gesteld. Een aantal keer kwam het voor dat ik middels de interactie binnen de wereld - zoals het pogosticken op de spijkers van de begane grond - toch ergens terecht kwam waar ik nog niet helemaal hoorde te zijn. De ruimte is er en mede dat maakt van Silksong een platforming joy.

Sting like a bee

Hornet is een apex predator die het opneemt tegen andere beesten, verloren schimmen en ander schorriemorrie in het koninkrijk van Pharloom. Gewapend met een naald en een vurige passie voor het penetreren van voorbijgangers ga je op pad. De gameplay is hier wederom messcherp. De pixel-perfecte hitboxes en razendsnelle inputs geven je enorm veel controle tijdens de uitdagende schermutselingen. De mobiliteit speelt ook hier weer een grote rol, waarbij jezelf goed positioneren cruciaal is voor de listigere gevechten. Je melee-aanvallen voelen sterk en responsief aan. Je ziet de vijanden actief reageren op schade en ze worden regelmatig terug geduwd. Elke klap die je verkoopt zorgt ervoor dat je silk opbouwt. Dit spul kun je inzetten om jezelf te genezen of om speciale vaardigheden in te zetten. Onder het mom van de aanval is de beste verdediging kun je vijandelijke barrages ook afweren door precies op hetzelfde moment terug te slaan. Ondanks de simpele basis bevat de combat in Hollow Knight: Silksong veel diepgang. Dit komt ook dankzij de gevarieerde line-up aan mobs met hun eigen movesets en memorabele eindbazen vol met pit en spektakel.

Maar je hoeft niet per se de koe bij de hoorns de vatten als het gaat om de combat in Hollow Knight: Silksong. Je krijgt namelijk toegang tot talloze tools die jou het leven net een stukje makkelijker kunnen maken. Dit kunnen vrij simpele items zijn, zoals splijtende speren en puntige valstrikken, maar later in de game tref je mechanisch diepgaandere items op je pad. Denk maar aan een robotvliegje die jouw dichtstbijzijnde opponent bestookt of een automatisch geweer dat jouw losgeld met een dodelijke snelheid afvuurt. Het is heerlijk om een plan te smeden en vervolgens de destructieve resultaten te zien op het slagveld. Daarnaast kennen de tools veel interactie met elkaar. De ondersteunende items - oftewel je charms - geven je over het algemeen defensieve opties, maar soms kun je ze juist offensief inzetten. Geef jezelf een schild terwijl je jezelf geneest, maar combineer dat met een AoE-aanval wanneer je de animatie uitstapt. Pak er nog een charm bij die het healen versnelt en je kan zo vijanden tot moes stampen door jezelf simpelweg te herstellen. Of wellicht hou je van passieve schade aanrichten, dan raad ik je aan om het gif van tarantula's over je items te smeren. Niet alleen je tools, maar ook je eigen buff drankjes geven je een ziekmakende uitstraling.

Dit alleen al zou genoeg zijn voor een fantastische combat-ervaring, maar Team Cherry doet nog een felrode kers op deze smaakmakende taart. Tijdens je avonturen ga je Crests vinden. Je weet wel - het masker dat Hornet draagt, zodat de kinderen niet huilen als ze langsloopt. Echter, de Crests die je tegenkomt gaan jouw uiterlijk niet veranderen. Integendeel, je ziet er precies hetzelfde uit na de acquisitie. Je krijgt iets veel mooiers: compleet nieuwe movesets. Je kan ervoor zorgen dat Hornet precies speelt zoals de kleine ridder uit het origineel of je kan het beest in je loslaten en als een bruut te werk gaan. Ik spendeerde een merendeel van mijn tijd met de Crest of the Reaper wiens moveset mij iets zwaardere aanvallen gaf, maar ook de mogelijkheid om vijanden makkelijker van mij af te slaan, waardoor ik meer controle had over het slagveld. Ik kan niet wachten om te ontdekken wat de combat nog meer in petto heeft. De mogelijkheden zijn eindeloos. Is er dan geen smetje te vinden? Nou, ik wil wel een notitie achterlaten voor de spelers die nog aan dit avontuur gaan beginnen. De beginnende uren in Hollow Knight: Silksong en een aantal specifieke eindbazen kunnen genadeloos aanvoelen. In deze area's wordt elke fout afgestraft en moet je een verkeerde inschatting vaak bekopen met je leven. De paden naar de uitdaging zijn al listig genoeg en het kwijtraken van je zuurverdiende pareltjes kan soms demotiveren. Maar weet dat het gevoel van overwinning hierdoor ongeëvenaard is. De louterende beleving van jezelf staande houden tegenover overmachtige tegenstanders in soms ronduit onmogelijke scenario's is een recept voor dopamine tanken tot je erbij neervalt.

Het mooiste wordt gevonden wanneer je het niet zoekt

De combat en platforming zijn stuk voor stuk enorm sterk. Het is een feestje om door Silksong te spelen, maar grappig genoeg is dat niet eens het allersterkste punt van deze actievolle platformer. Als ik in een notendop moest vertellen, waarom ik zo geniet van deze game, dan zou ik het met deze quote samenvatten: niet iedereen die dwaalt is verdwaald. Thanks, Tolkien. Ik wist wel dat jouw eeuwige wijsheid nog een keer van pas zou komen. Jezelf verliezen in Silksong is niet moeilijk. Soms voelt het alsof de tunnels zijn ingestort en dat je vastzit op een hopeloos eind. En toch vind je elke keer weer iets waardoor je met een mond vol tanden naar je scherm zit te turen. Zoveel emoties komen los tijdens het spelen van Silksong. Het gevoel van ontzag overviel mij toen ik de grandioze Citadel betrad en de devotie rondom godhood om mij heen zag. Ik werd geteisterd door een diepe droefheid toen ik de stapels aan uitgeholde karkassen op de stoep van de eens bruisende samenleving zag liggen. En ik kon de afschuw niet van mij afschudden toen de verknipte zijde-experimenten op de achtergrond tot mij doordrongen.

En toch tussen al deze grootse gevoelens is het de intimiteit die Hollow Knight: Silksong ronduit briljant maakt. De frappante personages die we NPC's noemen komen veelzijdig voor in Pharloom en ze openen vaak de weg naar nieuwe side-content. Het is iets gestroomlijnder dan in het origineel, maar niet minder impactvol. In jouw quest om de confrontatie op te zoeken met etherische wezens zijn het de alledaagse figuren die je helpen herinneren waarom je doet wat je doet. Waarom je helpt, terwijl het niet van je wordt verwacht. Het te hulp schieten van de NPC's behoort niet alleen tot mijn favoriete herinneringen in Silksong zelf, maar in mijn gamende carrière an sich. Hoe kon ik nee zeggen tegen het vlooiencircus en hun verzoek om hun jeukende puppy's terug te fluiten? En wat te denken van de naive maar oh zo aandoenlijke Sherma wiens positieve houding en jingle zo aanstekelijk werkte, dat ik niet anders kon dan glimlachen wanneer ik het gezang fah-re-doo-la-si-ma-net in de verte hoorde. Om nog maar te zwijgen over de schattige nederzettingen vol met laagdrempelig leven die dienen als een reminder waarom je niet alleen voor jezelf strijdt, maar voor alle insecten die recht hebben op een beter bestaan.