Review: Mario & Sonic op de Olympische Spelen Nintendo Wii

De iconen en helden van Nintendo en Sega strijden tegen elkaar om het Olympisch goud. Rennen, verspringen, speerwerpen, trampolinespringen, kleiduifschieten, tafeltennis, alles komt aan bod. Nu kun je eens kijken welke records onze digitale helden weten weg te zetten, en dat zonder drugs ehh cheats.

Rivals United

Had tien jaar geleden tegen iemand gezegd dat er ooit een game zou uitkomen waar Sonic en Mario samen inzitten, en je zou compleet uitgelachen worden. Toen er een paar jaar geleden een Sonic-game op de Gamecube uitkwam geloofden we onze ogen eigenlijk al amper, laat staan dat ze nu samen een game hebben uitgebracht: Mario & Sonic op de Olympische Spelen. Een game die beide van deze hoog aangeschreven helden bevat, moet nu wel erg goed zijn om Mario´s en Sonics reputatie een beetje eer aan te doen.

Olympisch concept

Een goed idee zou je denken, om met de characters van Nintendo en Sega allemaal Olympische sporten te trachten. Het gehele spel bestaat daarom uit minigames. Je kunt eerst kiezen uit een sport, zoals rennen, zwemmen, schermen of schieten, en binnen de meeste kun je dan ook nog verschillende onderdelen spelen en unlocken. Zo kun je bijvoorbeeld naast sprinten ook hordelopen op de racetrack. Je kunt ook circuits kiezen, waarbij je drie onderdelen achter elkaar moet spelen, en met tot vier spelers tegen elkaar kunt gaan, gepaard met een paar computer gestuurde figuren natuurlijk. Mario & Sonic op de Olympische Spelen kun je in je eentje spelen, maar natuurlijk is deze game vooral bedoeld om met meerdere mensen te spelen. Leuk is ook dat je naast de Nintendo- en Sega-cast ook kunt spelen met je eigen Mii.

Migrainemarathon

Al dit geeft Mario & Sonic op de Olympische Spelen de potentie een mooie Mario Party spin-off te kunnen zijn in een mooi Olympisch Sega-jasje. Toch is het tegendeel waar. Na een paar spellen te hebben geprobeerd in m´n eentje en met een groep vrienden, kwam ik erachter dat het meeste helaas niet zo goed speelt. Onderdelen zoals sprinten en verspringen gaan wel goed, want daarbij is de besturing heel simpel. Probleem met de wel goed speelbare games is dat ze wel eventjes leuk zijn, maar na twee of drie keer heb je het wel weer gehad. Bij het zwemmen heb je het gevoel evenveel controle te hebben over je figuur als dat je hebt met een gestrande walvis en een stuk touw, en bij het schermen krijg je het gevoel dat je Wii-mote door de televisie heen slaan meer zal doen met je tegenstander dan het troosteloze gesputter dat je al die tijd tevergeefs hebt lopen doen.

Mens erger je, niet?

´Shooting Range dan maar proberen, dan kom ik misschien van mijn zojuist verworven frustratie af.´ Zo koud als ik altijd van de kermis thuis kwam na teveel euro's vruchteloos gespendeerd te hebben aan het ´prijzenschieten´, zo koud is de kermis van Mario en Sonic ook op dit Olympisch schietterrein: een oersaai potje kleiduifschieten, waarbij je aan het begin steeds een obscuur mikspel moet doen om ervoor te zorgen dat je mikpunt groter of kleiner wordt. Zo heeft iedere minigame wel zijn gebrek. Het is saai, speelt slecht of werkt oneerlijk. De jury die bijvoorbeeld het trampolinespringen beoordeelt, is in mijn boekje niet goed bij hun digitale hoofd. Bij ieder spel merk je wel dat het de potentie heeft goed te kunnen worden, maar ziet het eruit alsof men op de helft van het programmeren zei: ´Nou zo is ´ie wel goed hoor, op naar de volgende´. Erg zonde.