Review: AO Tennis 2 Xbox One

Australian Open Tennis 2 kreeg ik onlangs binnen om te reviewen en mijn beginnend tennishart ging wel even sneller kloppen. In mijn vrije tijd tennis ik namelijk sinds vorig jaar. En hoewel ik nog volop aan het lessen ben, ben ik altijd wel in voor een potje tennis. Persoonlijk ben ik nog echt een beginner en staat er een negen op mijn tennispas. Dus hoe tof is het om mijn verworven inzichten in het echte leven toe te kunnen passen op mijn digitale zelf? Wie weet, win ik de digitale Grand Slam-titel wel en schrijf ik de Australian Open op mijn naam. Maar goed, ik start de game op en al snel zie ik daar Bigben Interactive staan. Nou was mijn vorige ontmoeting met een andere sportgame van deze uitgever nou niet bepaald een succes te noemen. Dus met enig argwaan startte ik de game. Desalniettemin had ik zin in een potje tennis. En terwijl het buiten lekker druilerig is, keek ik al snel over de zonnige tennisbanen en speelde ik de sterren van de hemel in Australian Open Tennis 2. Of de game zelf een Grand Slam is? Lees dan gerust verder.

Eerste indruk krijg je maar een keer

Aangezien ik de vorige game van deze uitgever beoordeeld had met slechts twee sterren, was ik skeptisch voor deze game. Toen ik de intro zag, was ik er niet meteen op gerust, want de game lijkt voor de vorige generatie consoles te zijn gemaakt. Toen ik ook nog redelijk houterige animaties zag, bekroop mij een gevoel van herhaling. Afijn, beoordeel een boek nooit op zijn kaft en laat ik eerst gewoon een aantal potjes meppen, dacht ik bij mijzelf. Al snel bleek mijn gevoel van déjà vu gelukkig onterecht. Want voor ik het wist, zat ik samen met vrouwlief (zij tennist ook) een paar potten gemixt dubbel te spelen. Overigens, zij is in het echt vele malen beter dan ik. Maar goed, het is om te benadrukken dat je niet al te snel moet oordelen. Hoewel het zonde is als een game waarin de bewegingen in de sport zo belangrijk zijn, in eerste instantie zo matig worden gepresenteerd. Het menu aan het begin van de game belooft echter in ieder geval veel. Opties als Competition, Online, Career, Training en uiteraard de Australian Open zelf, lachen je tegemoet. Je kunt daarbij ook nog eens je eigen avatar aanmaken en je eigen scenario’s creëren, die je weer online kunt delen. De game zit in ieder geval propvol.

Om eerst het meest belangrijke op de proef te stellen, de gameplay, besloot ik om ook hier eerst maar eens lessen te volgen. Dus ik startte de training op. Waar je begint met een simpele slag, ga je in een goed tempo snel de diepte in van de technieken van tennis. Een lob, slice of effectbal heb je snel onder de knie. Wat wel even wennen was, is de wijze waarop je richting geeft aan de bal. Het meest logische is als je enigszins subtiel de richting met de linker analoge stick kunt bepalen. Dit zou echter weer je loop kunnen beïnvloeden. Dus de keuze is gemaakt om gecombineerd met een getimede duur van het inhouden van je knop, de richting te bepalen van je shot. Oftewel, voor een gewone slag houd je X iets langer ingedrukt (er loopt een metertje vol in je scherm bij je speler) en kun je tegelijk een richting aangeven. Dit vergt wat oefening, maar als je het principe doorhebt, speelt het prima. Al snel sla je hierdoor iemand al snel van de baan. Tenminste, op rookie- en amateurniveau. Gelukkig is training de ideale springplank en deze moeilijkheidsgraden een goede opstap naar het betere werk en beloningen.

Oefening of eigen invulling baart kunst

Als je dan de normale moeilijkheidsgraad of hoger pakt, maak je borst dan maar nat. De potjes tennis die dan gaan komen zorgen voor genoeg spanning. De computer is in dat opzicht een faire tegenstander, hoewel ik af en toe opmerkte dat de besturing van je avatar wel iets sneller mag. Het is niet hinderlijk, maar soms zorgt dit voor een gevoel van onmacht. Tijdens een echt potje tennis kun je naar elke hoek van de baan geslagen worden, dus dat is niet erg. Maar het langzame lopen in AO Tennis 2 gaat helaas wel eens gepaard met een niet al te accurate registratie van je knoppen. Zeker wanneer je aan het net staat waar snelheid echt belangrijk is, kan dit wel eens frustrerend werken. Dit is overigens grotendeels aan te leren, want je eigen reactie is hierop ook van groot belang dus dit is het de game niet geheel aan te rekenen. Wat goed is gedaan, is om elke soort slag een eigen knop te geven. Geen gedoe met de stick of een specifieke knoppencombinatie. Een lob met Y, een effect-shot met B, een slice met X en een gewone met A. Wat dat betreft, was ik uiteindelijk positief verrast met de besturing en gameplay.

Je kunt je eigen personage aanmaken wat behoorlijk gedetailleerd is. Van je naam tot uiterlijk, tot je kleding en statistieken aan toe. Dit laatste onderdeel is overigens wel vreemd. De game laat namelijk toe dat jij een eigen personage kunt aanmaken met maximale statistieken. Elk onderdeel kun je met een score van totaal 99 beoordelen. Dus je bent al snel geneigd om alles op maximaal te zetten. Een soort van vastgestelde puntenverdeling zou hierom veel beter zijn geweest. Nu creëer je de situatie dat je betere statistieken hebt dan de top van de wereld zoals Nadal. Jammer, want het lijkt mij juist tof om echt te groeien als speler en daarom je statistieken als een RPG beter te maken. Je krijgt trouwens voor je gewonnen wedstrijden experience en geld evenals persconferenties. Het deed mij denken aan Formula 1 van Codemasters, waarmee je je eigen voorkomen kunt beïnvloeden. Ook deze game laat je een zachtaardige Federer zijn of arrogante lul als Kyrgios. De opzet van tennis is verder gelijk en behoeft weinig uitleg. De rechttoe rechtaan gameplaymodi zoals toernooi, enkele wedstrijd of career zijn daarom voldoende. De challenges zijn er vooral om te trainen en de online optie moet echt de zinderende wedstrijden opleveren.

Presentatie van bovengemiddeld niveau

Laten we het eerst hebben over de presentatie van de game. Want het viel mij op dat als het om algehele presentatie gaat, ook deze game van uitgever Bigben prima in elkaar steekt, net als Tour de France. De menu’s zijn goed geordend en zien er strak uit. Geen overbodige poespas of overdreven animaties. En dan de muziek. Ik was werkelijk positief verrast, door de passende soundtrack. Wat opzwepende pop-/dancemuziek in de menu’s zorgen voor een gelikt geheel. De wedstrijden zijn overigens vrij van muziek, want dat moet uiteraard plaats maken voor de slagen, het publiek, de piepende schoenen, schreeuwen van de mannen en het gekreun van de dames. Oftewel, een echt tennis-sfeertje als je het mij vraagt. Verder houdt de game je statistieken bij, wat gewoon tof is. Als je een fervent tennisser bent, is het pochen met je eigen cijfers - mits ze goed zijn - gewoon leuk. Maar goed, waar het op het eerste gezicht altijd om draait, zijn de graphics. Om eerlijk te zijn, is het totaal niet interessant om naar te kijken. De game lijkt in dat opzicht voor de vorige generatie consoles gemaakt te zijn. Dit wordt vooral pijnlijk wanneer het publiek middels replays volop in beeld komt. Lage kwaliteit textures, laag aantal polygonen en geen anti-aliasing. Hoewel dit in de gewone game niet op te merken is en ook niet representatief voor de game is, is het des te opvallender in de replay's.

Gedurende gewone potjes tennis zijn de graphics acceptabel en afdoende. De modelering is adequaat genoeg en animaties soms wat abrupt. Het is daarentegen erg moeilijk om soepele animaties te maken voor games als deze, maar FIFA heeft laten zien dat dit wel degelijk goed kan. De game hoeft daarentegen niet al te veel poespas te hebben uiteraard. Het gaat namelijk om het tennisspel zelf en bijzondere lensflares zouden de game niet beter maken. Gelukkig is de framerate op orde en zorgt het voor een stabiele ervaring voor je ogen. Bij een spel als tennis zeker belangrijk. Ook tijdens de multiplayer ging het prima en hield de game goed stand. Overigens, had ik ook niets minder verwacht. Kortom, afdoende is een goed woord voor de graphics van Australian Open Tennis 2.