Jotunnslayer: Hordes of Hel review - Vallen en weer opstaan

Vorig jaar was ik helemaal geobsedeerd door een roguelike bullet hell die gebaseerd was op de Noorse mythologie. Het is dan ook niet vreemd dat Jotunnslayer: Hordes of Hel in mijn schoot werd geworpen. Met gevaar voor eigen leven ben ik in de vijandelijke werelden gedoken om de reuzen te verslaan. Uiteraard stap ik daarbij in de schoenen van verschillende personages, want de game weet een goede eerste indruk te maken. De grote vraag is of dat genoeg is om obsessief met Jotunnslayer: Hordes of Hel aan de slag te gaan. Dat antwoord vind je in deze review.

Je hebt een taak te volbrengen

De negen werelden die door de wereldboom Yggdrasil met elkaar zijn verbonden worden volledig door vijanden beheerst. Het is aan jou om telkens naar Niflheim, Muspelheim, Jotunheim, Svartalfheim en Helheim te vertrekken om voor ruim twintig minuten te overleven en de eindbaas van de wereld te verslaan. Elke wereld heeft een eigen map die een unieke lay-out kent. Je leert de game kennen met Nilfheim en deze map is dan ook een groot vierkant zonder al te veel obstakels. Het is daardoor eenvoudiger om de vijanden te ontwijken en ze te verslaan. Svartalfheim is een stuk kleiner qua speelveld, omdat je te maken hebt met spoorlijnen en deuren die je telkens moet openen. Wat opvalt is dat de negen werelden van de Noorse mythologie niet allemaal in de game zitten. Aangezien Jotunnslayer: Hordes of Hel nu uit de Early Access stapt had ik verwacht dat in ieder geval Vanaheim en Alfheim beschikbaar zouden zijn. Ondanks het gemis van die twee werelden, bieden de huidige vijf genoeg content voor deze roguelike bullet hell.

Elke wereld kent namelijk vier verschillende moeilijkheidsgraden. Alleen Nilfheim heeft nog een extra moeilijkheidsgraad, omdat je via de eenvoudigste optie kennis maakt met alle gameplaysystemen. De uitdaging zit hem niet bij medium of hard, maar juist bij de insane moeilijkheidsgraad en de Endless-optie. De naam zegt het al, maar bij Endless moet je zo lang mogelijk overleven en eindigt het pas als je sterft. Normaal gesproken ben je in dit soort games alleen bezig met overleven, terwijl je de aflopende of juist oplopende timer in de gaten houdt. Jotunnslayer: Hordes of Hel doet dit net eventjes wat anders, want je bent verplicht om quests af te ronden. Je komt altijd verschillende quests tegen en je mag zelf de moeilijkheid bepalen. Het ene moment ben je daardoor paddenstoelen of drinkbekers aan het verzamelen, terwijl je op een ander moment grotere vijanden moet zien te verslaan. Als beloning krijg je muntstukken en een maaltijd, zodat je levensbalk weer wat wordt opgevuld. Tijdens een level kom je ook wat kistjes tegen die een bepaalde bonus geven en een gouden imp, die muntstukken achterlaat.

De goden staan aan je zijde

Wanneer je alle quests op tijd hebt afgerond, is het tijd om de eindbaas van de map op te roepen. De eindbazen zien er luguber uit en passen goed bij de werelden. Sowieso hanteert de game een realistische en donkere stijl. In Svartallheim vecht je met een grote Construct Jotunn. Met zijn vuurwerper probeert hij je te verbranden, terwijl hij ook nog een grote cirkelzaag heeft. De eerste eindbaas die je tegenkomt, is de nog vriendelijke Bone Jotunn, een reus die uit beenderen en schedels bestaat. De eindbazen zitten goed in elkaar en breiden hun aanvalspatroon met elke moeilijkheidsgraad een stukje uit. Door de stijl van de game is het verslaan van een eindbaas niet vanzelfsprekend. Door de vijanden te verslaan krijg je kristallen die de experience opleveren. Met elke level-up is het aan jou om een autocast ability of een passieve ability van een god of je eigen klasse te kiezen. In totaal mag je twee autocast abilities van je class gebruiken en drie goddelijke. Qua passieve abilities word je niet belemmerd, want daar kun je ongelimiteerd gebruik van maken. Uiteraard ben je wel gebonden aan het level dat je hebt bereikt, waardoor je verplicht bent om keuzes te maken. Wat werkt voor het overleven en het voltooien van de quests werkt niet per se voor het gevecht met de eindbaas. Het omgekeerde is ook het geval, want ik had in Muspelheim moeite om te overleven om vervolgens binnen een minuut de eindbaas te verslaan. Om je wat meer keuzevrijheid te geven krijg je de optie om de krachten van de goden te verbannen en mag je de selectie verversen. Hoe vaak je dit mag doen ligt aan de bonussen van de kistjes, de passieve abilities en hoe je de skill points hebt besteed.

Jotunnslayer: Hordes of Hel kent in totaal acht goden en het is fijn om te zien dat het niet alleen de meest populairste Noorse Goden zijn. Natuurlijk kunnen we niet om Thor, Freya, Loki en Odin heen. Maar ook de dwergenbroeders Brokk en Sindri zijn aanwezig en drie onbekendere goden: Skadi, Njord en Nidhogg. Vooral de Njord, de god van de zee, heeft enkele toffe autocast abilities. Zo ramt een schip de vijanden of slaan de tentakels van een zeemonster in het rond. Het geld dat je hebt verzameld wordt aan het eind van de map omgezet in skill points. De hoeveelheid munten die je nodig hebt voor een skill point wordt steeds hoger, waardoor het wat lastiger wordt om alles direct vrij te spelen. Hoe je de skill points besteed is volledig aan jou, want je hebt meerdere keuzes. Elke god heeft een aantal permanente passieve upgrades die voor alle personages gelden. Ik heb hier vooral de punten aan besteed, omdat je dan met ieder personage sneller kan lopen of aanvallen. Je kunt er ook voor kiezen om de autocast abilities te verbeteren, waardoor je ze tijdens een run kunt upgraden naar een hoger level. Hetzelfde geldt voor de specifieke passieve abilities. Je hebt dus meer dan genoeg keuze, maar het is niet zo dat je alles moet upgraden. Het werd mij al snel duidelijk dat ik voor elke class en eindbaas ongeveer twee favoriete builds had. Als je een bepaalde autocast van een god nooit gebruikt, hoef je deze ook niet te verbeteren. Mocht je niet tevreden zijn dan is het gratis om alle skill points terug te vragen.

De classes bieden progressie

Een bullet hell is niet compleet als je niet kunt kiezen uit verschillende personages of classes. Je kunt dan ook aan de slag met zes personages die allemaal hun eigen vechtstijl hebben. Als ik de namen opnoem dan krijg je al daar al een goed beeld van. Je hebt de Berseker, Seeress, Revenant, Flame Sister, Warden en de Kinslayer. Ik zal er even twee uitpakken om aan te tonen hoe verschillend ze zijn. Ik was per direct verliefd op de Revenant, omdat hij vijanden neerschiet met zijn boog en ondertussen wordt vergezeld door een spirit wolf. Bij zijn autocast abilities regent het regelmatig pijlen, maar hij plaatst ook vertragende webben op de grond. Ik vond het vooral fijn om de Revenant met Loki te combineren, omdat deze god de optie geeft om vaker de dash te gebruiken. Hiermee ben je tijdelijk beschermd en loop je sneller over de map heen. De Warden is dan weer compleet anders, want de dwerg kan helemaal niet dashen. In plaats daarvan bonkt hij met zijn schild op de grond om schade toe te brengen. Hij loopt ook wat langzamer, waardoor ik vooral de focus legde op het verlengen van de gezondheidsbalk en meerdere genezingsopties. De Warden kan namelijk al met een passieve ability een schild genereren en met zijn echte schild kan hij aanvallen afweren. Je kunt al merken dat ze allebei heel anders spelen en je dus andere keuzes moet maken. Elk personage heeft daarnaast drie verschillende subclasses die weer specifieke bonussen opleveren. Met de Revenant kun je bijvoorbeeld sneller aanvallen als je stilstaat, maar als je vervolgens een eindbaas hebt waarbij je telkens moet rondlopen dan heb je er weinig aan.

De permanente progressie zit hem in het begin vooral in het vrijspelen van alle werelden, de personages, goden en de moeilijkheidsgraden. Daarna wordt het vooral uitgebreid doordat je bepaalde taken moet volbrengen om de modifiers vrij te spelen. Hiermee kun je een map nog moeilijker maken. Om nog wat extra skill point en Soulstones te verdienen zijn er de trofeeën. Je kunt dit eigenlijk zien als achievements, ondanks dat ze niet allemaal aan elkaar zijn gekoppeld. Om een trofee vrij te spelen moet je bijvoorbeeld vijfhonderd paddenstoelen verzamelen of vijftig gouden imps vermoorden. Vooral de extra Soulstones zijn belangrijk, want elk personage heeft vijf wapens die je kunt kopen. Elk wapen brengt wat bonussen met zich mee en een ability die je tijdens een run kunt activeren. De duurste wapens zien er het mooist uit en hebben de gaafste ability. Er valt dus genoeg vrij te spelen en daardoor ben je al snel enkele uren zoet. Toch miste ik wat permanente progressie en dat heeft te maken met de statistieken. Ik vind het bij dit soort games altijd leuk om met elk personage alle werelden en de moeilijkheidsgraden af te ronden. Het is dan erg bevredigend als er een vinkje bij die wereld kom te staan of als het op een andere manier wordt aangegeven. Dat is bij Jotunnslayer: Hordes of Hel helaas niet het geval. En dat zorgt er uiteindelijk voor dat ik minder doelen had en daardoor niet van plan ben om echt tientallen uren in de game te steken. Daarnaast vind ik het nogal karig dat je maar een outfit kunt vrijspelen en dat de andere twee verbonden zijn met een DLC. Het was leuker geweest als je meer outfits kon verdienen.