Review: Cyberpunk 2077 - Hoge pieken, diepe dalen PlayStation 4

Jaren hebben we op Cyberpunk 2077 moeten wachten en eindelijk is de game dan verschenen. De hype is flink opgebouwd, maar het is jullie vast niet ontgaan dat de game met gemengde gevoelens is ontvangen. Ook ik zit een beetje in dubio. Mijn initiële verwachting was namelijk dat deze game makkelijk vijf sterren zou scoren. Ik had het mis, want dat gaat Cyberpunk 2077 vooralsnog zeker niet krijgen. De game is namelijk verre van perfect. Zonde, want de potentie is er zonder twijfel.

Dystopie

Acht jaar lang is Cyberpunk 2077 in ontwikkeling geweest. Dat is een flink lange tijd en in zo’n lange periode kan er veel veranderen. Zo zijn er inmiddels next gen-consoles en hebben zelfs de Xbox One en PlayStation 4 een upgrade gekregen. Dat de game een problematische releasecycle heeft gekend, is te lezen in mijn opinion over Cyberpunk 2077. Mocht je daar meer over willen weten, dan verwijs ik je graag door naar dat artikel. Vandaag gaan we het hebben over de game zelf, want er is genoeg te bespreken.

In de nieuwe game van CD Projekt Red kruipen we niet in de huid van Geralt The Witcher, maar in het cybervelletje van protagonist V. V kent verschillende achtergronden die afhankelijk zijn van jouw keuze. Zo kan je starten als Corpo, Nomad of Street Kid. Ikzelf ben gestart met Corpo V die zich heeft weten op te werken in de witteboordencriminaliteit om vervolgens terug op straat te belanden. Het dystopische Night City is een prachtige weergave van een futuristische stad waar van alles mis mee is. De hoge gebouwen worden bewoond door allerhande bevolkingsgroepen, maar niemand heeft het makkelijk. Een groot deel van de inkomsten wordt besteed aan technische verrijking van het lichaam, waardoor de mens in 2077 uit meer machineonderdelen dan vlees en bloed bestaat. Armoede doet echter nare dingen met de mensheid en de diverse gangs liggen dan ook continu met elkaar in conflict. Jij als gun-for-hire zijnde doet met allen zaken, maar raakt tegelijkertijd verwikkeld in een veel groter probleem.

Johnny Silverhand enter stage right

Na wat kleine klusjes komt V in contact met een grote fixer die haar (of hem) de opdracht geeft om een reliek van één van de grootste corporaties in de stad te stelen. Alles loopt natuurlijk in de soep en dat is het moment dat Johnny Silverhand, oftewel Keanu Reeves, het toneel betreedt. Gezegd moet worden dat de toevoeging van dit personage een enorme boost geeft om de game te blijven spelen. Alle personages doen dat, want ook in deze CD Projekt Red-game bruisen de personages van de persoonlijkheid. Dit komt voornamelijk door de setting van de game zelf, maar ook door het werk van de stemacteurs. Het klopt allemaal en door de uitvoering van de designers, voelt de wereld echt aan. Keanu Reeves levert uiteraard een sterk staaltje acteerwerk en weet van Johnny Silverhand je beste vriend en je grootste vijand te maken. Het mysterie van Johnny laat ik vooralsnog even in het midden, want dit personage is het tofste zonder al te veel spoilers. Wel kan ik zeggen dat Johnny zelf een smörgäsbord aan emotie met zich meebrengt. Je kunt hem vrezen als geen ander, maar het is altijd tof wanneer Johnny weer opduikt.

De main storyline neemt zo’n twintig uur in beslag van je tijd. Het zijn echter de talloze zijmissies die je tot in den treurnis weten te vermaken. Met iedere missie die je succesvol weet af te ronden verdien je euro dollars (nee, dit is geen besluiteloosheid van mijn kant) en experience. Stijg je een level, dan verdien je punten. Met deze punten is het mogelijk om V’s abilities en fysieke eigenschappen te verbeteren. Deze punten komen in twee vormen. Eén van de punten steek je in de eigenschappen, zo word je sterker door punten te investeren in “Body” en val je minder op wanneer je punten steekt in “Cool”. Daarnaast is het mogelijk om punten te besteden in de fysieke eigenschappen zelf. Hierdoor krijg je speciale skills die handig zijn tijdens combat of het hacken van de omgeving. Hoewel CDPR je ontzettend veel vrijheid geeft, is de verhaallijn aan de ietwat lineaire kant. Vrijheid komt voornamelijk in de vorm van persoonlijke voertuigen, het uiterlijk van je personages en de technologische extensies die je aanschaft. Daarnaast komen de vergaarde skills in de zijmissies pas echt van pas. Dat is niet per se erg, maar in de verhaallijn word je in ieder geval wel een bepaalde manier van aanpakken opgedrukt. Op een gegeven moment kreeg ik dan ook het inzicht om de punten op te sparen en deze pas toe te wijzen wanneer ik ze ook daadwerkelijk nodig had. Zo kon ik bijvoorbeeld die ene deur wel openen die voorheen gesloten bleef.

Kwestie van perspectief

Cyberpunk 2077 wordt gespeeld vanuit een first person perspectief. Dat is echter niet altijd het geval. Zo is het mogelijk om van camera te switchen wanneer je op/ in een voertuig zit. Hoewel veel spelers van mening zijn dat het first person perspectief niet top is, vind ik het allemaal wel meevallen. Je bent namelijk het merendeel van de tijd verwikkeld in vuurgevechten. Hoewel de game stealthy speelbaar is, is dat absoluut geen aanrader. Daar zijn de mechanics simpelweg niet goed genoeg voor. Geloof mij, ik heb meerdere pogingen gedaan, maar het eindigde negen van de tien keer in een intense shootout. Op zich niet slecht, want de gunplay is goed uitgevoerd. Oké, het is geen Battlefield of Call of Duty, maar de diverse wapens hebben allen een andere handling en presteren precies zoals je verwacht. Er zijn guns in overvloed, maar soms kom je zo’n pareltje tegen die je gewoon niet weg wil doen. Gelukkig zijn alle wapens middels crafting upgradebaar zodat je nooit afscheid hoeft te nemen.

Ook het verplaatsen van A naar B werkt prima. De voertuigen doen wat ze moeten doen en V zelf is behoorlijk behendig (zeker na wat upgrades). De voertuigen voelen echter wel ietwat slippery aan waardoor je af en toe het gevoel hebt dat je op ijs aan het rijden bent. Een third person perspectief is dan ook een absolute aanrader. Hoewel alle voertuigen zeer tof vormgegeven zijn aan de binnenzijde en lekkere geluiden weten te maken, is het de third person view die de diverse voertuigen bestuurbaar maakt.

De olifant in de kamer

Oké, nu zijn we bij de wat mindere kant van Cyberpunk 2077 aangekomen. Nu moet ik aangeven dat ik de game een klein beetje heb gespeeld op de PlayStation 4 Pro en hoofdzakelijk heb gespeeld op de PlayStation 5. Dat gezegd hebben kan ik concluderen dat de console versies kampen met behoorlijk wat bugs en glitches die je aardig in de weg kunnen zitten. Zo had ik op de PlayStation 5 te kampen met een behoorlijk aantal crashes waardoor ik om de twee á drie uur de game moest herstarten. Daarbij viel de audio op momenten compleet weg en reageerden de NPC’s niet altijd zoals je zou verwachten. Absolute tegenvallers en een groot teken van een té ambitieus project. Daarbij heeft de HDR-modus op de PlayStation 5 zelfs een negatieve impact op de grafische performance. Ik adviseer je dan ook om deze optie zo snel mogelijk in het grafische menu van de game uit te vinken als je deze aan hebt staan.

Dat gezegd hebbende; ook de release van The Witcher 3: Wild Hunt was verre van perfect. Toch is dat één van de grote games van de afgelopen generatie. Cyberpunk 2077 heeft deze potentie zeker in huis. Sterker nog, ik ben van mening dat de wereld en de potentie van Cyberpunk 2077 groter is dan die van The Witcher. Er zijn echter een shitload aan updates nodig om die potentie waar te kunnen maken. Daarnaast hoor ik mij heen dat de game onspeelbaar is op de gewone PlayStation 4 en Xbox One. Apart, want met acht jaar ontwikkelingstijd zou je juist verwachten dat dat de consoles zijn waar de game het beste op zou moeten draaien. Zeker wanneer je beseft dat er nog een next gen-upgrade in de pijplijn zit.