Review: Mario & Sonic at the Olympic Games Tokyo 2020 Nintendo Switch

Crossovers vind ik altijd wel vet om te zien. Het brengt werelden bij elkaar die normaal gesproken gescheiden blijven, hoe tof is dat? Toen Mario en Sonic in 2007 samen in een game te zien waren werd ik daar ook best blij van. Toch trok de combinatie met de Olympische Spelen mij nooit zo en heb ik de games dus altijd links laten liggen. Na mijn avonturen met Ring Fit Adventure kon de sportieveling in mij het niet laten om nu dan eindelijk in te stappen in de franchise en te ondervinden of de game net zo tof is als het eruit ziet. Ondanks dat ik hoopte op een leuke game, waren mijn verwachtingen op voorhand niet echt hoog. Vooral omdat ik het gevoel heb dat dit heel erg op kleine kinderen gericht is. Dat gevoel werd aardig bevestigd na wat uren in de game te hebben gestoken.

Bory mode

Ik had het niet direct verwacht, maar Mario & Sonic at the Olympic Games Tokyo 2020 bevat dus een Story Mode. Voor mij kwam dat als een verrassing, want wat voor verhaal kun je immers maken rondom een evenement als de Olympische Spelen? Nou, geen dus. De game is voorzien van een verhaal dat eigenlijk de term verhaal niet waardig is. Het is een slap excuus om je als speler wat langer met de game bezig te laten houden. Begrijp me niet verkeerd, maar het voelde voor mij als een soort verplichting. Met een uurtje of zes heb je je wel door de Story Mode heen geworsteld en dat is normaal gesproken prima voor een game als dit. Alleen had ik het in dit geval ook niet erg gevonden als er geen verhaalmodus in de game had gezeten. Ik heb Nintendo-games heel hoog zitten, maar des te kwalijker vind ik het dat ze hiermee op de proppen komen. Het skippen van een verhaal in een game is echt niets voor mij, maar als het had gekund had ik het in dit geval graag gedaan.

De mini games - ofwel de Olympische sporten - in de Story Mode voelen qua moeilijkheid erg wisselend aan. Waar je de ene sport met gemak je tegenstanders kunt vernederen, is het bij bepaalde onderdelen een heel stuk lastiger. Mocht je veel moeite hebben met het behalen van een gouden plak in een bepaalde sport, dan kun je dat na een aantal keer proberen ook gewoon skippen. Ik heb het maar één keer gebruikt, maar het is wel fijn dat het erin zit. Zeker voor de wat jongere gamers. Gelukkig doet Mario & Sonic at the Oympics Tokyo 2020 het dus op andere vlakken een stuk beter en is het zeker niet alleen maar negatief wat ik te vertellen heb. Wat ik persoonlijk ook wel erg interessant vond is dat de verhaalmodus volgestopt is met leuke feitjes over personages uit de Mario- en Sonic-franchise en daarnaast ook over de Olympische Spelen in Tokio. Zowel van de komende editie als de vorige keer dat het in Tokio plaatsvond.

De Olympische Retro Spelen

Het verhaal mag dan niet goed uit de verf komen, het zorgt er wel voor dat er een reden is om een connectie te leggen met de Olympische Spelen uit het verleden. Tokio heeft de Olympische Spelen in 1964 namelijk al eens eerder mogen organiseren en in Mario & Sonic at the Olympic Games 2020 wordt er een mooie link gelegd tussen die twee evenementen. Een goede reden om de minigames ook in een retro jasje te steken. Hierdoor krijgt de game de nodige afwisseling in stijl. Het is erg leuk om de verschillende sporten ook met retro Mario en Sonic te doen. Doordat de retro games vanzelfsprekend allemaal in 2D zijn, zijn deze over het algemeen ook wat makkelijker omdat de besturing simpeler is. Dat wil overigens niet zeggen dat ze ook minder leuk zijn, want ik heb mij prima vermaakt met de sporten in het retro-stijltje.

Ik heb het in deze review al eerder even kort aangestipt, maar de game ziet er echt uit als een Nintendo game. Zowel de personages als de omgevingen zien er kleurrijk en levendig uit. Het maakt de game een genot voor het oog en dat is natuurlijk wel zo leuk als je je toch van je beste kant moet laten zien in verschillende sporten. Ook geluidstechnisch steekt het allemaal prima in elkaar, zoals je van een Ninteno-game mag verwachten. De muziek past uitstekend bij alles wat zich op het scherm afspeelt en

Wat te doen?

De grote vraag is natuurlijk wat je allemaal kunt doen met de game en eigenlijk is dat niet zo heel veel. Buiten het spelen van de Story Mode kun je ervoor kiezen om snel een potje te gaan spelen of je geluk te beproeven in de online modus. Online heb je eigenlijk twee smaken; ranked of free match. Beide spreken eigenlijk al voor zich en komen dus in essentie op hetzelfde neer. Het verschil is dat je bij de één voor een positie op de leaderboards speelt en bij de anders gewoon voor de lol. Opvallend is dat je online niet kunt kiezen voor de retro games, terwijl dit via quick match lokaal wel kan. Bij beide heb je wel de keuze uit drie minigames die je in de Story Mode weer niet tegenkomt. Dream Racing, Dream Shooting en Dream Karate zijn wat uitgebreider dan een simpele sport en daardoor extra leuk om te spelen.

Als je op zoek bent naar een game om in je eentje te spelen, dan ben je al vrij snel uitgekeken op Mario & Sonic at the Olympic Games Tokyo 2020. Deze game is vooral leuk om online tegen anderen of samen met een groep vrienden te spelen. Als je een keer een gezellige avond organiseert met je vrienden dan is het zeker de moeite waard deze game tevoorschijn te toveren. Toch ontbreekt er wat mij betreft een belangrijke gamemodus die zeker niet had misstaan, vooral als je het met vrienden speelt. Er zit namelijk geen mogelijkheid in de game om een toernooi te spelen en dat is iets wat ik persoonlijk wel mis. Het laatste dat mij opviel is dat je in het verhaal best wat personages tegenkomt die niet speelbaar zijn in de minigames. Bij sommige sporten speel je wel een personage vrij voor die specifieke sport, maar die kun je dan vervolgens niet in andere sporten gebruiken en dat is erg jammer.