Review: Afterparty Xbox One

Het concept van hemel en hel blijft interessant om over te filosoferen. Je doet je best voor honderd jaar en voila, je hebt je eigen relaxte wolk te pakken samen met onze almachtige heer. Ben je echter een complete randdebiel en gedraag je je als een stuk stront, (laten we eerlijk blijven, dat doen de meeste) dan bestaat de kans dat je voor altijd brandt in de hel. Voor altijd! De eeuwigheid klinkt lang en dat is het ook. Dus hoe houden de mensen en demonen het vol in hel? Juist, ze zuipen zich kapot. Elke avond is het Happy Hour en Satan betaalt alle rekeningen. Hij is dus kennelijk niet zo slecht...Afterparty laat de speler kennis maken met een nieuw concept van de hel. Een moderner beeld, waarin uitgaan, social media en allerlei spelletjes aanwezig zijn in de plek der eeuwige verdoemenis. Onze hoofdpersonen Milo en Lola zien dit echter niet zo zitten en gaan op zoek naar een weg terug naar de wereld van stervelingen. Het enige wat ze moeten doen is Satan onder de tafel zien te drinken. Simpel genoeg toch? In deze review kom je te weten of het ook leuk genoeg blijft. Is het interessante concept genoeg om de speler geïnteresseerd te houden tijdens je reis door de hel? Of is het maar een duivelse bedoeling en wil je er zo snel mogelijk mee stoppen?

Duivel zit in de details

Afterparty is geproduceerd door Night School Studios. Deze ontwikkelaar ken je misschien wel van hun indiegame hit genaamd Oxenfree. Deze interactieve film zal ik er regelmatig bij pakken in deze review, want de gelijkenis is niet te ontkennen. Beide games zijn heftig afhankelijk van een goed verhaal en de keuzes van de speler om dit verhaal vorm te geven. Een verhaal die misschien niet altijd even goed zit qua tempo en logica, maar Afterparty biedt de speler wel een uniek concept aan. Een door neon verlicht groepje eilanden genaamd hel, waar de drankjes op Satan's naam gaan. Ik geef ze dikke punten hiervoor, want zelfs wanneer de emotionele struggles van onze hoofdpersonen niet altijd even origineel of interessant zijn, is de locatie zelf altijd aantrekkelijk genoeg om te blijven onderzoeken. Milo en Lola zijn de twee personages waar je mee aan de slag gaat en de manier hoe ze met elkaar omgaan voelt natuurlijk en vertrouwd. Het verhaal confronteert de beste maatjes met de onzekerheden die ze hebben gehad in hun leven, maar die issues voelen erg cliché en saai aan.

Dialoog in de vorige game voelde iets natuurlijker aan, mede door het dialoog systeem wat Oxenfree gebruikte. Met dat systeem kon je namelijk door mensen heen praten en zo voelde de gesprekken net wat natuurlijker aan. In Afterparty is dit systeem net wat minder aanwezig, maar zij komen met iets nieuws. In plaats van drie antwoorden kan de speler kiezen uit twee standaard antwoorden. Je kan je echter ook eerst bezatten voordat je dialogen begint, waardoor je een extra dialoog optie krijgt. De verschillende drankjes zorgen voor verschillende tonen. De whiskey met sigarettenfilters zorgt ervoor dat je erg stoer kan praten, terwijl de cocktail met hersensap ervoor zorgt dat je kwaadaardige plannen gaat smeden. Dit zorgt voor een amusant alternatief, maar daar blijft het bij. Deze humoristische dialoogopties zorgden er nooit voor dat je nou echt een impact maakte op het verhaal. Ik had ook vaak het probleem gehad dat de game over zijn eigen voeten struikelt. Wanneer je op een normaal tempo de game doorloopt, zul je vaak te maken krijgen met dialoog dat door elkaar heen wordt gegooit of zelfs stop wordt gezet.

Obstakels op de Highway to Hell

Voorganger Oxenfree bracht weinig tot geen gameplay elementen met zich mee, wat ervoor zorgde dat de gameplay zelf best saai kon zijn. Afterparty heeft ook een beetje last hiervan, maar weet zich wel te verbeteren. Zo zijn er diverse mini-games die de speler moet voltooien om progressie te maken, zorgen de drankjes bij de bar voor onvoorspelbare situaties en is het tempo van de game gewoon in het algemeen net wat vlotter. Dit zorgt ervoor dat Afterparty niet snel gaat vervelen en dat was een nodige upgrade.

Wat ook spoedig een upgrade nodig heeft is de performance van de game. Ik heb de game gespeeld op de Xbox One X, een machine krachtig genoeg om Red Dead Redemption 2 met 60fps op het beeld te toveren. Afterparty is onder de maat als het gaat om de stabiliteit. Je krijgt constant last van framedrops, screenfreezes en zelfs audiobugs. Dit gebeurt vooral wanneer de game een nieuwe locatie of een gescripte gebeurtenis probeert in te laden. Dit gebeurt relatief vaak, dus het begon mij op een gegeven moment toch echt wel te steken. Ik heb ook meerdere keren gehad dat de game vastliep op zichzelf. Niet een oneindige screenfreeze, maar door incompetentie van de AI. Die lopen een gracht in, zitten vast en jij kan nu niet verder met de game want je hebt ze nodig om het volgende item in te laden. Het is frustrerend om dit meerdere keren te doen in een playthrough.

Het gebruikte beeldmateriaal in deze review is gecaptured tijdens onze speelsessie op de Xbox One X.