Review: NeverDead PlayStation 3

Januari is het nieuwe komkommertijdperk. Behalve het hele SOPA-, PIPA- en ACTA-verhaal is er niks te beleven. Niet op je pc, Xbox 360 of PlayStation. Er komt helemaal niets uit. Konami vond het dus wel grappig om een game uit te brengen genaamd NeverDead. Eigenlijk komt die in februari uit, dus helemaal eerlijk is de vergelijking niet, maar dit is de beste game van januari!

Oh? Wat is een 'NeverDead'?

Konami heeft absoluut geen moeite gedaan om ook maar iets uit deze game te trekken. Heb jij posters gezien? Bushokjes met reclames? Nee, laat staan een vet grote commercial in de bioscoop. Zo kun je al snel afleiden dat dit spelletje helemaal niet bedoelt is om een miljoenenpubliek te trekken. Het is gewoon een snacker. Eentje die je zo tussendoor pakt. Zie het als een snoepje, maar waar je de verpakking niet vanaf krijgt. Je krijgt er steeds meer zin in, zonder dat je het geproefd hebt.

Oh? Hoe smaakt het?

Als je eenmaal de verpakking eraf hebt, krijg je een herkenbare, gedateerde, maar ook liefdevolle smaak. Hoe ik dit bedoel? Goed dat je het vraagt, want in gamerstaal betekend dit gewoonweg dat je een Japanse game krijgt. That's it. De controls ken je al van Devil May Cry en de graphics kun je zo in elke andere Japanner vinden. Echter is de stijl zelf, wat je kan zien als beetje cartoony, wel uitspringend. Geen dikke Street Fighter camouflage eroverheen, maar gewoon de randen wat dikker arceren. Echt heel gaaf gedaan, bedenkende dat het allemaal wat vast loopt in dat land daaró. Oftewel, goed voor de verandering.

Oh? Hoe gaat het dan?

Het allerbelangrijkste gameplay-stukje is meteen het saaiste. Ik zal vanaf het begin beginnen: jij bent een moordenaar. Echt duidelijk wordt het pas nadat je wat levels hebt gedaan, maar daar komt het in het begin wel op neer. Jij gaat samen met je politiegeklede chick op pad. Die chick kan dood, dat is belangrijk. Klinkt heel dom, dat ze dood kan, maar jij kan dat niet. Jij bent 'immortal'. Hoe je het ook went of keert; het enige wat er gebeurt is dat je hoofd je romp verlaat voor een stukje vliegen. Als je hoofd eenmaal de grond heeft verwelkomt, moet je terug je lichaam zoeken om zo weer in elkaar te komen. Dit alles kun je ook tactisch gebruiken om bijvoorbeeld door kleine passages te komen, met je hoofd. Dan moet je dus je lichaam vrijwillig laten verspreiden. Dit doe je doormiddel van een elektro-kast. Nooit anders, het is altijd met behulp van stroom. Saai!

En verder?

Verder vermoord jij alle monsters op je pad die je tegenkomt. Ze worden demonen genoemd, maar het zijn gewoon gemuteerde kikkers en hier en daar een aangereden eend. Ze zijn vrij inspiratieloos en verder in de game worden ze ook niet echt interessanter. Soms wordt je gebied afgesloten, mag je alles plat slaan en schieten, en gaat de omgeving weer open. Dat soort ongein wat je uit elke Japanse game wel kent.
Hoe je die monsters dan stuk voor stuk afschiet en te pletter slaat? Met je guns en zwaard. Gebruikelijke controls met (PlayStation-wijs gezien) R1 en L1 als schietknoppen. Het slaan gaat via je trigger-knoppen in combinatie met je analoge sticks. Allemaal erg basic, maar het werkt. En dat is de landelijke huisregel daar bij de gameindustrie in Japan.

Oh? Kopen?

Zit jij in een januaridepressiviteit (dat woord bestaat echt)? Ja, want dan ga je genieten van de beste game van januari, al is het alleen al de beste game omdat het de enige is. Of je hem moet kopen als je uitkijkt naar iets als Mass Effect 3 of iets anders groots? Nee. Absoluut fucking niet. Het is een hack 'n slasher die je over een maand of twee in de budgetbak kan kopen. Alleen mensen met een chronisch gebrek aan seks en aandacht en zo te veel geld hebben moeten deze game kopen. Maar dan alleen als leuke onderzetter.