Once Upon A KATAMARI review - Rolt zo je hart in

Heb je even de tijd? Mooi, want retrofans kunnen deze periode flink aan de rol met een van de leukste franchises ooit! Once Upon a Katamari ligt in de schappen en dat is reden voor een feestje. De kleurrijke franchise van Bandai Namco viel de laatste tijd redelijk in herhaling, maar daar komt met deze nieuwste game compleet verandering in. Once Upon a Katamari borduurt namelijk voort op het bijzonder vermakelijke concept zonder continu in herhaling te vallen. Blijft de game echter lekker kleven of is het net een dertig jaar oud pakje kauwgom? Je leest het in de Once Upon a Katamari review voor PlayStation 5!

Rollend door de geschiedenis boeken

The King of the Cosmos heet jullie welkom in het wonderlijke ding called life! Zoals gewoonlijk weet de alwetende, gigantische en vooral nogal naïeve koning een potje te maken van het universum en — je raadt het al — het is aan de prins om dat op te lossen. De scroll der geschiedenis bevat namelijk een flink gat door de kluns zijn toedoen, waardoor de historie opgevuld moet worden. Dat betekent dat we allerlei tijdperken afreizen om even een flinke bal te draaien. Ons avontuur start aanvankelijk in het Edo-tijdperk in Japan, maar al snel reizen we af naar het Wilde Westen, de Griekse oudheid en het historische Egypte. Dat resulteert in lekker veel variatie, niet alleen qua omgeving, maar ook wat betreft de doelstellingen en objecten om op te rollen. Precies wat de franchise nodig had, want veelal zagen we toch dezelfde omgevingen, dezelfde voorwerpen en hetzelfde soort objectives.

Al die tijdperken reizen we af om dat gat in die scroll op te vullen. Dat doen we doorgaans in levels die slechts een paar minuten tijd in beslag nemen. Vaak dienen we zo groot mogelijk te worden binnen die gelimiteerde tijd, maar het kan ook zo zijn dat we slechts een beperkt aantal voorwerpen kunnen oprollen of zo snel mogelijk een bepaalde grootte moeten behalen. Hierdoor krijg je ontzettend veel replayability, want er zijn ook nog eens neven en nichten om op te rollen, kronen om te verzamelen en cadeautjes om te vinden. En dat is bijzonder verslavend. Sterker nog; de review had al een week geleden live kunnen staan, maar stiekem kon ik de game gewoon niet wegleggen.

I'm a rocket man!

Conceptueel gezien is Once Upon a Katamari niet veel anders dan diens voorgangers. Jij bent de prins en rolt simpelweg een bal door de wereld totdat de timer is afgelopen of het doel is bereikt. Toch is er een bepaald strategisch element toegevoegd in de vorm van power-ups. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om middels een power-up te veranderen in een rollende magneet, handig voor de eerste fase van een level. Je kunt echter ook raketten omsnoeren om razendsnel van punt A naar punt B te navigeren. Zit je verlegen om tijd? Schakel dan de stopwatch in, waarmee je de klok én de wereld een korte periode stilzet. Herspeel je een level, dan pik je de radar op, die collectibles tijdelijk markeert tijdens een tweede playthroug. Handige items, maar wanneer zet je wat in? Dat is aan jou! Let echter wel op, niet-opgepikte items verdwijnen vaak uit de wereld wanneer je nieuwe fases van het level ontgrendelt. En dat is jammer, want hierdoor verlies je de mogelijkheid om ze op te sparen. Je kunt er namelijk slechts één met je meedragen, waardoor zuinig zijn voor later weinig zin heeft.

Dat is echter niet de enige vernieuwing. Met een trigger kun je de bal nu versnellen zonder dat je de sticks continu op en neer hoeft te hameren. Overigens merken mijn thumbsticks daar niets van. Ter voorbereiding van deze review heb ik namelijk We Love Katamari Reroll + Royal Reverie gespeeld, en in combinatie met deze game resulteert dat dan ook in afgesleten rubber van de thumbsticks. Overigens is er ook een nieuwe modus toegevoegd, waarin je met vier spelers (ook online) tegen elkaar in een soort arena-setting kunt rollen. Dat laatste werkt prima, maar draagt niet mijn persoonlijke voorkeur. Once Upon a Katamari is namelijk een singleplayergame pur sang.

Strak in de lak en pleaser van het oor

We zouden het haast vergeten, maar er moet natuurlijk ook nog even gepraat worden over de presentatie. De Katamari Damacy-franchise blinkt daar doorgaans in uit, en Once Upon a Katamari is daarop geen uitzondering. De game draait heerlijk stabiel in 60 fps zonder enige stottering. De kleuren spatten van het scherm en de aankleding is weer bijzonder corny. En ja, ook The King of the Cosmos is zijn sarcastische humor niet verleerd. De camera laat echter op momenten wat te wensen over, maar dat gebeurt vooral wanneer je in krappe hoekjes vast komt te zitten. Vergeet overigens niet om de tv lekker hard te zetten, want de oorwurmpjes zijn weer van de partij. De game zit tjokvol aanstekelijke deuntjes met aparte teksten, catchy riffs en tenenkrommende zangpartijen.

Toch heb ik nog wel wat op- en aanmerkingen. De liefde voor de franchise is groot, maar laten we ook even reëel zijn. Het is jammer dat de game met regelmaat wordt onderbroken door laadschermpjes. Dat zou anno 2025 niet langer hoeven voor een game binnen dit genre. Ook blijf je met regelmaat hangen achter voorwerpen waar je je vervolgens uit moet zien te rollen, wat kan resulteren in frustratie wanneer je slechts een aantal seconden op de klok hebt staan. Ook had ik het charmant gevonden als de aankleding van The King werd aangepast op het tijdperk waarin je je bevindt, maar dat is echt muggenziften. Katamari moet het hebben van de details, en dat detail mis je hier helaas. Zeker wanneer je je realiseert dat de koning je tijdens een bug probeert te overtuigen om het niet door te vertellen (wat overigens slechts één keer is gebeurd).