Review: Legend of Zelda: Spirit Tracks Nintendo DS

Met The Legend of Zelda: Spirit Tracks gaan we voor het eerst in de Zelda-reeks per trein reizen. Nu heb ik al genoeg treinen gezien voor de komende tijd, aangezien het de afgelopen dagen een enorme chaos was op het spoor vanwege de barre weersomstandigheden. Wat me, door de vertraging van ruim een uur, wel genoeg extra tijd heeft gegeven om deze game speciaal voor jullie te reviewen. Daarbij was ik niet de enige met flinke vertraging, ook Link had er last van. Maar daar heeft het weer niets mee te maken gehad.

Tjoek Tjoek

Spirit Tracks is eigenlijk gewoon een opvolger van Legend of Zelda: Phantom Hourglass. Het heeft dezelfde engine als Phantom Hourglass, dezelfde grafische stijl, dezelfde opzet en het verhaal is weer typisch Zelda. Natuurlijk wil dit niet meteen zeggen dat het slecht is, want grafisch en qua opzet is het enorm goed in elkaar gezet.

Dit deel speelt zich echter zo'n honderd jaar na Phantom Hourglass af en in die jaren is er veel veranderd. Zo draait het verhaal rond een nieuwe Link en Zelda en heeft de ontdekking van de zogenaamde Spirit Tracks de boten ingewisseld voor treinen.

Natuurlijk gaat dit jaren goed, totdat de hel uitbreekt. De Spirit Tracks zijn namelijk langzaam aan het verdwijnen. Volgens de legende zijn de Spirit Tracks ooit aangelegd door geesten om zo de verslagen Demon King diep onder de grond gevangen te houden.. Je kunt dus wel nagaan dat als alle Spirit Tracks verdwenen zijn, de Demon King zal ontwaken. Daarbij komt ook nog eens dat Zelda's lichaam is gekidnapt en alleen haar geest Link kan helpen om de Demon ondergronds te houden.

Nieuwe snufjes

Zoals ik al aangaf is deze game eigenlijk gewoon een opvolger van Phantom Hourglass, maar natuurlijk heeft elke opvolger nieuwe snufjes. Zo kun je gebruik maken van standaard instrumenten, als je zwaard of boemerang, maar ook van nieuwe instrumenten. Je kunt met een windmolentje wervelwinden creëren door simpelweg in de microfoon van de DS te blazen. En je kan muziek maken door op Zelda's panfluit te bespelen..Dit voelt trouwens wel echt uniek aan, want het lijkt net alsof je op een echte panfluit speelt.

Ook de geest van Zelda zorgt voor een leuk extraatje. Door bijvoorbeeld een Phantom in de rug aan te vallen, zal je zijn geest verdrijven en kan Zelda zijn lichaam overnemen. Dit blijkt verder in de game steeds handiger te zijn. Ze kan je zo namelijk helpen met het verslaan van bepaalde vijanden, met het oversteken van lava meren, metalen platen of met het afleiden van de andere Phantoms, kortom Zelda zal nog goed van pas komen.

En weer terug

Net zoals in Phantom Hourglass keer je in dit deel ook steeds weer terug naar 'n bepaalde tempel. Je keert namelijk steeds terug naar de Tower of Spirits in plaats van de Temple of the Ocean King. Het vele reizen kan op den duur dan ook erg vervelend worden.

Wat wel het voordeel is aan dit deel is het feit dat je niet steeds de zelfde stukken hoeft over te doen. Je kunt namelijk steeds bij het begin van een nieuw deel beginnen. Daar komt nog bij dat je je niet hoeft te haasten aangezien het niet om tijd gaat.