Hollowbody review - Heerlijk nostalgische horror

Als je vaker mijn reviews en artikelen hebt gelezen, of misschien nog wel mijn streams hebt gekeken, weet je dat ik gek ben op horrorgames zoals Silent Hill en Resident Evil. Onlangs heb ik een game mogen reviewen die dus perfect in mijn straatje past. De ontwikkelaars van deze game hebben hun inspiratie voor een groot deel namelijk bij mijn favoriete games gehaald. Of dat betekent dat ik deze horrorgame ook geweldig vind, lees je in deze review van Hollowbody!

Humans will be humans

Gelukkig zijn we inmiddels gewend aan doomscenario’s over de toekomst, want Hollowbody heeft weer een mooie voor ons in petto. Als er een mysterieuze ziekte uitbreekt in een aantal grote steden, reageert de mensheid precies zoals je zou verwachten. Ze evacueren de ‘belangrijke’ mensen uit de steden, zetten er torenhoge muren omheen en bombarderen de steden plat. De geluksvogels die de bombardementen overleven, blijven achter in de steden om langzaam te verhongeren. Je volgt het verhaal van Mica, die haar zus moet vinden net buiten één van de vervallen, verlaten steden. Door een storm komt ze echter onbedoeld in de stad zelf terecht, achter een ondoordringbare muur. De stad blijkt al snel niet zo verlaten te zijn als ze dacht.

Hollowbody combineert een futuristische wereld, compleet met vliegende auto’s en hoge wolkenkrabbers, met de grimmige sfeer van een vergeten, vervloekte stad. Als je eenmaal in de stad bent, valt het futuristische stuk grotendeels weg, afgezien van een aantal handige gadgets die je bij je hebt. Hiermee kun je bijvoorbeeld zien hoe iemand overleden is als je een lijk tegenkomt en wat voor beroep deze persoon had. Daarnaast heb je een apparaat bij je om radiosignalen op te vangen, waarmee je af en toe delen van de tragische levens van de stadsbewoners terug kunt luisteren. Een mooie toevoeging die de grimmige sfeer nog eens versterkt en je echt de wanhoop van de achtergebleven mensen laat beleven.

Eindeloze nachtmerrie

Afgezien van de spannende en nare sfeer die je constant achtervolgt in Hollowbody, zit er dus ook veel emotie in de game. De ontwikkelaars hebben er veel moeite in gestoken om de achtergrondverhalen van de spookstad op diverse manieren te vertellen. De tragische, wanhopige sfeer die je door de hele game heen blijft voelen, doet me sterk denken aan Silent Hill 2 en 3. En dan heb ik het nog niet eens over de art style en de muziek, maar echt puur en alleen de sfeer en de onderliggende emotie. Het is alsof jij je door een oneindigende nachtmerrie heen worstelt die je met de meest donkere kanten van het leven confronteert.

Nu we toch de vergelijking aan het maken zijn met de oudere Silent Hill-games, zal ik daar nog even op doorgaan. Het was natuurlijk al bekend dat de ontwikkelaar de inspiratie voor Hollowbody uit klassiekers zoals Silent Hill en Resident Evil heeft gehaald, maar dat wordt wel vaker gezegd. Van alle games waarvan de ontwikkelaar dit zegt, is dit de eerste waarbij ik ook echt het gevoel kreeg dat ik Silent Hill 2 of 3 aan het spelen was. De graphics en artstyle zorgden er sowieso al voor dat ik het gevoel had dat ik een PlayStation 2-game aan het spelen was. En dat bedoel ik zeker niet negatief. Het was voor mij juist een heerlijk nostalgisch gevoel en ik vond het ook perfect bij de game passen.

Een Silent Hill kloon of toch niet?

De meest verschrikkelijke maar ook de meest effectieve factor uit Silent Hill 2 komt ook terug in Hollowbody: camera angles die het bloed onder je nagels vandaan halen. Ik heb hier echt een haat-liefdeverhouding mee. Ze zijn super effectief en belangrijk voor de spanning die de game juist zo goed maakt, maar man wat zijn ze frustrerend soms. Zeker als er een of ander monster achter je aan zit dat ineens uit het niets verschijnt en je dan ook nog eens een hoek in jaagt waar de camera precies doet wat je niet wilt. Verschrikkelijk, maar briljant. De besturing maakt dit ook niet veel beter helaas, aangezien deze soms nogal sloom aan kan voelen, zeker als je opgejaagd wordt. Dat is voor nu eigenlijk het enige puntje van aandacht dat ik echt heb voor de game, de besturing kan nog wat beter. Op sommige momenten moest ik eerst een paar rondjes lopen voor een deur of object voordat ik er iets mee kon doen, omdat ik er net niet goed voor stond. Daarnaast klopt de tekst soms nog niet. Dan staat er bijvoorbeeld ‘pickup’ terwijl je een deur wil openen, of juist andersom. Geen ramp, maar wel een beetje verwarrend. Voor de rest ben ik eigenlijk maar één keer een bug tegengekomen. Het beeld bleef hangen op een bepaald frame, waardoor ik niet meer verder kon en dus mijn vorige save moest laden. Maar dat was alles.

Ten slotte is het sound design in Hollowbody steengoed en ook dit geeft weer sterke Silent Hill-vibes. De muziek is subtiel en sinister en ook wanneer er niet echt muziek te horen is, is er een soort dreunend, zoemend achtergrondgeluid aanwezig dat echt een mega ongemakkelijk gevoel geeft. Nu vraag jij je misschien af: is Hollowbody dan gewoon een Silent Hill-kloon? Persoonlijk zou ik zeggen van niet, aangezien het verhaal van de game erg origineel is en weinig overeenkomsten heeft met de Silent Hill-games. Ja, als je alleen kijkt naar hoe de game eruitziet en hoe hij speelt, zou je het een kloon kunnen noemen. Toch vind ik dit zelf helemaal niet storend en heb ik juist enorm genoten van deze nostalgische game-ervaring.