Review: Just Cause 4 Xbox One

Als er een gamereeks is waar fun met hoofdletters geschreven wordt, dan is het wel Just Cause. Square Enix heeft voor deze serie goed afgekeken van The Bourne Identity, Desperado en Triple X en heeft leentjebuur gespeeld bij Grand Theft Auto. Dit alles resulteert in een gigantische speeltuin waar orgies van geweld en lugubere humor ontstaan. Inmiddels zijn we aanbeland bij deel vier en is er opnieuw stront aan de knikker op een fictief eiland in een tropische omgeving hier ver vandaan. Het is precies drie jaar geleden dat het derde deel verscheen en wederom is er weer volop concurrentie van andere games tijdens de feestdagen. Het is zowaar een herhaling van zetten kunnen we wel stellen. Maar betekent dit dat de game zelf een herhaling van zetten gaat zijn? Of wordt het een must buy? Als je dan zou vragen waarom je deze game moet kopen, is het korte antwoord op z’n Engels: Just, ‘cause.

Same but different, but still the same

Just Cause 4 speelt zich af op Solìs. Een fictief eiland waar zowat alles op te vinden is. Je hebt als one-man-army nog wat unfinished business af te handelen. De Black Hand is de dominerende factor op het onderdrukte eiland en hét leger waartegen je moet vechten die onder leiding staat van Commander Morales. Morales is hoofdzakelijk je vijand gedurende de game, hoewel haar baas ook geen lieverdje is. Oscar Espinosa is de belichaming van een corporate gekkie die niet geheel ontoevallig de controle heeft over Project Illapa. Dit is een groot apparaat dat hem de controle geeft over het weer. Wind, regen, bliksem; alles staat onder zijn macht. Drie keer raden wat alles naar de tering helpt en wat jij uit zijn handen moet zien te krijgen, om uiteindelijk het liefst in die van jezelf te zien belanden. De grap is eigenlijk dat er verder niet veel verhaal toe doet. De game neemt zichzelf gelukkig niet al te serieus en dat is maar goed ook, want de game zit wederom vol met absurditeiten en humor die Just Cause zo plezierig maken.

Solìs is mega groot en bijna elk klimaat is wel vertegenwoordigd op dit eiland. Dus verwacht jungle, steden, veel water, bergen en sneeuw. De game zit tot de nok toe vol met verhaal- en zijmissies, maar de rest vul je lekker zelf in. Alles kan en niets moet. Dit is wat Avalanche vooral heeft geleerd van Just Cause 3. Het is dan ook niet vreemd dat de grappling hook wederom de hoofdrol heeft. De game nodigt je ook echt uit om te experimenteren met deze accessoire waar Bob de Bouwer jaloers op zou zijn. De grappling hook kan alles, vijanden aan koeien binden, tanks aan luchtballonnen of gewoon simpelweg aan de exploderende opslagtank die keihard wegschiet, probeer maar eens uit. Bovenal is de belangrijkste gimmick van het spel het weer geworden. Avalanche heeft inspiratie opgedaan bij Piet Paulusma ofzo, want er zijn maar weinig games die een dergelijke impactvolle gimmick hebben weten toe te passen. Later in de game kom je bijvoorbeeld orkanen tegen. Ik kan je vertellen, dat doet je wel een glimlach op je gezicht toveren. Het laat je als een kind in een enorme speeltuin tekeergaan. Daarbij is het eiland opgedeeld in gebieden die je kunt veroveren en daarmee jouw leger van rebellen de overmacht op het eiland geeft om uiteindelijk de volledige grip op Solìs te hebben. Genoeg te doen dus.

Die speeltuin waar je maar geen genoeg van krijgt

Als je op het eerste gezicht naar de game kijkt, kan het niet anders dan dat je gevoel zegt alsof je naar DLC voor Just Cause 3 kijkt. En eerlijk is eerlijk, zo lijkt het ook wel. Dit komt vooral doordat Solìs veel weg heeft van Medici, het vorige eiland waar deel drie zich afspeelt. Dit is niet erg en is qua opzet bijvoorbeeld te vergelijken met Assassin’s Creed of FIFA; men wilt meer van hetzelfde. Wat dan in ieder geval overblijft is de gameplay. Het vorige deel had op dit vlak wel wat aandachtspunten. Hoofdzakelijk lijken deze aangepakt te zijn, maar het had beter gekund. De besturing van Rico werkt over het algemeen beter, dus dat is in ieder geval een groot pluspunt. Het is de camera die niet geheel lekker aanvoelt. De camera voelt met name in de hectische momenten (en dat zijn er veel) niet heel responsief en tijdens het richten of het vliegen is camea nogal zweverig. Af en toe, afhankelijk van waar je staat, schokt de camera alsof de game niet goed weet waar hij hem moet plaatsen. Nou is dit eerlijk gezegd niet heel hinderlijk. Wat er echter niet bij helpt, is de motion blur die vooral op de basisconsoles gewoonweg lelijk is en het beeld niet vloeiend laat zijn. Dit bij elkaar opgeteld, doet niet veel goeds aan de gameplay.

De omgevingen zijn rijkelijk gevuld. Of je nou Solis te land, ter zee of in de lucht ontdekt, het is een lust voor het oog. Vooral de jungles zijn heerlijk om doorheen te lopen. Deze deden mij vooral herinneren aan de die andere Square Enix-game, Shadow of the Tomb Raider. Waar er echter veel van is, is herhaling. Je ziet veel dezelfde assets, waardoor niet iedere omgeving echt geheel uniek aanvoelt. Dit is niet bezwaarlijk, maar een klein minpuntje voor een anders zo diverse game. Just Cause 4 zorgt er gelukkig voor dat je snel en op allerlei manieren door de game heen komt. Het is hoe dan ook een genot om met de parachute of glider door de lucht heen te suizen. Dit deed ik liever dan met een helikopter of vliegtuig. Totdat je de gunships a.k.a. funships krijgt, want de Black Hand krijgt hiermee een stevig potje kontschopperij voor de kiezen. Het zijn juist dit soort momenten, die je continu naar meer doet snakken. We moeten het Avalanche dan te kennen geven: Just Cause 4 is de speeltuin waar je als klein kind ook al geen genoeg van kreeg.

Grafisch en geluidstechnisch een game met twee gezichten

Zoals ik al eerder zei, er is er dus genoeg te zien. Je kijkt je ogen behoorlijk uit en over het algemeen is de game vingerlikkend mooi. Zeker op een high-end pc, Xbox One X of PlayStation 4 Pro. Het is echter dat op de basisconsoles een stap terug gedaan wordt. Vooral de motion blur waar ik het eerder over had, zorgt voor een lagere resolutie en mindere verwerking van de beelden. Zeker wanneer het druk op het scherm wordt door een orgie van explosies en rondvliegende auto’s, zakt de framerate in elkaar en ligt de resolutie aanzienlijk lager dankzij het gebruik van een dynamische resolutie. Uiteraard moet er ergens een wisselwerking in zitten, want deze consoles komen immers uit 2013. Gelukkig is dit over het algemeen niet van invloed op de gameplay, behalve die motion blur in combinatie met de camera zoals eerder vermeld. Het design van de NPC’s is overigens veelal dramatisch en hun gezichten lijken op een permanente uitdrukking vast te staan. Dit wordt overigens weer gecompenseerd met de vele vergezichten en kleurrijke omgevingen die je bezoekt. Wat dat betreft is dit een game met twee gezichten.

Het geluid valt ook tegen; het is namelijk nogal leeg. Als je in de steden rondloopt, hoor je genoeg sfeergeluiden zoals publiek, auto’s, et cetera. Maar in de jungle is het bijvoorbeeld veel te rustig. In een voertuig kan je de radio aandoen, maar naast het motorgeluid is dat het wel. Ik mis de sfeermuziek die bijvoorbeeld FarCry, Fallout en Skyrim wel hebben. Voor een actievolle game als Just Cause, is dit een misser. Het wapengekletter daarentegen is heer-lijk. De impact van de kogels op de arme zielen van de Black Hand voelt erg prettig aan. De ontploffingen en effecten van het weer zijn weergaloos en vormen een groot pluspunt. Voor een game waar actie de hoofdrol speelt, is dit wel zo belangrijk. Ook vond ik dat in-game dialogen van wisselende geluidsterkte waren. Soms kon je het goed verstaan, maar de scene waarbij Commander Morales haar megafoon of iets gebruikt, is haar stem te zacht. Tijdens drukke scènes lijkt de game soms ook te balanceren tussen twee kwaden. Soms lijkt de audio namelijk gewoon niet goed afgemixt te zijn. Ook wat het geluid betreft heeft de game dus twee gezichten.