Review: Q.U.B.E. 2 PlayStation 4

Als je vijftien jaar geleden tegen je schoolvrienden had gezegd dat je het weekend eens eventjes lekker ging puzzelen, dan was de kans groot geweest dat men vermoedde dat er een paar puzzelstukjes in je bovenkamer ontbraken. 6 verticaal: vier letters, ander woord voor ‘sulletje’. Ruim een decennium geleden brachten games zoals Portal verandering in de conceptie van puzzelen en vele ontwikkelaars hebben sindsdien lekker meegetourd op de puzzelgame-bandwagon. Zo ook Toxic Games, die in 2011 met de puzzelaar Q.U.B.E - wat staat voor Quick Understanding of Block Extrusion - gamers weer ouderwets met blokken liet spelen. Na iets meer dan zes jaar is het tijd om een vervolg aan deze game te geven in de vorm van Q.U.B.E. 2. Het wordt weer eens tijd om de kubus manipulerende handschoenen aan te trekken en te ervaren of Q.U.B.E. 2 me wederom voor het blok kan zetten.

Het verhaal is ‘fair but square’

Voorop gezet, qua verhaal is QUBE 2 aanvankelijk niet bijzonder, vooral voor de mensen die het eerste deel gespeeld hebben. Dit keer is het een Britse archeologe genaamd Amelia Cross die zich de bekende kubus manipulerende handschoenen laat aanmeten om met behulp ervan te ontsnappen van een buitenaardse planeet, waarvan diens raadselachtige monolieten voor het gemak grotendeels uit blokken bestaan. Hoe ze daar is gekomen is haar een raadsel, maar met de hulp van bevelhebber Emma Sutcliff zou ze er uit moeten komen. Iedereen met een beetje gezond verstand voelt de mogelijke plottwist al van mijlenver aankomen, maar goed, er zijn maar zoveel scenario's die je in dit genre kan aantippen, waarvan Portal, The Turing Test en The Talos Principle er al een paar hebben geclaimd.

Toch is het verhaal niet per se zo slap en vlak dat het je eigenlijk weinig boeit, wat grotendeels te danken is aan periodiek opdoemende Atlas-eske beelden die een vragen opwekkende cutscene triggeren. Deze spelen in op de eerder genoemde mogelijkheid van een plottwist en halen de sleur van de Amelia/Emma-dialoog er grotendeels uit, terwijl ze en passant het verhaal iets meer body geven. Het zou zonde zijn om er al te veel over te vertellen - omwille van spoilers -, maar ik als groot liefhebber van Assassin’s Creeds ‘Precursor Sequences’ kon het wel diggen. Afijn, niet iedereen koopt een puzzelgame om zich te laten bamboozelen door het verhaal. Als het puzzelen zelf maar leuk is.

De game zet je amper echt voor het blok

Op het gebied van de mechanics is ook weinig aan de bekende formule getornd. Sterker nog, deze zijn in verhouding tot het originele Q.U.B.E. een stuk simpeler gehouden. Interactie met de omgeving is namelijk beperkt tot ‘slechts‘ drie kleurcodes, welke wederom ieder een eigen functie belichamen. Blauw zorgt voor een soort ‘jump pad’, rood voorziet je van een uit- en inschuifbare kolom en groen laat je a la minute een enkele kubus tevoorschijn toveren. Een saillant detail voor de PlayStation-gebruikers: de lichtbalk verandert constant in de geselecteerde kleur, wat ik persoonlijk zeer vernuftig vind. Van elke kleur kun je er voor het grootste deel van de game slechts één tegelijkertijd per kamer benutten. Zodra je de kleur voor een tweede keer selecteert, vervalt de eerste. Hierdoor worden puzzels met bijvoorbeeld drukgevoelige schakelaars een stuk uitdagender dan aanvankelijk lijkt, maar nog steeds niet frustratie opwekkend.

Het gros van de puzzels - waarvan er dus zo’n tachtig zijn - vormen nooit echt een gruwelijk obstakel, met een enkeling daargelaten. De set-up per puzzel nodigt wel uit tot nadenken en goed rondkijken, maar wanneer je dat hebt gedaan is de oplossing ervan vrij rechttoe rechtaan, vooral in het begin. QUBE 2 heeft daarom ook geen behoefte aan een heel uitgebreide tutorial. De basics van elke puzzel zijn namelijk aardig intuïtief. Het is vooral in de tweede helft van deze pak ‘m beet zeven uur durende game dat additionele mechanics voor de grootste breinbrekers zorgen. Magnetische velden waarvan je de polariteit kan regelen, oliespuiten om je kubus te doordrenken en te laten glijden, branders om de in olie doordrenkte objecten in de fik te zetten, ronde kogels die je uit de muur kan laten rollen en behoorlijk oversized ventilatoren; uiteindelijk moet je ze stuk voor stuk wel overwogen benutten om progressie te boeken en uit te vogelen wat de fuck er exact aan de hand is. In mijn geval heb ik nooit langer dan vijf tot tien minuten over een puzzel gedaan, op de allerlaatste puzzel na. Daar heb ik mezelf toch echt een paar keer achter de oren zitten krabben.

Visueel is QUBE 2 absoluut aan(b)lokkelijk

Ook op grafisch gebied staat QUBE 2 absoluut zijn mannetje. Toxic games heeft er in dit geval voor gekozen om de game te laten draaien op de Unreal Engine, welke de laatste tijd wel vaker voor oogstrelende games heeft gezorgd. Gezien het gros van de levels bestaan uit behoorlijk klinisch witte, uit blokken bestaande omgevingen, vraagt de puzzelgame de eerste uurtjes over het algemeen niet exorbitant veel van je systeem. Het is in een later stadium van QUBE 2 dat het strakke design wat meer wordt ingewisseld voor een gevarieerd level design en wat meer kleuren dan slechts wit, groen, blauw en rood. Heel eerlijk gezegd is die ommezwaai ook wel nodig om niet alle puzzels op elkaar te laten lijken. Na een paar uur steriele kamers turen zijn je ogen wel eens toe aan wat verfrissends, iets wat Toxic Games maar al te goed lijkt te snappen.

Hoewel de Unreal Engine dus nooit echt tot de max wordt gedreven, lijdt QUBE 2 wel consistent aan frame drops, zelfs op plekken waar je het totaal niet verwacht. De game heeft verrassend weinig laadschermen - eigenlijk alleen wanneer je gebruik maakt van een lift of naar het volgende hoofdstuk gaat - dus mij doet het vermoeden dat het te maken heeft met het laden van een level. Gelukkig heeft de frame drop nooit een nadelig effect op het voltooien van de puzzel. Desalniettemin is het jammer, een smet op het verder vlekkeloze blazoen van QUBE 2. Wellicht dat de drops op een PlayStation 4 Pro zich wat minder manifesteren, maar ik ben van mening dat het type console geen doorslaggevende factor mag spelen.

QUBE 2 is een puzzelaar waar ik vierkant achter sta

Al met al kan ik concluderen dat QUBE 2 een zeer interessante game voor de liefhebbers van het puzzel-genre is. De levels hebben geen van allen de diepgang van een game zoals The Talos Principle of de verhalende entertainmentwaarde van Portal, maar voor twee tientjes haal je met QUBE 2 zeker een game binnen die je een uurtje of zes à zeven van de straat houdt, afhankelijk van je puzzel skills. Helaas heeft dit alles geen replay value gezien een Time Trial Mode of enige vorm van collectibles geheel absent zijn. De enige reden om dit hele traject nog eens te doorlopen is om beide eindes - en de daarbij horende trophy/achievement - te ontgrendelen. Ik als non-completionist had daar niet zo’n behoefte aan. QUBE 2 is leuk voor een playthrough, maar wanneer je alle puzzels hebt opgelost haal je geen eer uit diezelfde puzzles nog eens doorlopen om eventueel een alternatief einde te aanschouwen. Je laatste save laden - wat in de meeste gevallen ideaal is om alleen het einde te spelen - is in QUBE 2 vervelend genoeg geen optie gezien de game louter gebruik maakt van autosaves, welke dus overschreven wordt na het uitspelen van de game.

Een ding is zeker; je hoeft je tegenover je buddies niet te schamen wanneer je dit weekend besluit even de puzzelaar uit te hangen in QUBE 2. Het zal waarschijnlijk niet de meest geavanceerde puzzelgame in je lijstje vormen, maar voor twintig euro kun je wel stellen dat je absoluut waar voor je geld krijgt. De kans is in ieder geval groot dat het lang geleden is geweest dat je zoveel lol had terwijl je met blokken aan het spelen was.