Review: BEYOND: Two Souls PlayStation 4

Quantic Dream is volgens velen een pionier op het gebied van gaming. Waar de hedendaagse heersers van de gaming-industrie zich richten op shooters en sequels, is Quantic Dream de studio die daadwerkelijk innovatie op tafel brengt. Helaas heb ik dat op de PlayStation 3 nooit kunnen meemaken, aangezien ik de console niet bezit. Nu heeft Quantic Dream besloten om Heavy Rain en BEYOND: Two Souls te re-releasen op de PlayStation 4. Een geschenk uit de hemel als je het mij vraagt. Waarom? Dat kan je lezen in deze spoiler-vrije review.

Twee zielen, maar niet én gedachte

Ellen Page schittert in de rol van, leading lady, Jodie Holmes. Jodie probeert een normaal leven te leiden, maar er is én kleine catch. De jongedame is namelijk gelinkt aan een bovennatuurlijk wezen, genaamd Aiden. Een normaal leven zit er voor Jodie dus helaas niet in. Al snel eindigt de kleine meid in een centrum voor paranormaal begaafden. Hier ontmoet zij geleerde Nathan Dawkins, gespeeld door groot acteur Willem Dafoe. Nathan vormt al snel een band met Jodie en gaat op onderzoek omtrent Aiden uit. Vervolgens neemt BEYOND: Two Souls je in een houdgreep en laat je voorlopig niet meer los.

Het unieke verhaal dat, negen tot tien uur lang, verteld wordt, houdt je continu op het puntje van je stoel. Dit is direct wat deze game zo uniek maakt. Quantic Dream heeft een solide verhaal vol emotie en spanning weten neer te zetten. De personages zijn voorzien van ijzersterke voice-acting en het verhaal weet je voortdurend op het verkeerde been te zetten. Zo is de relatie tussen Jodie en Aiden voortreffelijk uitgewerkt. Je leeft mee met Jodie en begrijpt, na veel intense en emotionele momenten, de haat-liefde-verhouding. Aiden heeft namelijk niet altijd hetzelfde idee als Jodie waardoor er regelmatig conflict ontstaat. Hoewel de gelinkte geest geen fysieke verschijning heeft, is Aiden een zeer eigen personage. Hij is grillig en weet op momenten de nekharen overeind te doen staan.

Choose your adventure

BEYOND: Two Souls zit boordevol belangrijke keuzes. Door te kiezen tussen diverse opties, krijgt het verhaal constant een andere draai. Je kan ervoor kiezen om een complete chaos te creëren, of om een diplomatieke aanpak te nemen. Dit zorgt ervoor dat iedere speelbeurt uniek is en je telkens anders naar de personages kijkt. Hoewel het verhaal niet bijzonder lang is, vergroot dit de replay-ability aanzienlijk. Overigens is er niets mis met de lengte van het verhaal. Het is compact, maar toch volledig. Na het aanschouwen van de aftiteling voel je je voldaan en verlang je naar meer.

Helaas is er niet meer. De PlayStation 4-versie bevat de uitgekomen 'Enhanced Experiments'-DLC, maar deze DLC is te summier om er veel plezier uit te halen. Wat daarentegen wel een noemenswaardige toevoeging is, is de keuze voor een nieuwe volgorde van het verhaal. Het verhaal wordt oorspronkelijk namelijk niet in de chronologische volgorde verteld. Deze toevoeging biedt de optie om dat wel te doen. Een zeer aangename toevoeging, maar ik raad nieuwe spelers aan om BEYOND: Two Souls eerst in de originele volgorde te spelen. Deze volgorde biedt namelijk variatie en spanning. De game voelt hierdoor meer als een aflevering met bijbehorende cliffhanger aan.

BEYOND: Two Souls 2.0

Zoals eerder gezegd, bevat BEYOND: Two Souls een aantal aanpassingen en toevoegingen dankzij de overgang naar de PlayStation 4. Hoewel de veranderingen niet bijzonder groot zijn, zijn ze meer dan welkom. Zo krijg je na ieder hoofdstuk een opsomming van de gemaakte keuzes. Deze opsomming laat tevens zien wat andere spelers hebben gedaan in die bepaalde situatie. Ook zijn de graphics opgeschroefd. Hierdoor ziet de game, hoewel de originele versie wonderschoon is, er nog mooier uit. De speaker van de DualShock 4 wordt, tussen neus en lippen door, ook nog hier en daar (onnodig) gebruikt.

Leuk al die toevoegingen, maar de game had meer baat gehad bij een aantal andere toevoegingen. Zo kon ik me op momenten storen aan de besturing en de camera. Soms wil de camera namelijk van standpunt veranderen. Op deze momenten wil Jodie weleens slechts luisteren en in de tegengestelde richting lopen. Vervelend, maar zeker niet dermate storend dat het de gameplay verpest. Wat echter wel frustrerend kan werken, zijn de vechtscenes. Deze scenes vereisen uiterste aandacht, aangezien een beslissing direct verkeerd kan uitpakken. Tijdens gevechten en vluchtpogingen springt de game in slow-motion. Wanneer dit gebeurt, dien je de rechter analoge stick in een bepaalde richting te duwen. Het is echter niet altijd duidelijk welke kant je op moet. Dit resulteert in bloedige lippen en blauwe ogen.