Review: Asura's Wrath PlayStation 3

Het typisch Japanse genre heeft zich in de vorm van Asura's Wrath weer op Nederlands grondgebied gevestigd en verrast in ieder geval mij met zijn ontzettend grote mond. Zo kreeg ik een papier bijgeleverd waar ik wel en niet op moest opletten tijdens het spelen van de game, want anders kon ik het nog wel eens mis hebben met mijn mening. Dat bepaal ik uiteraard zelf, maar ze hadden het dit keer tot mijn verbazing wel bij het juiste eind. Zo werd er op een net A4'tje bijvoorbeeld gemeld dat ik heel erg moest gaan letten op de epische gevechten. Voor mijn part hadden ze het niet hoeven noemen, want daar kom je gewoonweg niet onderuit. Twintig uur lang die gevechten moeten aanzien: dat kunnen alleen gekke Japanners verzinnen.

Strak, maar"

Wat ik vooraf al kan zeggen, is dat het allemaal puik is qua onderbouwing. Geen textures die een spastische trek hebben, geen pop-ups en al helemaal geen bugs. Een strakke game zonder ook maar 'n enkel foutje. Ik weet het, in elke game zitten fouten, maar hier kon ik er gewoonweg geen vinden. Enfin, een strakke game dus. Helaas is het verhaal minder schokkend, want al snel heb je een d'jà  vu naar een jaar of twee terug, naar God of War 3. Want onze Kratos had ook gezinsproblemen, en niet zo'n beetje ook. Nou, dat heeft Asura (onze held) ook. Zijn dochter wordt gebruikt als levende energiebron voor de oorlog en heerschappij en zijn vrouw hebben ze simpelweg de grond ingeduwd. Oftewel: hartstikke dood. Dat vond onze demigod niet zo tof en hij kwam dan ook al snel tot de conclusie dat letterlijk iedereen dood moest. De demigoden, de generaal en alles wat ertussenin loopt. Je ziet het al: niet echt bijster origineel.

Dubbel, maar"

Gelukkig is de motivatie van Asura niet zo h'l simpel als op het eerste gezicht lijkt. Ja, 90% van zijn motivatie komt inderdaad uit het feit dat de goden zijn dochter als trektouwtje gebruiken, maar er is meer. Zo heeft hij wel eens intrigerende flashbacks. Huh? Flashbacks? Ja, flashbacks ja. Hierdoor krijgt hij iets mee van wat die hoge piefen daar boven doen, en herkent hij dat uit het verleden. Daardoor wordt Asura nog bozer, en kan 'ie nog meer kontschoppen. Kort gezegd: hij is boos, maar op bepaalde momenten kan 'ie nog een beetje bozer worden. Zelf zit hij op de afgrond van depressiviteit omdat hij zichzelf niet meer in de spiegel kan aanzien, en ondertussen snijdt hij hier en daar wat kelen van goden door. Het komt er dus op neer dat Asura zwaar op zijn kut ligt, en niet zo'n beetje ook.

Badass overkill!

Gelukkig kan hij deze woede goed kwijt bij het laten rollen van hoofden en rompen van goden. Godzijdank wist de studio variatie te brengen in de vijanden, in plaats van alleen die apen met baarden naar je toe te gooien. Zo heb je ook olifanten, schildpadden en een soort van kangoeroes die je naar de keel vliegen. Echt interessant zijn deze stervelingen niet, dus heeft de studio er nog een schepje boven op gedaan. Eens in de zoveel tijd kom je een robot-ninja-summa tegen en met pech heeft 'ie dan ook nog een geweer of twee in zijn hand. En dat is het moment dat de uitdaging erin komt, zeker voor iemand die nog nooit een hack 'n slash game heeft gespeeld. Want dat is het, en niet zo'n beetje ook. Voor de diehards: speel 'm alsjeblieft op 'hard', want dan heb je nog enigszins uitdagingen voor je neus. Wegrollen is dan een must en timen al helemaal, want op 'easy' en 'normal' is dat echt kinderspel.

Saai?

Dit alles bij elkaar klinkt misschien niet heel bijzonder spannend, maar dat is het dus wel. Dat typisch Japanse wat ik noemde, kwam voort uit die enorme gevechten. Zowel gevechten bestaande uit ex-collega's (jij bent per slot van rekening zelf ook een god) die zo groot als planeten je hoofd gekraakt willen zien, of uit die eerder genoemde olifanten. Oh ja, de game heeft ook een artistieke stijl die je nergens anders terug gaat vinden. Het is zó heerlijk Japans en comic-stijl-achtig, dat je je ogen uit je kop kijkt. Overal gebeurt wat, en elk karakter is tot in het uiterste detail vormgegeven. Een genot wat je nog lang zal bijblijven. Buiten het 'meh'-verhaal, de epische gevechten en de leuke stijl, kent de game ook nog een vechtsysteem. Dat systeem is alles behalve verrassend en het zal je waarschijnlijk ook wel bekend voorkomen, maar dat is helemaal niet erg. Zo weet je meteen hoe te dashen, zware aanvallen te plaatsen en lekker soepel je vuisten te dineren. Er is me echter wel 'n minpuntje opgevallen, en dat is dat het allemaal vreselijk eentonig wordt na een uur of vijf. De game kent tussen de vijftien en twintig uur gameplay, maar na de eerste vijf is het al snel gedaan. Er zijn welgeteld drie stadia's van gameplay. Het rennen/schieten, het letterlijke vechten en de Quik Time Events. Oh, dat is even slikken"

Quik Time Events" Oh God!

Voordat je deze pagina sluit en doorgaat met wel leuke games: niet doen. Deze game heeft dus een Quik Time Events-systeem (QTE) in zijn bezit. Erg? Nee, dit keer niet. Even voor de wat jongere gamers: QTE's zijn cutscenes waarin je op knoppen moet drukken om een bepaalde actie te ondernemen. Hoe strakker je ze timet, hoe meer punten je krijgt of hoe awesomer je uithaal is. In deze game kon het ook niet anders, want er zijn gewoon gedeeltes van eindbazen (eindbazen bestaan minimaal uit twee gedeeltes, dus twee gedaantes) die je niet anders te lijf kan dan met QTE's. In de meeste games is het een doorn in je oog omdat je van de actie wordt afgeleid, maar hier niet. Hier kun je gewoon lekker kijken hoe je iemands bek opentrekt en zijn tanden improviserend gebruikt als huis-, tuin- en keukenmessen. Simple as that. Helaas ken je dit trucje ook weer na enkele uren, en is de grap daar ook snel vanaf. De vernieuwing in gameplay moet je ook niet zoeken bij het eventuele upgraden van je aanvallen en/of wapens, want dat kan niet. Wapens: je vuisten, en verder niets. Twintig uur lang gebruik jij dezelfde aanvallen en combo's, en dat wordt vreselijk saai. Het enige dat nog eens varieert is het 'finishen' van badboys, en zelfs daar krijg je op een gegeven moment een slappe zak van.