Review: Moss PlayStation 4

De heilige VR-triniteit - zijnde toegankelijk, immersief en uniek - wordt anno 2018 door veel partijen maar amper gerealiseerd. Velen blijven bij twee van de drie kernpunten steken. Grote jongens wisselen het unieke liever in voor bekende kost (zie Bethesda die bijna elke first person game metamorfoost naar een VR-versie). Het resulteert meestal in een prima VR-game die doet wat het moet, maar ook in een ervaring die nooit de echte ‘wow’-factor biedt. Cue Polyarc, die met de PS VR exclusieve game Moss maar één doel voor ogen heeft: de illustere drie-eenheid realiseren. En mensen, geloof me, we hebben te maken met een winnaar.

Een groot avontuur komt in een kleine verpakking

Nu is het in Seattle gestationeerde Polyarc geen ‘new kid on the block’ wanneer het op games ontwikkelen aankomt. Hoewel het team slechts drie jaar in de running is, heeft het in de jaren daarvoor bij Bungie aardig aan de weg getimmerd. Kunnen zeggen dat je aan een bepaalde grote game hebt meegewerkt, biedt uiteraard geen garanties. Er zijn genoeg geflopte projecten die aan de man zijn gebracht met argumenten als “van de makers van…”. Moss valt onder geen enkel beding onder de categorie geflopt. Sterker nog, Moss streeft naar perfectie en komt daar verdomd dicht bij in de buurt.

Alles valt of staat bij een verhalende game zoals Moss bij een sterke narratief en een goed uitgewerkte protagonist. In het geval van Moss neemt Polyarc ons mee naar de wereld waarnaar de game vernoemd is, Moss dus. De sprookjesachtige en bosrijke omgeving laat je bijna vergeten dat hier een bittere strijd heeft gewoed, eentje waarvan de angel nog steeds steekt. In de strijd om een relikwie werd een muizenvolk door een obscure vijand verdreven uit hun dorp en het kasteel van hun koning hardhandig overgenomen. Quill, een muis wiens nieuwsgierigheid groter is dan diens oren, mengt zich onbedoeld in de nasleep hiervan. Bepakt met slecht een rugtas en een simpel zwaard moet Quill hierdoor op pad om haar Mentor Argus te redden van de vijand waar ze alleen verhalen van heeft gehoord. Wat haar te wachten staat weet ze niet, maar dat heeft Quill eerder ook niet tegengehouden. Een geharde combatant is ze niet, maar gelukkig is ze niet alleen in haar queste.

De kunst van het multitasken

Dit brengt me direct bij het eerste stukje innovatie waarmee Polyarc deze VR-game etaleert. In Moss neem je als speler de gedaante van een Ghibli-eske ghostface aan, de Reader. Deze Reader - die zo wordt genoemd omdat het verhaal van Moss letterlijk uit een boek wordt voorgelezen - staat in elk level gefixeerd op één plek, wat perfect nieuws is voor al jullie motion sickness-luitjes. De taak van de Reader is om obstakels uit de weg te helpen en zo een pad te banen voor Quill, welke je als speler ook bestuurt. De gehele game bestuur je dus twee protagonisten. Quill laat zich met het rechter pookje en twee actieknoppen besturen terwijl jij als Reader met de triggers voorwerpen kan vastpakken, optillen en draaien. Het klinkt wellicht wat ingewikkeld, maar de besturing werkt voor 90% behoorlijk intuïtief.

Met deze handelingen voltooi je voor het grootste gedeelte puzzels, welke precies uitdagend genoeg zijn om ze noch frustrerend, noch kinderlijk eenvoudig te maken. Nergens heb ik mezelf hard achter de oren moeten krabben om tot een oplossing te komen, maar vaak genoeg heb ik toch even de grijze massa moeten gebruiken. De puzzels blijven dan ook vaak beperkt tot het openen van een poort door middel van druksensoren en schakelaars, waarbij je van tijd tot tijd een gave van de Reader moet benutten, zijnde de gave om vijanden tijdelijk te mindcontrollen. Het is allemaal vrij rechttoe rechtaan, maar het zal toch af en toe een ‘aha!’ opwekken.

In combat gaat hetzelfde verhaaltje aardig op. Gezien je gedurende het gros van Moss maar drie types vijand tegenkomt, komt er niet echt een hele grote learning curve bij kijken. Quill heeft sowieso alleen een piepklein zwaardje, dus er komt niet echt een tutorial aan te pas. Het is meer het uitbuiten van de vijand, het misbruik maken van diens krachten, wat het verschil kan maken tussen victorie of een nederlaag, vooral wat later in de game wanneer alle drie de types tegelijk het veld bestormen. Op die momenten ervaar je het beste dat Quill niet zonder de Reader kan en jij als Reader niet zonder Quill. Het onderspit delven heeft daarentegen niet al te grote consequenties gezien er in Moss niet zoiets is als ‘game over’. Toch wel een prettig idee wanneer je weet dat controls in een VR-game niet altijd even secuur zijn.

(Bijna) alles onder controle

VR-games hebben over het algemeen allemaal een issue hier en daar met controls, wat vaak te wijten is aan gebrekkige motion detection. Hoewel Moss voor het allergrootste deel als een zonnetje speelt, zijn het vooral de controls van de Reader die zo nu en dan voor wat onhandigheid kunnen zorgen. Best logisch, gezien de Reader de enige protagonist is die actief gebruik maakt van de motion tracking, waarvan we allemaal wel weten dat het niet het sterkste punt van de PlayStation VR is. De ‘zeepbel’ in beeld die aangeeft waar de denkbeeldige handen van de Reader zijn, wil nog wel eens verspringen, waardoor het soms lastig is om een specifiek voorwerp te bedienen.

Ook moet je van tijd tot tijd de diepte in, waardoor je er zeker van moet zijn dat je absoluut niks voor je in je setup hebt staan. Polyarc maakte me tijdens gamescom al duidelijk dat bewegingen niet zo groot gemaakt hoeven te worden, maar leg dat maar eens uit aan iemand die denkt dat hij kevers aan het oppakken is in een virtueel bos. Over de besturing van Quill valt absoluut niets te klagen. Deze is namelijk zo verfijnd als het maar zijn kan. De keren dat ik Quill onbedoeld in een ravijn liet kieperen of liet verzuipen zijn op één hand te tellen en dat kwam ook meer door mijn gebrekkige diepteperceptie in de virtuele realiteit.

Moss is een grafische pareltje

Nog een misconceptie rondom de PlayStation VR is dat elke game eruit ziet als een PlayStation 3-game, iets waar Polyarc graag het tegendeel van bewijst. Moss mag zich namelijk een pareltje van jewelste noemen, wat grotendeels te danken is aan het hoge detail gehalte. Ik wil niet zo ver gaan om te zeggen dat de levels realistisch ogen, maar qua immersie scoort Moss ontzettend punten. Of je nu in het bos staat, aan een beekje waar een big ass hert ineens zijn kop omhoog steekt of in een ruïne vol oude muizenbeelden, het leveldesign laat je bijna zweren dat je er midden in staat. Uiteraard werkt de audio-afdeling mee aan deze immersie, waar ik ook nul klachten over heb. De muziek voegt juist dat extra vleugje sfeer aan het sprookje toe.

De hoeveelheid detail is ook terug te vinden in de kleine dingetjes, waaronder Quill zelf, die briljant geanimeerd is. Van de non-verbale communicatie wanneer je te lang over een puzzel lijkt te doen tot de overduidelijke struggle wanneer ze zich maar amper over dat richeltje gehesen krijgt. De verfijning zit hem vooral in de subtiele dingen. Quill die je uitnodigt voor een high five wanneer een pittige klus geklaard is. De rare houdingen die ze aanneemt wanneer je eens even over haar rug aait. Zelfs haar staartje beweegt zich natuurlijk. Het draagt allemaal bij aan dat ene belangrijke ding: immersie. Het moge duidelijk zijn, Polyarc weet hoe het een VR-game moet maken.

Het is over voor je het weet

Helaas is deze heerlijkheid - want dat is het zonder twijfel - afgelopen voor je het weet. Moss is namelijk geen lange game. Na een uurtje of vier zullen de meesten van ons de credits zien rollen en dat is op zijn zachtst gezegd erg onfortuinlijk om twee redenen. Ten eerste rijst de behoefte om veel langer in Moss te vertoeven, puur omdat het virtuele verwennerij is. Ten tweede omdat het nu al duidelijk is dat het avontuur van Quill op een later tijdstip voortgezet zal worden. Inderdaad, Moss zal een sequel gaan krijgen. Iets in mij had gewenst dat dit sequelmateriaal nu al in de game zat om de aanschafprijs van €29,99 wat meer te rechtvaardigen. Maar goed, ik houd het maar op kwaliteit over kwantiteit.

Daarnaast kun je deze speelduur van 4 uurtjes gemakkelijk rekken door op zoek te gaan naar talloze papyrus rolletjes die gezamenlijk een afbeelding vormen, wat vooral leuk is voor de inner completionist. Gezien je deze naar alle waarschijnlijkheid niet allemaal in je eerste playthrough vindt, kun je dus met een beetje mazzel een uurtje of acht rondhobbelen met je muizenmaatje. Gezien ik dat gevoel van “ik moet alles vinden” mis, hoop ik dan ook sterk dat deel twee in de ‘Avonturen van Quill & Reader’ spoedig komt. Het is niet gauw dat ik de digitale wereld van een game na de eindcredits miste - Unravel en Hellblade: Senua’s Sacrifice hebben als een van de weinigen ook die eer - maar Moss komt zeker in dat rijtje te staan. Chapeau Polyarc!