Review: Mighty No. 9 PlayStation 4

Het heeft even mogen duren, maar Mighty No. 9 is eindelijk verkrijgbaar. Veel old school-gamers zitten met smart op deze titel te wachten en ik moet toegeven dat ook ik daar 'n van was. Keji Inafune wil met Mighty No. 9 aantonen dat Mega Man-games anno 2016 nog prima werken. Of dat daadwerkelijk het geval is, is voor mij nog altijd een mysterie. Zelfs na het spelen heb ik moeite om een duidelijk oordeel te vellen. Je vraagt waarom dat zo is? Dat lees je in onderstaande review.

Beck brengt Mega Man Back!

In Mighty No. 9 kruip je in de huid van Beck. Deze robot is gebouwd door Professor White (klinkt bekend?) en is de ultieme vecht/verdedigingsmachine. Beck is het laatste model in de Mighty Numbers-groep bestaande uit negen leden. Als laatste model zijnde, beschikt Beck over de meest geavanceerde technologie. Op een gegeven moment draaien echter alle robots in de stad door. Nouja, niet allemaal want Beck en diens robotvriendin; Call, zijn nog helemaal picobello. Nu is het aan Beck om de overige acht robots tot een halt te roepen, maar dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot.

Zoals ik al heb aangegeven in de intro, heeft Mighty No. 9 veel overeenkomsten met de ouderwetse Mega Man-serie. Het design van Beck heeft veel weg van de Blue Bomber en ook de gameplay is vrij identiek. Je schiet je namelijk nog altijd een weg van links naar rechts en beschikt ook nog eens over een dash-knop. Daarbij komen bekende namen terug en is Beck in staat om de krachten van reeds verslagen robotmeesters over te nemen. Dit herintroduceerd het sterke element uit de Mega Man-serie wat overigens nog altijd goed werkt. De ene kracht (bijvoorbeeld elektriciteit) presteert beter dan de andere (bijvoorbeeld vuur) in bepaalde levels. Dit is nog altijd dikke fun en het is interessant om de levels met zowel een speciale kracht als zonder speciale kracht te doorlopen. In totaal zijn er twaalf levels die zich elk op een andere locatie afspelen. Zo speel je het ene moment in een ijspaleis en het volgende moment op een wolkenkrabber die nog in constructie is.

Dit kan je niet menen #*#$%!

Vrouwlief thuis kan helaas beamen dat ik een behoorlijke driftkikker kan zijn, zeker wanneer het even niet wil lukken tijdens het gamen. Tijdens het spelen van Mighty No. 9 is er dan ook menigmaal het nodige scheld- en smijtwerk komen kijken. Deze game is absoluut niet makkelijk. Normal is het laagste niveau en zelfs op deze moeilijkheidsgraad liep ik regelmatig tegen pittige stukken aan. Vooral de eindbaas is frustrerend pittig. Niet dat dit een negatief punt is, maar come on Keji give me some breathing space! De moeilijkheidsgraad is echter een positieve frustratie, helaas zijn er ook een negatieve frustraties aan bod gekomen.

Mijn grootste punt van kritiek ligt voornamelijk in de presentatie. De gameplay zelf oogt erg goed. Beck is lekker behendig en de gameplay voelt daadwerkelijk ouderwets responsief aan. Toch is er geprobeerd om een hedendaags tintje aan de game te geven. Tijdens de cutscenes krijg je (behoorlijk) amateuristische stemmetjes om de oren geslingerd. In veel gevallen klinkt het alsof de stemacteur een goed nachtje heeft doorgehaald of lijkt het door middel van een telefoon te zijn opgenomen. De animaties tijdens eerder genoemde scenes zijn daarbij ook nog eens onwijs lui uitgevoerd waarbij je enkel de figuren af en toe ziet draaien. Het verhaal is dan ook behoorlijk belabberd en zeker niet de moeite waard om te volgen. Daarbij vinden de designers het blijkbaar nodig om Beck continu wat te laten zeggen na het verslaan/ absorberen van vijanden. Vooral dit laatste is mateloos irritant waardoor ik de audio op zo laag mogelijk heb moeten zetten.