Review: Mario & Sonic op de Olympische Spelen: Londen 2012 Nintendo Wii

Dat de Olympische Spelen in Londen volgend jaar pas op 27 juli losbarsten, weerhoudt Sega en Nintendo er niet van om wederom hun krachten te bundelen en net voor de feestdagen Mario & Sonic op de Olympische Spelen: Londen 2012 in de winkels te gooien. De twee eerdere versies gooiden beide niet echt hoge ogen bij jury en publiek en moesten genoegen nemen met een plek net naast het podium. Met een aantal nieuwe sporten en het bruisende Londen als decor sprinten Mario en Sonic nu w'l voor een plak.

Sporty

Mario en Sonic struikelen op hun weg naar het goud helaas al snel over wat kuilen in de weg. Bij het aanschouwen van de beschikbare sporten valt meteen op dat er slechts enkele nieuwe sporten aanwezig zijn. Bij het spelen van deze nieuwe onderdelen valt ook meteen op dat niet alles even lekker werkt en ook de besturing van de bestaande sporten is nog steeds hetzelfde als vier jaar geleden. Waar we in Peking nog wel bereid waren de WiiMote als een malloot heen en weer te blijven bewegen om zo harder te lopen, zijn we tegenwoordig ingenieuzere en minder lichaamsbelastende besturingsmogelijkheden gewend. Feit blijft wel dat het werkt, hoe inspannend het ook mag zijn. Onderdelen als badminton of discuswerpen gaan hier helaas recht tegenin. Zo leidt badminton al snel tot frustratie en is de besturing van discuswerpen waarschijnlijk bedacht door een hoogbegaafde Japanner, wat het bijna onmogelijk maakt om hier een gouden plak te verkrijgen.

Dream on

Naast de uitgeklede versies van de sporten die we allemaal wel kennen, heb je ook nog de mogelijkheid om droomvarianten van een aantal van deze sporten te spelen. Deze komen amper overeen met de normale variant, maar focussen zich meer op de thema's waarin ze zich afspelen. Zo rol je door een Mario Kart flipperkast, vlieg je op een discus door een Sonic level en manoeuvreer je tussen planeten als in Super Mario Galaxy. Alle sporten, inclusief de droomevenementen, blijven echter niet langer leuk dan een keer of twee, waarna je overal de gouden plak wel hebt gehaald of weigert een sport opnieuw te spelen na je eerste frustrerende ervaring ermee. Gelukkig biedt de Londen Party modus dan een uitweg.

Get this party started

In Londen Party loop je met je personage rondt door een bovenaanzicht van Londen. Het is de bedoeling dat jij of een andere deelnemer een personage in de stad aanspreekt om zo een uitdaging te starten. Deze uitdagingen zijn simpelweg minigames. Het zijn geen sporten, zijn vaak niet afgeleid van een sport en hebben weinig tot niets te maken met de hele Olympische Spelen. Dit is echter niet erg, en het houdt de game juist fris en bovendien komen de sporten al terug als de Big Ben slaat. Zo dienen de spelers op vastgestelde tijdstippen een evenement naar keuze af te werken. Ik hoor je denken, dit lijkt wel heel erg op Mario Party en Wii Party, en dat klopt. In plaats van dat je hier een aantal plaatsen vooruit mag op een speelbord, zoals bij die twee andere games het geval is, krijg je stickers die je in je stickerboek moet plakken. Wie als eerste zijn boek vol heeft wint. Dit is allemaal wel erg Japans, maar een afwisseling op de speelborden die we nu wel kennen, is natuurlijk nooit weg.

Mr. Lonely

Dat partygames altijd leuker zijn met meerder spelers is een feit en ook bij Mario & Sonic op de Olympische Spelen: Londen 2012 is dat niet anders. De Londen Party mode is zeer vermakelijk met wat vrienden en de afwisseling tussen mini-games en sportevenementen is erg fijn. Voor de eenzame speler zijn er slechts wat leaderbords aanwezig, maar geen Wi-Fi mogelijkheid. Ook probeert de game je aan te moedigen door te blijven spelen, door je na elk afgerond evenement of Londen Party sessie kraskaarten cadeau te geven. Met deze kraskaarten kun je nieuwe outfits voor je Mii vrijspelen of nieuwe deuntjes uit zowel het Mario als het Sonic universum. Leuk? Niet echt. Het is een dappere poging om het achievement- en trophysysteem van respectievelijk Xbox 360 en Playstation 3 na te bootsen, maar faalt in mijn ogen compleet.

Leentjebuur

Het punt dat de game naar mijn mening breekt sluipt echter tussen de regels door. Zoveel verschillende aspecten lijkt een goed ding, maar het is allemaal al zo vaak eerder gedaan en in alle gevallen beter. De droomevenementen zijn slechts een slap aftreksel van de oorspronkelijke games waarnaar ze verwijzen en de sporten zijn allen zoveel beter uitgewerkt in bijvoorbeeld een Mario Strikers Charged Football, Wii Sports (Resort) of Mario Sports Mix. Deze games mogen dan slechts een enkel aspect van deze Olympische game uitlichten, ze slagen daar zoveel beter in en zijn bovendien naast hun ijzersterke multiplayeropties vaak ook leuk om in je eentje te spelen. Ook wordt er grandioos afgekeken en geleend van Mario Party, Wii Party, Mario Kart en de gehele Sonic-serie, wat logisch is, maar doe het dan wel op een goede manier.